Alle inzendingen over dooft

Van de wereld afgesloten omarmd door de hemel De sterrenbeelden nemen de Maagd De Waterman bezoedelt zowel kruis als kwaad De gedachte dooft plots het licht aangewakkerd…

Bang voor de schaduw dooft plotseling de zon Verschrompeld samen geperst vliegt vervolgens hoop door verwarring en liefde uiteen…

Stom van het geweld en de klank van holle vaten lopen wij door de besmette straten Maar wie hoort in het hedendaags maatschappelijk gerommel de fluit de citer en de trommel?…

Dan vlindert soms de vlinder door een te korte nacht; waar een lichtje dooft in zijn laatste kracht.…

Dan vlindert soms de vlinder door een te korte nacht; waar een lichtje dooft in zijn laatste kracht.…

In ‘n geslaagd huwelijk dooft vuur dat verteert maar de warmte beklijft verliefdheid dooft tot tijd bestendige liefde die vriendschap inhoudt zo’n vriendschap heeft een verleden dat je niet opnieuw opbouwt, het is een deel van onszelf het heeft ons gevormd; onze herinneringen zijn we zelf…

De zon gaat onder Dooft langzaam uit in de zee En het wordt stil…

Dichte regen dooft de lichtbundels direct uit -- zonder dat het sist.…

De diepste angsten in de nacht zijn je grootste kracht als het vuur dooft.…

mijn lichtje dooft uit... na zwaar alcohol bezoek de nacht braakt mij uit!…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

Jij, zon zonder angst haar liefde te verliezen, dooft haar wel eerder.…

zacht dooft hij de kaars en draagt vol liefde zijn lichtje naar boven…

de avond valt zacht een koekoek in de verte dooft langzaam het licht…

Als het zonlicht dooft straalt het ginds voor anderen baan die rust niet kent.…

Broos mentaal verdriet door een getekend hartstocht dooft zelfs de waakvlam.…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

De avond was nog niet compleet daar duister draalde bij het roze omzoomde doodskleed van de dag ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen en de maancontouren als ivoren schemer plooien in het meer daar bij de oever lag ik kalm te wachten tot het donker daalde…

Liefde die voor altijd is, Die geen tijd kent, Maar eeuwig duurt, Zie ik hier verzameld Om het zacht knappend vuur, Ogen geboeid door het vlammenspel Dat verleden, heden en toekomst Samenbalt tot een brok oneindig leven - In de vlammen zie ik toekomst, In de sterren aan de heldere hemel Eeuwigheid…

langzaam dooft het licht duister komt door de ramen twee lijsters juichen…

Een flakkerend verlangen beschijnt het hart en hoofd, ziedaar de hoop gevangen in een vlam die nimmer dooft.…

eenzaam vals zijn hoofd: tijd zonder belang lijdzaam als pijn dooft: 't schreit onder 't behang…

Wachten we te lang raakt de chemie uitgewerkt blijft de passie uit Vuur dooft en liefde lost stilaan op in vriendschap…

Ik lees doorgroei van je schaamte lees je billen bloot ik lees je borsten staande lees wijl jij de lichten dooft.…

De fakkel door willen geven, ook al dooft het licht, om geen doodlopende weg te zijn.…

en dan neemt de melkweg alles over draaiend zweven rond de kruin kometen spatten uit elkaar adembenemend dooft het ondervuur schokt en smeult het nogmaals na…

nu dooft het licht voor altijd uit in de late lente van een verzwakte bruid die zeker naar het verleden ziet waarin men het laatste leven aan de lage luchten liet…

Aan het einder dooft het licht In een halo van zachte stralen Brekers dempen het laatste zicht Een meeuw krijst met schelle uithalen Dieho…

Als een vlinder dool je door mijn buik en mijn hoofd Als een warm vuur in mijn hart waarvan de vlam nooit dooft Altijd en eeuwig ben je bij mij Ik laat deze vuurvlinder nooit meer vrij.…

radeloos en bang vecht ik al zo lang eenzaam en verlaten te bang om over angsten te praten iedere dag en ieder uur sloopt het mij dooft 't mijn levensvuur…