Alle inzendingen over de laatste klim

- aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

Hoera, nu zijn we er bijna We zien de zee niet maar hij is daar Achter die ene dikke hoge duin Het is nog eentje maar We lopen nu wat harder En dan volgt de laatste klim We hijgen alle drie nu Dit is heel zware gym Jullie trekken me het laatste stukje Dan ben ik eindelijk daar Ik plof neer op de eerste duinhoop Ben voorlopig effe klaar…

Ik kon er niet om heen toen het uit het niets verscheen ik greep het vast bevrijdde mij van rugzaklast moeizaam ging de klim op deze hersenschim en als ik naar beneden keek zag ik dat grond verdwenen leek het touw hing losjes naar beneden alsof het doelloos was afgesneden het slingerde van hier naar ginder de houvast werd almaar minder…

ze lacht ik straal als ze schijnt klim ik op naar boven gericht ik wacht verdwaal als ze schijnt klim ik op naar haar gezicht ze bracht verhaal als ze schijnt klim ik op voor altijd gezwicht de nacht was kaal maar de ochtend bracht licht ik klim op met een warm onthaal als ze zacht onze levens dicht…

Ik klim omhoog. Ik klim omlaag. Ik klim van tak tot tak. Even blijf ik zitten en koester ik onder een groen bladerdak de macht zó hoog te zijn verheven; de macht die ik eenmaal in mijn leven boven mijn krachten overdraag. Ik klim omhoog. Ik klim omlaag. Ik klim van tak tot tak.…

Er is meer Ik weet het zeker Ik spring op En klim verkalkt Met handen en voeten Schurend langs het touw De knopen zijn mijn roes De glorie kruist mijn blik Er is meer Ik weet het zeker Onder mij de klas Ik kijk en hoor de fluit Maar zwetend klim ik Euforisch verder Ik nader het einde Schat mijn kansen En ga door Er is meer Ik weet…

Hij schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide…

En als we dan daar boven zijn zullen wij dan drinken tot het laatste glas wijn? Zullen we dat doen? Kom klim mee. Het is mooi, de weiden zijn uitgestrekt en groen. Zullen we dat doen?…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…

Kastelen in de lucht in een zucht klim je er naar toe.…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

Als steward, snap je, doe ik weleens bars wanneer ik hunker naar mijn hartelapje ik ben in feite van mijn functie wars als steward, snap je Toch klim ik telkens op het vliegtuigtrapje iets anders heb ik toch niet in mijn mars maar niemand houdt mij medisch voor het lapje Ik lig de laatste tijd dus nogal dwars ik weiger voor mijn mond zo…

op de top van de berg waar de horizon me ruimte geeft klim ik verder naar de plek luisterend naar mijn innerlijke stem weet opeens wat me gelukkig maakt luisterend naar mijn innerlijke stem klim ik verder naar de plek waar de horizon me ruimte geeft op de top van de berg…

Het mooiste uitzicht Komt pas Na de moeilijkste Klim-partij…

Een steen op een steen op een steen, zo klim ik steeds -- verder naar boven.…

Klim de ladder op en kijk om je heen, naast je -- wacht een slang je op!…

ontward, verstard de tijd haar beeltenis, het mededogen weerspiegelt in een laatst gesproken toon.…

Moeizaam klim ik treden hoger lager ligt veel dieper dan verwacht kracht stuwt maar steelt het vloeien van de adem de laatst gezette stap schuurt langs verzonken stenen terwijl ik wankel jaagt de nacht mijn schaduw stil turend door zijn venster voorbij de grauwe velden zie ik papavers deinen langs de zomen van de wind mijn glimlach…

Ik klim op naar de top van de heuvel. Daar boven waar geen verschillen zijn. Ik dromen mag als een bezitloze dat er ook een toekomst zonder pijn kan zijn. Grenzeloos en hoopvol gelijk eens Mozes had zijn droom. Van God eens leiding te mogen ervaren in mijn kleinheid zo gewoon. Ik klim op naar de top van de heuvel.…

Je maakt mijn wereld open, lang gezwegen over wat ik je breng, vanuit dat land weer te kiezen, vaak langs ongewone wegen, maar op eigen kracht, die steile bergwand te beklimmen, en op z’n beboste flanken te nestellen boven op een macht van de ervaring, om na elke klim elkaar te vertellen, de moed niet te verliezen, wat misschien verleidt…

November heeft zich uitgespreid nieuw confetti ogen raakt weliswaar de dagen stuk waar midden op de tafel je handen lagen ligt de mythe dus klim op mijn rug ik ben nog ongemoeid gebleven en mos bekleedt mijn knieën kus mijn hals nog de morgenzomerwind ademt jou in omgekeerde rollen kom zoals zovaak het nooit is geweest op besneeuwde takken…

Als je een droom wilt laten uitkomen Moet je wel eerst een droom hebben En dan niet zo'n smal klein wensje Zo'n hollands calvinistisch droompje Van mag het een onsje minder zijn Nee, als je droomt, droom dan goed Zoals onze zuiderburen dat doen The sky is the limit Zeggen zelfs onze noorderburen Dus waarom houden wij ons dan klein Diezelfde…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

Ze verdorren in het laatste licht. Ik streel een laatste keer zijn stam, raak zijn takken even aan en gaandeweg verdwijnen de muren uit het zicht.…

als groei een aanpassing is ben ik straks een ander wezen klim ik sterker uit mijn pop is mijn licht ten top gerezen heb ik mijzelf de wil bewezen…

door mezelf heen klim ik me een weg omhoog en kom aan tot ver boven m’ n eigen boomgrens een steenbok klampt zich…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…