Alle inzendingen over de worsteling met taal

Een beeld van moederliefde schrijf ik spreek haar taal ik schets een kronkel als die niet mee wil met de buiging in ’t verhaal schets ik een haal ik zoek naar rijm en ritme noem het knoeien worstelen met taal ik bouw een beeld dat reeds bestaat maar overgaat in woorden geef het een naam verschuil de zin maar het spreekt niet…

bid ik Vader dat U mij wilt begeleiden de weg is ver, mijn angst is groot ik sta voor zoveel gevaren bloot stemmen die mij voortdurend verleiden de nacht duurt zo uitzichtloos lang mijn ogen zien het licht niet meer ik verdwaal of struikel keer op keer en soms is er 'n onweerstaanbare drang ik worstel met tal van twijfels en vragen Jezus…

op dit papier te midden van zwijgend wit en onwillige woorden moet ik blijven. in dit verstomde zwijgen waar beelden taai verkleven op de punt van mijn tong zal ik huizen. binnen deze papieren grenzen waar aaneengeregen zinnen zich zachter verzetten wil ik wonen.…

mijn woorden zwerven langs blinde muren ze mompelen tegen kasseien mijn woorden zijn gevallen losgeraakte stenen op een steile bergweg mijn woorden zijn de loden kogels voor een koud en niet ontbrandend hart met vuursteen kras ik stalen woorden in kristallen die onzichtbaar zijn voor het ongewapend oog…

Metaforen zijn een hel voor de taal Ironie is een woord dat ik nooit gebruik Alliteratie is iets ingewikkelds En assonantie toch compleet onnodig Zo worstel ik met de taal en zij met mij Mijn docente lacht Terwijl ik me verlies in deze stoeipartij…

uw wond behoeft daglicht en frisse lucht en een zachte omzwachteling voor de nacht hoe verdraagt een open wond de pijlsnelle doorboring en dan de afgewende blik in messcherp licht het advies averechts misschien alleen licht en lucht van de nacht om het trauma toe te dekken alleen overdag vluchtige blikken op…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

zij hebben de schat aangeboord van nooit gehoorde woorden daar waar klanken letters en zinnen zich tot taal worstelen zingt emotie tussen de regels zijn tweede stem traant gevoel zijn overvloed in talloze talen en dialecten om maar met elkaar te communiceren niet altijd even goed verstaanbaar want talen slijten in…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…

Spanning in mijn hoofd Ik maak me druk om alles, een dagelijkse strijd Ik voel me zo verdoofd Het is verspilling van mijn tijd Ik eet omdat mijn lichaam energie verbruikt Voor nutteloos getob Ik voel me als een roos die maar niet ontluikt Het is oorlog in mijn kop Ik heb een hekel aan teveel aandacht Richting mijn persoon Toch leef ik…

Soms worstelen we met het leven omdat het niet gaat zoals we willen we blijven hangen in frustratie en ongemak dat ons gevangen houdt en belanden we op een hellend vlak dan ligt een burn-out op de loer om dan weer in balans te komen is een hele toer Zie het dan in een ander perspectief laat de worsteling los lach en geniet van de kleine dingen…

ver terug in de tijd liet jij je brieven na zijn het impressies van jouw binnenruimte een onverwachte diepte in wie je eigenlijk was lees ik je waanzin het diepe litteken verzonken in je huid jij schreef de brieven wie ben jij dan het onmiskenbare handschrift zet aarzelingen in draf voor lange tijd maak ik jouw brieven zoek…

Met taal gaat hij naar bed. De taal, van A tot Z, is zijn fles wijn. Halfdronken wordt er, zomaar voor de pret, Een kind verwekt, een epos of kwatrijn, Of iets daartussenin, zeg een sonnet, Terwijl de lezer onbekend blijft met Zijn worsteling met spekvet en balein. ---------------------------------- uit: 'Nieuwe gedichten',1999.…

