Alle inzendingen over dood(t)

Starend naar 't leven sluit ik m'n ogen voor de dood 't Licht van geluk maakt nu duisternis van verdriet Zachtjes hoor ik mezelf in de schreeuwende stilte om mij heen Je bent niet alleen, ik ben bij jou... maar jij niet bij mij...…

'k Ga niet veilig, zonder nood; 'k Ben niet vrolijk, zonder wonden; 'k Kan niet leven, zonder dood. 't Zijn twee ogen die mij geven Dood en dodelijke wond: En dat doden doet mij leven; En dat wonden maakt gezond.…

rondeel Aanstonds, toen ik wakker werd, Scheen de zon mij in de ruiten En de vogeltjes daarbuiten, Van nabij en in de vert, Sloegen, 't bekje opgesperd, Aan het zingen en het fluiten, - Aanstonds, toen ik wakker werd - Dat de englen met hun luiten Niet zo vrij en onbenerd, - Als de doden 't oog ontsluiten - Hunne vreugde kunnen uiten…

De eeuwige duur kent tijd noch rust ze rekt een leven lang, en kweekt ons jaren te leren, vertellen, woorden te vinden hoe snel de dood van zich spreekt het wilde roosje aan `t begin van de dag weet wel, als morgen mijn hart open gaat is het voorbij, schoon ik bloei, ik ga dood `t zal de tijd zijn die mij verslaat de morgendauw spreidt en…

De nacht voelt als de dood ´t inslapen als bijna sterven dat voelt soms aan als angst niet meer wakker te worden de nacht kent ook haar angst als de dood voor ´t ontwaken helder en heel uitgeslapen een hele nieuwe dag beleven Uiteindelijk zorgt de nacht voor het beste evenwicht de nacht heelt je wonden de nacht maakt je beter de nacht…

. – Haar metaalreuk, de eeuw’ge, slaat Omhoog: hoe kort kuste ik ‘t roodblonde glad? En de onverschill’ge, die geen eerbied had, De wind, die deed wat ‘k wilde, O, hoe ‘k hem haat! – Vaak door de wildernis van ‘t leven floot Met giet’lingklank, een Waldvög’lein, de dood ‘T vertrouwd motief: Kom mee!…

Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe? En hoe ge om onzentwille hebt geleden: de tranen zijn een bron die 't goed betrouwen lest. Ik min u, vrouwe; ik min u, kind. Gaat slapen.…

't Is elke dag een beetje afscheid nemen en elke keer doet het steeds meer pijn je kust hem op zijn rimpelige wangen want niemand weet wanneer het voorgoed een afscheid zal zijn.…

Agrippa Wonderdokter, alchemist Had in de late herfsttij Van de donkere Middeleeuwen Eén eeuw na de zwarte dood - 't Memento mori van de pest - In 't Quattrocento zich bekwaamd In de subliemste aller kunsten Die, getekend naar het leven Hij te formuleren wist "Groot is de macht van de muziek Zij werkt kalmerend op 't gemoed…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

Het is een zwarte baan met daarop voortstormend lood en elk wanhopig dier dat daar heen vlucht, vindt de dood t-is het altaar van de welvaart en autoverkeer de mensen knielen er voor, u bent mijn God en Heer kijk, aan de kant ligt een dier kapot en neergeveld het is een lijden ongezien en dat niemand telt Mijn held schittert als een ridder in…

't Zijn is verworden tot ik ben of ik was 't Verdriet is verworden tot slikken en 'n traan 't Accepteren is verworden tot 'n leegte niet te vullen Toekomst is verworden tot verwachting en hopen ...…

Je lijkt te spreken in twee talen Ik wens hier maar één van te verstaan Hieraan ontleen ik mijn bestaan Tot je woorden mij zullen vermalen Ik kan nog altijd vrijuit ademhalen Voorlopig schaak je simultaan Maar ooit zal ik de prijs betalen En hieraan ten onder gaan Ik proef je lach nog op mijn lippen Je hoofd tegen mijn schouder aan Het…

