Alle inzendingen over de poëzie die een belangrijk deel van mijn bestaan vormt

ik vlieg af en aan om jou schrokop te voeden ik baarde je niet je bent er gewoon barstend van verlangen jouw nest is mijn nest zo is het altijd al geweest de kleine karekiet die in het riet het koekoekskuiken voedt…

De anderen zijn de hel wat je denkt als je een ander ontmoet De eigen gedachten weerstand vormen afstand blijft bestaan Hoe weinig bedreigend als iedereen een deel van jou vormt en hoe geruststellend de saamhorigheid der dingen met afstand, die verdwijnt…

Liefde bestaat En onvolmaakt In elk deel Vormt het toch Een volmaakt geheel…

Voor de laatste keer, ga ik jouw werkplaats binnen. Het is er koud. Vroeger brandde er het kacheltje, nu staat het er stoffig en oud. Het ruikt er naar ijzer. Jouw favoriete materiaal. Overal ligt roestig slijpsel, de staalborstel ligt nog klaar. Ik snuif de geur op... jouw geur. Je stofjas hangt nog aan de kant. In de zakken een handvol…

- En 'k weet niet of ik haar beminnen zal, in 't stil en licht bewegen harer leden, en hare goedheid in mijn vreemd bestaan... 'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

Ik weet niet wat ik heb gedaan, ik weet niet wat ik heb geleden, om uit de huizen van 't verleden weer naar een liefde-feest te gaan. - Deze avond draagt op plane vlerken het wegen van een milder tijd; En 'k voel mijn blijheid in me sterken bij 't staren in úw tederheid. Ik weet me zo beraden rusten, o schone, in ons verénigd-zijn…

Als je me stiekem ‘ns zou vragen Geheel onverwacht Hoe belangrijk je voor me bent En wat ik denk wanneer je naar me lacht Het antwoord blijf ik je schuldig Of misschien is het een beetje vaag Ook al zou ik zo graag willen antwoorden Op je belangrijke vraag Je bent een deel van mij Een groot deel van m’n leven Een kus van jou, of een knuffel…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

Freaks houden het meest van onbegrijpelijke poëzie gaat hun niet om de inhoud maar om 't cryptisch woordenspel wat een normaal mens niet leest. Geneuzel...volgens de freaks, overbrengen van een boodschap is niet, wat wij belangrijk vinden ónze poëzie heeft iets mystieks.…

Een kei vormt een steen Hard van buiten en binnen Niets van transparant De grauwheid maakt dof In kilheid gekleed Een kei vormt een steen Pure brute wilskracht Niets dan alleen hardheid Kleuren vervagen in grijs De kei leeft in zijn cocon Een kei vormt een steen In rotsblok ontleed in delen Grillige vormen geven ronding Langzaam geeft…

Het kan als een roeping een deel zijn van het dagelijks bestaan. Het niet tussen de massa jezelf behoeven te verliezen in een angst daarin ongelukkig te zijn. Maar alleen voor de eenzaamheid te kiezen. Die het zelfbeeld vormt van een extern groot naar een innerlijk klein.…

Triana, Triana o zo bitterzoet Rivier, stad, gitanas bier, wijn in overvloed Zo zacht maar soms zo wreed breekt zij harten open Als Triana hardop weent tranen in de rivier laat lopen zullen groene heuvels haar omringen wolken wit in de hemel staan Als gitanas zullen zingen hun liederen over de stad heen gaan zal Triana betoverd zijn…

Hij zoekt naar zichzelf verborgen in klei hij vindt en hij vormt de uitkomst is zij hij zoekt naar de kern van naakte bestaan hij kneedt en hij drukt zo zal zij ontstaan.…

Het kleine deel van het grote geheel dat telkens in een nieuw, authentiek plan viel.…

het is daar waar de mensen inhaken en de pijn langzaam voelbaar wordt die levens verwoest omdat zij zich in een zwak moment lieten raken om het in delen lichter te maken door een andere kijk op het leven waar in de etalage van bestaan zoveel onbereikbaars staan het is de winkel van geven en nemen waar ieder bepaalt wat voor…

van brood en drinken van wijn alsof het vuur de wortel het leven de bloemen poëzie niet meer zouden bestaan in het corona tijdperk…

Er is niks zo belangrijk om te beleven en graag in te delen als de Levensvreugde, via klanken, melodieën van muziek, via tekeningen, schetsen of schilderijen zelfs beelden; niets als de Vreugde die zo kan helen.…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur' het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

De eerste regel lukt, om te beginnen Oef, één uur later pas volgt nummer twee Een heel getob, want drie valt ook niet mee Jee, na de vierde nóg twee stuks verzinnen Het distichon, een crime! Pas ’s nachts in bed Kwam ’t af, mijn wekelijkse snelsonnet.…

Hoe belangrijk in het leven kunnen dochters zijn. Waar je alles mee kunt delen je vreugde, verdriet of een geheim. Zulke dochters zijn een zegen waar je op vertrouwen kan. Ze zijn een verrijking in mijn leven, hier ben ik van bewust als ik wordt gekust.…

Een held is dood, De Bie vormt met Van Kooten Een groot deel van ons collectief geheugen Met typetjes die zelden willen deugen En humor in geslepen taal gegoten De ouderen betreuren een genie De jongeren verzuchten: ‘Bim de Wie?!’…

Een stripverhaal in duizend delen, schaduwen die mij bespelen, tot ik het niet meer kan velen en onzinnig beef en gil. Hij kruipt onder al mijn leden en grijnst meer dan tevreden. Het doek daalt weer naar beneden. Tot de een of andere reden hem opnieuw op zal laten treden. Maar vandaag heeft hij zichzelf genoeg bewezen.…

Adem het uit of in, dat laatste woord is een begin van een regel of zin, dat allemaal vormt de zekerheid in taal, resoneert de tekst, verbaal in de tegen – polen in een ware zegetocht in de ringen van de ‘nibelungen’ en de poëzie en op‘ de schaal van richter’, in de dingen die zijn vergaan, blijft een mens een vrome dichter…

Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

ik krijt mijzelve aan mijn hart verplicht ik kwijt gevoelens, vis achter net, gedicht is net niet wat het moest zijn maar blijf vooral hangen, aan de lijn misschien buigt de schaal onder mijn gewicht…

ongezegd liggen koeien in de wei herkauwen is wet mijn maag speelt weer eens op belangrijk ?…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…

een taalvirtuoos is heen gegaan terwijl eenieder dacht die is hier voor altijd hij schreef, tamelijk snel, sonnetten bij de vleet negen, tien, soms elf maar bleef immer zichzelf de dichter is dood lang leve de dichter vakantieland te heet hij had zich een uitstap beloofd en werd niet wel, niet goed bij zijn hoofd…

Van hem mocht ik wel één minuutje spelen, Want voor het team zou ik belangrijk zijn. Zoiets verzint alleen een meesterbrein, Maar ik zou óók mijn ‘vreugde’ met hem delen. In die minuut dat ik van hem moest knallen Kreeg hij van mij een rotschop in zijn ballen.…

Hoge bomen vangen niet alleen veel wind maar ook veel dierbare bevindelijkheid door de toppen van hun kunnen en de oneindige lengte van hun bestaan weten ze wandelaars te verbinden om in respect te zeggen wat ze vinden spontaan lopend met een speelse hond gaat de groet, het praatje over in gesprek met als eerste de verbazing over de bomen…