Alle inzendingen over donkerbruin

Ik kom nooit meer Van jou af Want jij gaat in repen Ik breek je in blokken, In brokken verwarmt mijn mond Smeltend mijn weerstand Ze zeggen dat het Door een stofje komt Dat zit er dik in Maar de verleiding Is zo ontzettend puur ....…

Donkerbruin Het vermoeden De waarheid gelijk Het gebrek aan verschil Eureka…

blauw als water alle kleuren groen zijn je ogen donkerbruin als je omhoog kijkt in de mijne en ik in de jouwe en je onvergetelijk voel…

een Vlaamse Gaai is ons geboren hij peuterkleutert in de tuin er zitten donsjes rond zijn oren waardoor zijn toekomstkleuren gloren van hemelsblauw tot donkerbruin…

zag je vingers op het glas jij tastte waar ik was druppels gleden in donkerbruin contrast bleven hangen gingen langzaam af gelukkig zijn ze nooit gebodemd onze liefde breekt niet door het glas…

een halve melkplaat, gesneden en een half donkerbruin, vermoed ik ook gesneden, vandaag voedde ik mijn kind het beleg deed er niet toe het brood was nodig om te kunnen spelen wonderbaarlijk…

donkerbruin ogen doordringend in mij in nachten vol zwarte veren onvergeten de tijd zonder gedachten te keren ingesleten vergeten wachtend op dagen eenzaam op weg naar geen weg terug…

zoals van koper naar okergeel als van groen naar donkerbruin zijn verhoudingen onevenredig saffraan overhellend naar links goudbruin grofweg naar rechts en in het midden helt er één bevallig over tot die zachtjes het water kust…

langs de stenen van de woning aan de zee van onheil- waren ramen zwart gelakt en de muren donkerbruin gekwast. daar achter een kleuter met hemelsblauwe kijkers. zo jong en zorgeloos zó zoals het moet zijn maar de zwarte tinten bederven het zicht op licht.…

Hier zit ik, net weg Mijn goudgele vrienden staren me na Even opzij, naast je Ja, ja, problemen Donkerbruine ogen, verblind Het is gezellig daar Laatste ronde Ik kijk je na Omlaag... terug... naar huis... Dan maar drie keer in het nieuwe jaar…

Donkerbruin roest boeit, boeit, boeit, de laatste trein raakt net niet het gemis cadans, cadans, cadans waanzin schreeuwt krijst langs blinde oren stil stil stil het volgende perron zwijgt…

in donkerbruine strofes stroomt een overvloed aan melancholie waarvan de gedichten straks zullen overlopen het is weer zover herfst tergt mijn gemoed tot schrijnens toe de eikels hoog in de bomen zullen spoedig vallen als verwoestende neerslag…

Nog weet ik van mijn leren bal de geuren, Ik voel nog steeds de schrammen op mijn kruin, Een voetbal in mijn jeugd was donkerbruin, Een bal heeft tegenwoordig honderd kleuren. En dan ook nog zo 'n voetbal op blauw gras... Och, was het maar zoals het vroeger was.…

van koperkwartet en koor Doden kan ik aanzien en hongerende kinderen bovendien maar het zinderen van koper in heldere kathedralen, parelmoeren klanken van zilverwitte engelen en het aanhoren van het gonzend donkerbruine lied van getaande heren. Nee, dan komen tranen boven waaraan ik nauwelijks weerstand biedt.…

Alles ruikt naar chocola de pepermunt is voor na achten die mevrouw van nummer 112 steekt een stukje puur tussen haar kunsttanden, haar lippen donkerbruin zelfs de donshaartjes op haar bovenlip kleven zoetgeurend aan elkaar als ware het een gel die een breekbaar gezicht bij elkaar houdt Ze likt haar lippen, de mondhoeken krullen alles…

Ik weet het niet meer De maanden zijn voorbij gegleden Ik kijk zo graag naar je ogen Zo mooi en donkerbruin Ik zou je willen beminnen En oneindig kriebelen in je kruin Ik zou je mond teder kussen Maar ik weet je bent er niet voor mij Wanneer spreken we nog af? En maak je me weer blij!…

