Alle inzendingen over bevend

nog koeler dan het vensterglas klaarder dan het lopend water vang ik het bevend licht vanochtend in een vergezicht…

Het vergrootglas danst: zonnevlekjes draaien rond: de bloem zoekt zichzelf.…

Het donker wijst ons op het licht De mens versiert zijn huis en haard Er wordt in kaarsvlammen gestaard De blik naar binnen toe gericht Men droomt dat vrede wordt gesticht En daarna liefst voorgoed bewaard Het donker wijst ons op het licht De mens versiert zijn huis en haard Voor even oorlog uit het zicht Gezamenlijk op bedevaart Een schaduw…

wij lopen alleen met het licht van een zaklamp een bevende lijn…

De man heft het glas, bevende handen spreken een trieste waarheid…

het ongrijpbare omvat mij zijn ogen prikken mijn gezicht bevend in de nacht verlies ik aan gewicht…

kannen en kruiken op de stoffige zolder boordevol heimwee met wat bevende vingers streelt zij haar eerste popje…

Een nobele kruin van halfedel filigraan van bevend koolstof aan een grijsgrauwe hemel de wind ervan aangedaan…

de statige kast een stille getuige die vele aarzelende kinderhandjes voelde groeien naar liefdevolle bevende rimpelhanden…

Een beginnende beul in Atjaf Voltrok bevend zijn eerste straf Na een diepe zucht Ging 't zwaard door de lucht Maar ziezo, de kop was eraf…

Met bevende vingertoppen, alsof het je troosten wil. Het valt, het druppelt. Je laat het los, maar je huilt.…

mijn aarde roert zich sidderend en bevend ondergrondse spoken blijken springlevend ooit niet behapbaar in duisternis verdwenen nu genoeg draagkracht bij daglicht verschenen…

Het is prachtig, stil en levend Zonder zorgen, los en zwevend Het achtervolgt je brandend en klevend Je geeft je over, je handen bevend Het hoort erbij, je kan het niet verzachten Het zal er altijd zijn, je hoeft niet te wachten Tot de dood naar je lachte En ik dacht, dat hij wachtte…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

Als bloemenstengels bevende op de wind, Waar ieders bloem zich kronende aan ontsluit, En ’t jong gelaat kust d’andere als zijn bruid – Zo kust elk rijm, dat zich aan ’t ritme ontwindt.…

Soms overvalt het haar nog terwijl ze naar de sterren kijkt wegdrijft naar waar licht ontspringt Bevend kruipt zij in haar bed veilig onder haar dekens met ademgat aan de zijkant, want het onzichtbaar wezen vreet altijd eerst het hoofd Tijd nu voor een goed gesprek maar hoe gaat dat zonder kop…

angst voor bevende letters op wit onwillekeurige ritmische bevingen barse dans van trillende vingers op hellend vlak die lijken te zeggen: er staat niet wat er staat er bestaat meer dan angst ver voorbij de tremors mijn taal beeft niet lees me…

Bevend maakte ze het open vloog haar geliefde op zijn nek. Tranen van emotie en een hoofd zo rood als een biet. Huilen knuffel, huilen. Maar in haar achterhoofd dacht ze ...................... dinsdag ruilen. :)…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…

je ziel ademde toen je het licht vond uitbundig ploffend geel viel door de wolken op de korenvelden tegen de heuvels je ving het bevend licht dat teder reikte naar het zachte groen van de bloeiende aardappelplant je schreef: ik ben geheel in een stemming van haast al te grote kalmte…

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

Kunnen ze nog horen deze letters van ademhaling boven het vingerlicht gekras van bevende vingers stervende ogen op het laatste woord? Kunnen ze nog wijzen op de schoonheid van de draad ragfijne kabels doorweven van leven? Om te luisteren met het hart in de hand en de lippen onbewogen naar het zachte zingen van de taal.…

iemand trekt met kalk een lijn op de muur rond jouw lijf jij bent getekend verdwijning in het donker zonder schaduw een lege koffer in je hand bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd iemand herkent je aan verstrooide kalkresten door je dunne witte haar…

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

Ik sta bevend met mijn leven in de hand als ik Iets te hard knijp verkruimelt het een windvlaag is daarna genoeg om de kruimels in wind te verwaaien ik kus daarom waar niemand kust zonder te verdraaien geen lage lust waarom kan ik niet regenen van verdriet waarom lukt dat mij steeds maar niet en blijf ik beven…

iemand trekt met kalk een witte lijn op de muur rond jouw lijf je bent getekend zonder schaduw verdwijn je in het donker je houdt een lege koffer vast een beetje bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd een kalkrestje rust gelaten op het verstrooide haar iemand ziet je…

hoe je de dagen kon vullen gezelschap plande het alleen zijn schuwde (door de blauwe einder breken grillige wolken vol verhalen maar zoveel uren in een dag tegen jezelf praten verveelt al vlug ) hoe je ook na het afscheid ging en toch bleef nooit zo nabij geweest was of hoe een bevend kaarsje uitdooft in een spetterend vuurwerk…

vol van bekommernis Ziet gij me treuren; daar ge mijne egâ, rooft; Haar wegvoert uit mijn liefdes armen, En ze laat leven in 't bevend harte. Doch niet meer bevend!.... 'k voel hare onsterflijkheid; Daar zij me toeroept: scheld deze slaaf toch niet! Hij paste slechts op Gods bevelen, Toen hij de kerker mij heeft ontsloten.…

Wacht nou nog even laat me hier niet alleen bibberend en bevend angstig, zoals geen, ander zou kunnen zijn, niets dan pijn omringt mijn gedachten enkel donkere nachten.…