Alle inzendingen over ego's

De ego's van nu gevuld doorregen en opgediend als warme happen in een slechte snackbar eenvoudig weg te doen in plastic bakjes en te overgieten met kleffe bende hun thuisfront hun ideaal hun passie om gevreten te worden zonder ooit te aanschouwen wie hen verorbert of wie hen uitkotst…

Een trumper is een aanhanger van trump Maar ook betekent het bazuingeschal Als synoniem voor machotaal, gebral Van ego's die ik haat en 't liefste dump Zoals Ooit in het Westen, lang geleden Het Goede Slecht was, met Duister verleden Als in de westerns van Sergio Leone Op muziek gezet door Morricone…

in woorden las ik je gelaagdheid je raakte aan verleden tijd voelde als een deel van mijn omgeving verbaasde met vertrouwelijkheid je maakte altijd deel uit van mijn leven, groter dan in dit geheel je bent een van die honderd ego's die met mij de hemel deelt zeven levens om te zoeken wie er van de appel at, wie er…

Onze ego's zijn onsterfelijk, want ze hebben nooit bestaan.…

het is de laatste zondag van de windstilte eikels ketsen met geweerschoten op blikken daken, op holle voeten tegen aangekoekte ego's tot aan inwonend buitenleven kikkers en spinnen schuilen in warme huizen. De ramen moeten dicht, hermetisch de echo slaat een deuk in de nacht iemand lacht, beent bij, aanwezig vergeet te slapen…

De wereld is veranderd Een beetje in de war Zeg maar: van de leg Toch niet de eerste keer Dit spierballen spel Van kleine jongens Met grote ego's In lichamen die veronderstellen Volwassen te zijn Maar dat zijn ze niet Nooit geworden Ze kennen geen verantwoordelijkheid Geen empathie Geen compromis Alleen het eigen ego…

weet mijn vrijheid werd geroofd niet omdat ik in iets geloof maar omdat ik blind en doof politici vertrouwde die geschiedenis herkauwden tot een ondoorzichtige brij terwijl zij mijn "ik" verbouwden tot een onherkenbaar "wij" weet mijn stem werd verspild door ego's die onbezwaard en kil en blijkbaar zonder eigen wil als elkaar…

Ego's van mensen sterven. Boeken sterven niet. Boeken bieden mensen troost. Vrouwen zijn goddelijk. Kinderen zijn kinderlijk. Boeken zijn heilig. Mannen nooit.…

Ook zij uiten gedachten in lyriek gevoelens in verbeelde woordmuziek ik mis hun speelse pen en plein publique hun scherpe meningen en hun kritiek Ik hoop op massa's poëzie in brieven aan onze ego's, heus, wij zijn geen loeders snelsonnetteurs zijn állen mannenbroeders Maar laat je door hún woorden niet ontrieven wíj kiezen allerhande onderwerpen…

De knap vertelde mensverhalen worden een lang verleden tijd waarmee je door een wereld rijdt met mensen die vaak lijdend falen Uit vreemd verdriet of echte nood soms dankzij wilde oorlogsdwepers of machtsmisbruik door brein-inzepers met ego's heel schrikwekkend groot.…

's Groter dan liefde Zie ik mijn eigen idealen Mijn naïviteit nog nooit zo geprezen Het besluit is genomen Het leven begin hier Telkens opnieuw En het verlangen brandt…

Ik maak mij zorgen Om het heden van morgen Als boomer word ik Ongelofelijk kwaad Op maffiose crimi Witteboorden In hun onaantastbare Bunkers van boardrooms Ego's die de climate Change ontkennen Hun wereld is geen Aarde van de mensen En negeert de Econoodkreet Van het klimaat Een pinguïn, net zo edel Als een leeuw of koningspaard…