Hoog boven de stadse vijf mei-braderie boven de schreeuwende scheermes-meeuwen glijden twee buizerds traag in cirkels donkerbruin afstekend tegen het blauw de dag is vrijdag, het uur half drie spiralen draaiend, hoger en hoger tot ik twee stippen nog zie waar ik kijk hun universum vermoed en hun vrijheid…

Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin. Ze worden ook steeds brutaler, en tikken nu zelfs tegen het raam, zodra ze mij in het vizier krijgen, tjilpen ze met zijn allen mijn naam. Ja, ik heb behoorlijk wat gevleugelde fans, maar ik ben dan ook een ruimhartig mens.…

ik zie opnieuw de bloemen groeien plastieken stapels liefde voor een leven veel te kort om nu reeds weg grijze vegen door het patroon recht op recht, de tegels hullen zich quenast in donkerbruin zo gewonnen, snel geronnen leven weggevloeid dit is geen grijns, mijn vriend maar het laatste staal voor jou speciaal gevat in mijn koude hand…

Eenjarige plant met een hart van diep donkerbruin Bekleed met franjes gelijk een fonkelend bladgoud Helderblauwe hemelen rondom zijn bloeiende kruin Als de menselijke geest die vrij is van gedachten Warme winden hebben donkere wolken weggeblazen Diezelfde wolken zullen nooit meer wederkeren Aan de Zonnegod behoort al deze roem Want hij schiep…

. ---------------------------------------------- Wat rest dat is een donkerbruin vermoeden Van iets dat vast het daglicht niet verdraagt, Zodat de politiek er weer in slaagt De achterdocht bij politiek te voeden. Met dank aan de daar heersende despoten, Het deksel van de beerput blijft gesloten.…

Twee donkerbruine hondenogen, keken mij heel droevig aan. Het is alsof ze wilde vragen: "Is het tijd voor mij te gaan?" Verdrietig moest ik dit beamen, drukte hem zachtjes aan mijn hart. Het liefste ging ik met hem samen, deze weg vol pijn en smart. Heel veel dank voor al je liefde, heel veel dank voor al je trouw.…

de soldaat die sterven gaat wacht in de nacht het inloopgraf ligt klaar de modderlaarzen wegen zwaar in niemandsland daar huist de dood de aarde is er zwartgebrand het kraterwater donkerbruin tot rood geen struik geen boom maar woekering van prikkeldraad de horizon vlakbij en heel ver weg de dageraad soldaat ik groet…

Zwaaiend met een vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze…

Wanneer ik mijn hand uitsteek, voel ik je Als ik dan mijn ogen open, ben je weg Even dichtbij als mijn oogwit naar dat donkerbruine Is het echt voorbij? De zon twijfelt of hij wel zal komen De maan blijft vannacht weg Alles lijkt zo ver weg, niets dichterbij Is het echt voorbij?…

regenboog in wisselende stemming verdriet vervuld van zwarte dood gele haat gepaard met rode liefde het koele blauw in lelieblank veelkleurig bestraalt de hartstocht oudroze harten in contrast gegroende jaloezie ontstijgt de donkerbruine aarde richting witte wolkenzee dan maak jij kleur in mijn bestaan als je vale bleekheid opschudt…

verkleurende bladeren doet vallen op de grond wat is het begin dat de cyclus eindigen laat wie fluit het in gang wie zorgt dat het verder gaat is het de zakkende zon die haar kracht voelt vervloeien verschrompelen de vochten zodat niets meer kan groeien waarom wordt groen geel en rood verkleuren haren wit en grijs vlekt de huid donkerbruin…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

twee donkerbruine ogen handen in mijn haar gewillig meegezogen al voelt het wel wat raar voor mij een onbekende een hele mooie man die mij hier net verwende volledig in zijn ban zijn kussen een oase waarin ik me graag baad raak ik in extase als hij wat verder gaat een lichaam vol verlangen ben ik in zijn macht als een…

Haar haar had de kleur van het heldere doorzichtige zilveren water van een beekje in opbloeiende lente de wind liet het losjes om haar hoofd wapperen haar wimpers als roetzwart spinrag op blozende wangen toen ze begon te praten klonk haar stem als muziek en donkerbruine honing haar lach als een betovering hij liet zijn hart bespinnen…