Leeg lijkt het leven om me heen Alsof niets er meer toe doet Zonder jou voel ik me zo alleen Maar toch weet ik dat het moet Jij hebt iets anders boven mij verkozen Iets dat meer bevrediging geeft Iets wat blijft, zonder tussenpozen Iets dat jou niet meer doet beseffen dat je leeft Hier kan ik niet meer tegen vechten Dit is iets wat ik nooit…

plotsklaps schiet mijn hand los ga ik kopje onder ten onder in totale chaos happend naar adem kom ik boven grijpend naar houvast rol ik ondersteboven troebel is het water waarin ik dreig te verdrinken gedachtes flitsen voorbij even laat ik me wegzinken opeens word ik opgetild als een veertje zo licht meegevoerd de tijd verstilt…

Goedemorgen intuïtie Leef mee vandaag Geef me ruimte Knaag niet aan mijn geweten Verdriet mij niet Stop de verstikking Ik ben mijn hersenen Jij mijn intuïtie Werk mee Koester me Alsjeblieft Jij bent mij Heb me lief.…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Ik kijk naar haar alsof ik van buiten naar binnen kijk voel dat het stroomt gelijk een waterval onophoudelijk blijkbaar zonder reden of toch baant ze zich (dapper) een weg door een bos dat almaar donkerder lijkt te worden…

er woedt 'n gevecht in mijn hoofd nu mijn hart in duizend stukken aan mijn voeten ligt hoe kan ik de onrust in mezelf blussen, begrijp je dan niet dat deze papieren vrede voor mij geen vrede is jullie gewoontes zijn mij vreemd ook al ben ik nu veilig brandt de strijd nog altijd binnenin…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

Met taal gaat hij naar bed. De taal, van A tot Z, is zijn fles wijn.…

Worstel en kruip ik onder de vleugels vandaan... Ga aan mijn eigen vlucht beginnen..…

Ik ben bepaald niet vies van droge dooi En uitgesneeuwde mist daar kan ik tegen Net als transportkou, onderkoelde regen Een fijne verse ijspluim? Vind ik mooi De enige waar ik 'm echt voor knijp Dat is die nieuwe engerd: Ruige Rijp!…

Dichten is niet iedereen gegeven, maar schrijven leer je wel zoals je ook hebt leren praten. Soms heb je lieve vrienden die wel tussen lijnen lezen wat er echt niet staat, maar anderen kunnen dit helaas nog niet en die moet je verwennen met zinnen die een diepe zin verbergen maar toch doorzichtig zijn als glas. Ik weet nog hoe het verzen…

een schipper had een lief gevonden In een land ver over zee al snel ging hij op anker voer hij ver van huis vandaan Hij dacht toch wel te weten hoe bij haar de bakens staan maar zij bedroog hem lachend en dat viel nog lang niet mee Men bezeilt niet altijd wat men heeft bestevend hij werd beroofd en in de boot genomen het was gedaan met mooie…

sommige mensen worstelen zó met hun gewicht dat ze liever iets opvreten dan wat uitvreten…

Onwillige woorden schrijf ik die net niet zeggen wat ik denk teveel denk ik streep woorden in de strijd één woordje meer of minder raakt aan de essentie één verkeerde letter… weg woord ben de weg kwijt…

Morgen weer een dag als deze nog niet is afgesloten worsteling met alles in mijn gedachten zullen ze morgen vrij zijn of zal ik wederom zeggen morgen weer een dag…

Een slechte worstelaar uit Hoven Bleef toch maar in zichzelf geloven Hij trok naar Zeeland Met het idee, want Daar is ’t “Ik worstel en kom bóven”…

farmaco-protocol En is het de stilte die Mijn denken overneemt Alles overheersende stilte Geen geluid meer te horen Geen beeld meer te zien Oorverdovende stilte die Als laatste bewoner nog In deze bovenkamer woont En ik, mijn ik, - wat nog rest Van de mens die ooit zo Genoemd werd - die in totale Eenzaamheid achterblijft Gevoelloos, worstelend…