Op uw misnoegen krijgt een mens nooit vat U houdt mij ontoerekeningsvatbaer Maer naer uw alter ego's kijkt u zelden Daer in de spiegel huizen beide helden Geweten en Morael staen voor u klaer Zij bieden inzicht in uw functioneren Verbael linguael, i.e.…

daktuin kunnen gaan plassen de kikkers kwaken in de plas na de regens de reiger doodstil een witte reiger en de versteende parapluie buigen voor water bladen doorzichtig de bomen zijn verdwenen watermerkziekte oker en bloed roest zware zwarte ontlasting daalt over het land de zomerregens boven de watermolens wolken van ego's…

Ik vermoed dat we ego's zijn. Wat vele dichters worden. Wat ik zelf ook ben. Onze spiegels zijn thuis gebleven. Huisdieren hebben dat niet nodig. Dieren denken niet zoals mensen. Denken wel, filosoferen niet. Zonder weten, voelt een dier, wat het doen moet. Wat mensen zijn. Wie ik ben. Mensen zoeken veel te ver van huis.…

verblind door hun ego's in lichtende verten vanitas vanitatum hun ijdelheid niet willende kennen of zien…

Mensen hebben een stem gekregen Vertaald in een minister president Want de chaos was groot En de andere partij Was er niet een die echte oplossingen bood We doen het als vrienden Onder elkaar, maten Maar de ego's botsen en het vuur is te heet En zonder trouw te zijn aan een echte eed moet men elkaar verlaten Hij wordt geïsoleerd Hij heeft…

Onze ego's zie ik doven als een kaars. Ik zie ons ongevraagd geboren worden. Ik zie een zieke die genezing vindt. Ik zie de schakels van de liefdesketting, die de moeder met haar kind verbindt. Ik zie ons ongevraagd sterven gaan. Ik zie de laatste dag zoals de eerste is. De wegen die we tastend vinden. Het leed dat we doorstaan.…

's, zet ieder seksbehoefte op een hoger plan, sokkel.…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

Stel je eens levendig voor, dat je je ego verliest, en de liefde vindt.…

Ik weet nog hoe onschuldig en ludiek Het vroeger was, dat mesjepingelen Je mikt en trekt een lijn: omsingelen Maar zonder tyrannieke retoriek Voor macho's met hun opgeblazen ego Is landjepik meer spelen met stratego…

Hij is onzichtbaar zonder het geluk dat hij kan verdienen in momenten die hem weer bedwingen achter de kast die hem laten zwijgen van verlies en dankbare lichten die hem beloven dat hij mag wachten zolang hij leeft en zijn waardigheid opgeeft…

jij herfst met jouw verdriet van sterven jij bent zo mooi zo echt als ik je zie wil ik me voor eeuwig in je schoot werpen om eindelijk veilig te zijn ja herfst jij bij jou wil ik zijn omringd door jouw bladeren je geurende kleuren alsjeblieft, herfst mag ik me in jouw schoot werpen ik zal heel stil zijn doodstil…

het huilen van de wereld plensend op de aarde in mijn straat symfonisch en romantisch neerdalend op mijn ruiten vertederend en balsemend, als liefde mijn liefde die 's avonds door mijn geest danst en plots is ze daar in een diamanten schoonheid schitterend van liefde mijn liefde zoals onze liefde de fragiliteit van kristallen lelie…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Niet nu en niet later zal ik lachend omhoogkijken en geloven dat levens en momenten nooit eenzaam voorbijgaan wanneer ook de dood niets meer vraagt en ik weet waarom ook mijn schaduw steeds vager wordt…

Met moedige ogen en een nieuwe blik ben ik op zoek naar het spiegelbeeld dat me belooft en gelooft dat ik zonder scherven overwin wat verborgen in mij bestaat en zonder ogenblikken verandert in blinde haat…

De wachtende ochtend is de korte belofte die niet veranderen wil als het oude begin weer ontwaakt in gezichten die hun nieuwe begin zoeken en verdwalen in de haast om niet te missen wat ze geloven als ze steeds de tijd om raad vragen…