Alle inzendingen over fatalisme

zacht speelde lucht met de laatste vlucht witte wolken raasde schaduw in contrast met grote snelheid langs de aarde zonder te vertragen alleen door donker te dragen mensen waren niet bang hadden door fatalisme al een hang naar destructie er was al teveel gebeurd dat onverklaarbaar was gebleken nog nooit hadden zij…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

Het begint te regenen als ik halverwege ben Bij aankomst blijkt mijn lenerspas thuis Terug Regent het harder Alle stoplichten staan op rood Op één na Die-ik-in-een-sprint- hoop-te-halen-als… mijn voorvork breekt Het lukt me niet te genieten van het moment van gewichtloosheid wanneer ik over het stuur naar het asfalt zweef “Analfabetisme…

Je hoeft me niet te redden ik weet hoe ik me gedraag nooit bang om alleen te zijn in dat verlegen zijkamertje van duisterklacht in zwijgtaal jouw decadente woordenbrij van lethargie en fatalisme jouw zoemende zwemmende woorden ze drijven weg, nemen af in geluid en kracht over de rivier van aanwezigheid in duisterklacht.…

Over theewater gesproken. Geen vleugellamme vogel ontstijgt de as van verschroeide aarde, gedoogt neerwaartse druk, of wijkt voor bittere rampspoed. In stofpluimen lijkt zich zowaar een gezicht af te tekenen. Het moet in de verbeelding zijn van de verworpenen die hun eigen schaduw opwerpen. Zoals zo vaak tijdens de naborrel van berustende…

Je kunt de wereld toch niet meer redden hoogstens jezelf een beetje sprak de profeet en trok zich terug in zijn verborgen ruimte voor een droomvolle slaap waarin hij volop bezig was de wereld te redden ontwaken wilde hij niet meer…

Het zijn zilte tranen die naar buiten moeten uit het kleine glazen huis milde dromen die de dronken mousserende buik en ingewanden verlaten, aangeschoten wild altijd op zoek naar gewillige prooi onder de sterrenhemel een gevormde mond half blind en straal bezopen in een grenzeloos fatalisme van de menselijke ziel in verloren…

Oud worden is niet moeiijk, het is onmogelijk, men blijft het nadenkende kind, de popelende minnaar, de man, de beschaamde vader, maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich in huid en lijf en leden tot alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan. Men sterft vanzelf. -----------------------------------------------------…

Neem me mee – neem me mee Ik strompel op golven van fatalisme. Bescherm mij, de amper levende zoon van een moeder en een vader, beroofd van een amper opgebouwd leven. Ze houden mijn gekloofde handen vast en prevelen de laatste trieste lettergrepen.…