Alle inzendingen over dringt

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

De hersenstam stokt ruggenmerg tegen pijnboom de hardheid dringt door…

Er zat een valk op mijn balkon de wildernis dringt in de stad hij was het liefste wat ik had ik schoot voordat ik mij bezon de wildernis dringt in de stad.…

want de tijd dringt als je sterven gaat niet alleen voor jezelf ook voor degeen die naast je staat dus elke dag moet je plukken ook al heb je soms geen zin elke dag is een stukje leven is een stukje nieuw begin voor jezelf en anderen om je heen die jou nodig hebben elke dag ook al dringt de tijd, wees blij dat je nog liefde geven mag…

Als hij door de fabriekspoort rijdt En die grauwe kolos doemt op Ooit door hijskranen op heipalen gezet Dan zinkt de moed naar de zolen En lekt als oud zweet En dringt in zijden sokken Dan raadt hij naar het raderwerk De springveer, de stroomdraden de zoveelste koets die van de band rolt En hoe alles draait en doordramt In het teken van…

Vochtgevoelige; wellicht dringt het tot u door, merk ik droogjes op…

Puisten en sproeten stralen Zand dringt ongewenst in openingen door…

Door Jutlands akker en stad dringt ongehinderd frisse beukenlucht.…

In al haar bescheidenheid dringt gevlekte orchis zich op aan mijn ogen. Dit weiland is nu mijn wereld…

Jij dringt wel voor, maar waarom wil je dat, terwijl -- je ziel achterblijft?…

De koppigheid van je kind dringt pas door als je ze laat doen. Dan pas kan je nadenken van wie heeft ze dat nu eigenlijk?…

[Haiku] De nacht dringt binnen - alle kaarsen huiveren op de vensterbank.…

elke morgen meer dringt de zoete geur zich op jonge herfst nevelt…

Er komt meer klaarte licht dringt door alle takken bomen lopen leeg…

voorbije mist regent uit de bomen wolkeloos is de hemel en ongelovig de fietser nattigheid is realteit en dringt door…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…

Het idee dringt zich in me op, dat er in mijn brein wordt meegedacht. Maar door wie toch. Of door wat?…

De leegte vlucht die ik teder omvat Kneedbaar als was in mijn handen Vloeiend pers ik het tussen de vingers Om het weer op te vangen Angstig om geen verlies te lijden Vergetelheid in de zin ervan Krampachtig koester ik het Een vlucht in het niets Zwarte zwoelte dringt tot mij door De mond is hol haar tong dringt Struikelend vlei ik mij…

Lopend langs de boekenkast dringt het nu pas echt tot me door: alles is gelezen door hem en door mij Een heel leven boeken en muziek Niemand op deze wereld die mij zo na was…

Het eerste daglicht De wereld dringt tot hem door Zachtjes kust hij haar Maakt zich los uit haar warmte Tijd om naar z'n vrouw te gaan…

Bij de tussenstop dringt zich een friet op met Brussels stoofvlees en mayonnais'…

Ik ben dichtbij En vier armen Duwen onze handen Naar jou en mij We omvatten Iemand anders En worden zo Iemand anders Heel langzaam Dringt het Tot me door Ik ben nu Een heleboel meer Dan even te voor…

eenzaamheid nog voelen wanneer ik nevelvlagen oplepel om daarna, tussen tong en lippen, de tijd te leggen het dringt nog niet door maar straks zal de cirkel als een blauwe vlinder zich wijd voor mij uitstrekken…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

De stilte, dringt tot me door, duidelijk voelbaar, ik ben er stil van...…

de rook dringt binnen als een warme mist die het leven laat varen in een lage list die vervloekte in het heden zoekt en als de droeve dronkaard in het donker doet…

We zwermen de grens over waar de drempel een muur was de wachters zijn grootziend de boeren ploegen voort We banen ons een weg uit de kou door de rozen rechts, de lelies links rood en wit dwarrelen de blaadjes achter ons We zijn met velen morgen met meer er rolt een donder door de wolken de kinderen worden onrustig de ouders halen…

‘Als er geen licht meer door het linnen dringt.’…

de harde werkelijkheid is dat jij heel zacht bij mij naar binnen dringt je lacht, ik zing de liefde danst beweging onder wit en boven alles glanst mijn adem in jouw ogen…

Onaangeroerd Al jaren Ze zijn nergens heengevoerd Mijn jassen, schoenen en mijn tassen Ze zijn met stof bedekt Een pijnlijk besef Dringt tot diep in mij door Wanneer ik dit aanschouw Het voelt als een kille kou…