Alle inzendingen over de zwijgzaamheid van

Ik word zwijgzaam door pijn en leed, zwijgzaam ook om vreugde en geluk, zwijgzaam in niet delen van inzichten die rakelings het weten passeren, beelden van het heden en het verleden. Ik word zwijgzaam om het wel of niet zien, zwijgzaam om zoveel dingen misschien...…

gespannen wachtend passeren witte jassen zwijgzaam af en aan…

vandaag doe ik niets vredig en zwijgzaam kijk ik zwaardlelies open…

niemand wist waarom de schrijver stierf zijn naam werd opgenomen in het boek der zwijgzaamheid fladderende poëzie in ongeschreven wolken mysterieus ontsluierend uit neusvleugels en hoe alles verwaterde in de fontein die nu zwijgt in tonen van serene muziek…

Mijn mening vond ik nooit belangrijk voor gebruik het was mijn zwijgzaamheid ook tegen elk advies Ik werd heel mysterieus voordat ik nieuw begon en leg nu spotters met gemak het zwijgen op…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid niet dat aan praten maar iets zou schorten het brengt niet bij voorbaat iemand in verlegenheid nee, als ik enkel kijk met uitnodigende ogen hoeft niets gezegd, of blijft iets verduisterd vaak is het zo dat zelfs beter naar mij wordt geluisterd…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

Aan een zwijgzaam viswijf te Hoorn vroeg een visliefhebber vol toorn: 'Wat is er nu mis, verkoop je geen vis?' Nee, want ze was haar tong verloren.…

zwijgzaam vergaan de dagen gevangen in eenzaamheid in de schemer van haar leven huilt zij vergeten tranen tot de nacht ze verstilt met een vredig slapen…

het ene na het andere woord misschien zeg ik liever niks zeker als het regent ben ik zwijgzaam denk ik aan jou wanneer je terugkomt alsjeblieft…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte…

zij voelt zijn woorden met haar hand op zijn lippen hij bewondert haar schoonheid met zijn armen om haar heen en ik ben sprakeloos door hun intense liefde zij doof, hij blind ik zwijgzaam en alleen…

Gevraagd enig teken is het gegeven Aan de zielen der doden ongemeen Doch slechts de stilte getuigt het verleden Het eeuwig zwijgzame in duisternis regeert…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

Zoals je leefde met al je vingers lente sprak je ogen plukten bloemen waarin de zee mij overspoelde, de taal waarmee je zwijgzaam de tijd deelde, vermenigvuldigde.…

ik boom mijn weg door gapend bos waar slapend mos ontwaakt door fluisterend blad en droom mij weg langs paddenpoel een paddenstoel verraadt mijn zwijgzaam pad…

De zwijgzamen geldt dit geheim gefluister: God schiep de mens als leemklomp zonder luister. Hij toefde een ogenblik in dit aards leen, Beet in een vrucht, en dook weer in het duister.…

Sterren vallen zwijgzaam in het zwarte van de hel alles zal beter worden als straks de dromen zijn geweest.…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

ik verlies me in de veiligheid van blauwe schemer en de geur van bloemen ik vergis me in het vliegen kom meestal net niet van de grond ik verkijk me op de muur van zwijgzaamheid terwijl ik te veel uit de kast trek…

Zwijgzaam loop ik Met mijn andere zelf Als reisgenoot Door eenheden die De tijd lijken Vast te houden Op weg naar de Oneindigheid - Geleidelijk zie ik Dat het lukken Gaat en dat Wij samen - Hij en ik - Tussen de dagen Zijn gevallen…

'Den Haag' met zijn paleizen waarin Besturen zwijgzaam huizen zou ik niet -hemelhoog- in Halleluja willen prijzen Torenhoge gebouwen van glas en licht wekken eerder de schijn van heiligheid.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Ik ben weer uit mijn schulp gekropen heel traag als een slak verken ik mijn omgeving als een pas geboren egel tast ik alles voorzichtig af ik ben nog zwijgzaam spreekt iemand mij aan trek ik mij weer terug in mijn lichaam.…

Na droom en waken kiest mijn herfstbeladen hart voor zwijgzame uren en god noch koning kent…

Luchtig en soepel op een zomerdag Warm en zacht op een winterdag Zo is mijn hand een jurk voor jou Aait je huid van schouder tot kuit Volgt je lichaam teder en zwijgzaam Kust je overal waar hij komen zal…

Gordijnen sluiten zwijgzaam als een waas voor mijn gedachten en de stenen bouwen zelf een muur rondom mijn hart. Mijn hart dat is gebroken in duizend stukjes pijn mijn liefde voor jou blijft stromen maar zal nooit meer hetzelfde zijn…

vredig langzaam lopen we de dagen uit zwijgzaam zonder gedachten tot een minimaal verleden morgen zullen we onze handen weer nodig hebben om te grijpen wat gaat komen het mysterie van de dag…