Alle inzendingen over elzen

hij kent het wad zijn grillen en de lach in ademen verkent het pad van leven barend geven dat eb heeft blootgelegd roept de wind en storm waait door zijn krullenkop rust op het duin met puin dat aan zijn voeten vrede vindt toont in buitenkant wat op zijn ziel met pijnen is gebrand weer een jaar voltooid jouw cirkel in een…

morgen jarig omdat ik vandaag de allereerste wil zijn wensen in de fluister van de wind als guirlandes dansend in de wolken proficiat vriend Elze het gaat je goed Cobie…

in deze stilte zijn we samengebracht verwekt met broze snaren voortgebracht door een onvoorwaardelijke liefde en dan biedt de hemel haar een nieuwe kans met wolken die de prille maagdelijkheid verstrengelen met het genoegen van een eeuwig leven elze…

Ik weet niet waarom mijn ogen tranen Nu ik de dood een beetje in jou proef Mijn weten overtroeft de gang naar je graf, maar ik snoep het zuur En ik voel je drang Ogen van gisteren Volgen me waar ik ga elze…

De elzen houden zich nog kras en vechten om hun bladerjas. En zittend voor het beslagen raam, op schoot twee warme katten, kan ik, beroesd door jouw parfum, de winter nog niet vatten.…

teer wit het weer het vertakte uiterlijk van diverse struiken trotsgrijs torenen de populieren hoog boven de verzilverde elzen en meidoorns uit oprit met wilgen doet een boerderij vermoeden waar mist triomfantelijk hangt onzichtbaarheid bevroren stuiptrekking is van verlate winter voorjaar aflossing van de wacht…

beloofd – toch splijt ik de neergaande dagen en deel mijn hoop en vrees Neem nu mijn hart en neem wat je wilt, want al wat ik heb is meer van jou – al zijn de lege kamers wel de longen waardoor ik adem – Dus laat mijn leven door de wolken schijnen maar laat me verstillen wanneer een satijnen wind de oase in mijn dromen vindt elze…

Op het pad van de eerlijke vinder, overschaduwd door waterrijke iepen en elzen, is het dringen om het hoogste woord. De wijsgeer kijkt jaloers naar de vlinder, die erin volstaat de leegte van de lucht te omhelzen, wie het hardste schreeuwt, wordt gehoord. Is er wijsheid die zonder waarheid kan bestaan?…

De elzen lopen uit. De weg van alle vlees gegaan, dagelijks in godvergeten grijs. De wind hield ik niet tegen. Stuifzand dit leven, vliegend schuim. Het leek mij, versteende vogel in regenpak, niet wijs op het glasloos terras te blijven. De vrees voor strop en gas joeg mij het strand langs.…

is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte sterven en op mijn netvlies staat de zee zeer nabij ik omhels mijn verlossing en vertrouw het toe aan het kerend tij elze…

sterven als een mokerslag dichtbij, noem mij de snelheid van het uur als ik voorbijraas en me verkijk op de dichtheid van de muur Dwaas maar onafhankelijk behang ik huiden met bezigheden waarvan de bodem van de mens zicht telkens tegen mijn uitingen keert zonder een kleuring te maken tussen het zwart van het licht en wit van het duister elze…

Mooi groen van de elzen in het land, hoe siert hier ook die wolkenrand. Zou hier als de schemer is gezonken al kwakend "slaap zacht" hebben geklonken. Of wellicht het lied van de eenden bij het riet, met in hun klank het gloren in het verschiet. Zelfs in het meer zuidelijke hoeksche land ook bloemen meedeinen in de akkerrand.…

in ons paradijs - met jóu ben ik niet bang - mijn bloed hervult jouw graal wanneer we spreken in gelei en ik je liefdeshart bedek met zuivere opaal, dan herbergt mijn schaduw het riddervolk dat gereden komt van die enen burcht waar wij in saam beleg geen strijd hebben beleden – doch gestreden is het woord dat ik u nu ontzeg elze…

ronder dan dat van mij en telkens als je komst vooraf werd gemeld maakte ik mijn schans wat minder haaks, want je benen zochten het licht telkens aan de verkeerde kant En ja, je plasgedrag vroeg telkens om wat credit, man hoe kon ik weigeren mijn ruimte jou te geven al moest ik na je boodschap telkens de rand weer schoon gaan vegen elze…

kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode struiken en lege waterkruiken, het geweld is de chaos moe de rooddoorlopen kasseien schreien zich in schreden voort die de laatste sporen van vrede voorgoed in het oneindige hebben geëtst , de hemel kaatst de hel en vangt het vagevuur in angstige blikken Elze…

het zijn zulke vreemde tijden de dag verliest zich al vroeg in schemer terwijl bloemen zich verdringen in te kleine tuinen iets verderop loopt de jongen met het zuivere hart maar met een getekende grijns onverstaanbaar door de nieuwbouwwijk waar mensen als zwaluwen hun huizen binnen vliegen omgeven door geuren van vijf uur -------------…

vaker kan mijn fiets mijn handen aan het stuur niet missen dan dat ik met jou hand in hand loop tijdens schemeringen en we beiden verbonden zijn door de kortste ketting hoe vaak zou mijn wijsvinger op een lichtknop hebben gedrukt? dagelijks worden talrijke handelingen verricht door het mechaniek der ledematen terwijl onze gedachten elders…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

Hoeveel elzen of wilgenbomen wil het rijk nog gaan neerzetten die mede op jouw en mijn adembehoefte nauwkeuriger letten.…

genieten... even liggen... het is paasmorgen eieren zoeken in de tuin... kuikentjes, lammetjes katjes in de elzen.... eventjes nog mam.... ik kom zo....…

." Toen de meeuwen het krijsen staakten en jij niet langer in mijn schoot bewoog, zagen we in de late najaarszon de elzen teder wiegen.…

het bestaan waar jeugd vroegtijdig sterft met de oudheid in hun gelaat – lees nu de verbroken beloftes die worden geheeld door het hars uit het beschadigd groen die door het molest werd gedwongen zich te harnassen in haat – hetgeen laat geen vreugde kreten maar enkel sobere gebeden in een vol verlangen naar een altruïstische staat elze…

De elzen kijken hun katjes uit. ------------------------------------- uit: 'Kiskassend gedicht', 1996.…

De poelen van het kleine bosmoeras gaan schuil tussen elzen en krullende struiken. Harde slijkbanken vol muntkruid ruiken zelfs in de dichte kluwens knellend gewas. Moeder eend onderricht haar kuikens kras: al zwemmend verkennen, telkens duiken doet aanstaande levensstrijd speels ontluiken.…

ik heb je gereedschappen gezien de werktuigen waarmee jij je bijzondere constructies maakt waar drie dimensionaal de basis is maar logica de grondslagen mist om je in oordeel te gaan volgen jij schroeft moeiteloos zonder draad toch sluiten moeren de wegen die jij gaat in de jou passende verbindingen geeft staal geheugen mee om de zee…

staan moeizaam op ze scheurden de schrale akkers bijna gebroken hun gang Het avondlicht begeleidt de boerenstoet naar de warme dis paarden trillen zand en vlieg uit dampende manen Zwijgend langs sporen rammelen nutteloze bekers gedeukt en stoffig van dorstige lippen Een hond blaft de stilte weg het dorp hangt vertrouwd tussen elzen…

gericht hangen de vleugels telkens in onvoorziene winden om ze tenslotte te strekken wanneer de laatste zucht zich herinnert om in bekwaamheid zich te schikken naar het lot van weer een nieuw avontuur de dood leeft zei Herodes, de dood vertelt zei Einstein, de dood is niet het einde vertelt de Boeddha, de dood smaakt naar meer vertelt elze…

Elzen-slingerkatjes ruw Hangen neerwaarts droef en schuw ... Waar gevoel is, daar is ziel.…

Elzen en oude platanen waar gisteren nog vogels kweelden zien ‘t vreemde gebeuren, zullen vast vallend blad betreuren. Hoe nog onberoerd krom of recht bij dit weer stil te staan het is thans op aard met sterke tred heel waakzaam gaan.…

1 mei 1893 --------------------------------------- ruwrijm - rijm of rijp: witte aanslag van ijskristallen het ruwrijmt - er ligt rijp het brimmelt - het vriest lichtjes varings - weldra stond... en treuren - stond te treuren ‘t en zal - het zal niet waar zijn zo zaan - meteen wordt - begint spinnekopnet - spinneweb elsens - elzen…