Het hart, de kern van waarde Ogen als spiegels betreurd door de clown Het hoofd, hoogste e- tage Grimas in kleuren met lichtjes voorbij Haar lijf, op van ver- moeidheid Laat haar lachen, op- recht uitbundig, blij Haar ziel huilt, nachtvorst tranen Gesmolten in een vuur dat eeuwig brandt...!…

Karst T. verschijnt voor een postume kuur nog op de divan van de psychiater. Men wil beslist die zekerheid voor later: was hij nu echt zo’n doorgedraaid figuur? Maar Karst blijkt na het onderzoek in dezen, toch in de grond een doodgoed mens te wezen.…

Zwaar drukte 't lot op 't hart der Joodse vrouwe. Nog pas verbrak de dood 't verbond der trouwe, Of, gram te moe, verdubbelt hij haar rouwe Om nieuw gemis: Een zoon, de lust, de troost van hare dagen, Met hem de vrucht, die de echtboom haar mocht dragen, Haar Enige ligt haar van 't hart geslagen: Wat droefenis!…

Van 't pijnhout vlug ter zeil van alle kanten regenen, En met hun zilvren glans de zwarte dennen zegenen.…

kom, zet je, en luister naar 't verhaal van Fram en Boos die vrolijk bliezen op hun neptrompetje mijn oren dul maar 'k gunde hen 't verzetje hoewel ik het mij anders had gedroomd: dat stille beeld uit oude prentenboeken waar kindertjes te zien zijn bij 't ontbijt met chocolademelk en boterkoeken...…

ik ben jouw rots in de branding zeg jij zo vaak maar bij wie kan ik schuilen bij wie kan ik huilen als een kind dat het volwassen zijn soms zo moeilijk vindt en toch ik ben jouw rots in de branding je fluistert en je droogt mijn tranen…

't Is kil in mij warmte verdwenen Ik ril en zoek wat zal ik vinden ? 't Is koud in mij woorden zijn weg Een angst sluipt naderbij wat zoek ik? 't Is warm in mij de kilte verdwenen Woorden komen terug heb ik het gevonden?…

Droom voorbij jij vervaagt tot een schim in de verte Langzaam ontwakend een glimlach in m'n hart 'n herinnering Geleefd en gevoeld in woord en gebaar Gezien en geroken jouw huid jouw haar Jouw liefde bracht geluk verdriet en pijn 't Afscheid heftig intens maar volmaakt Jij, alleen jij bent degene die ook m'…

't Kind onwetend zuiver spontaan 't Meisje hopen en geloven nog onbevangen De vrouw bereid tot geven en ontvangen 't Leven eenmaal gegeven geen weg terug ...…

vertonen tonen Geslaakte kreten stilte verstomd 't einde ... zuchtend verzuchten…

't Spel wat óver is, is voorbij, je kunt 't ook óverspel noemen. 't Spel gespeeld door jou en hem, verdriet over liefde, die niet mag. 'k Had zo graag, 'k zou zo graag, ach, 't mag gewoon niet! 'k Zeg je maar één ding, je moet het met rúst laten. Een héél gezin gaat naar de knoppen, omdat jij en hij verliefd zijn!…

ik blaas de kaars uit weg alle schijn van de dag even rust de nacht is mij lief de aarde draait wel door om licht en donker de mens ook om zichzelf ik blaas de kaars uit even weg van alle schijn…

Ik verveel me, kijk naar buiten, wat een regen...naar een rondje om kan ik fluiten. Wat zou ik graag zonnen, op het platte dak van de buren, helaas kan ik slechts naar buiten gluren. Maar morgen weer een dag... in de hoop dat ik dan naar buiten mag!…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

er bestaat geen dood doder doodst de doden zijn allen even oud in mijn sterven haal ik haar in ik reis naar m’n dorp om haar te zien sta weer op de plek van toen en wacht sterke associatie draait de tijd terug ze fietst er als toen elke dag om vijf uur haar rokje waait op, ze lacht naar me ze fietst daar nu al veertig jaar…

Ach, men klaagt hier beneden immers altijd: Met het weer, is 't niks gedaan!…