Alle inzendingen over haikucyclus herfst sprookjes

Vanuit eethuizen kringelt keukendamp, bereikt wijde boomkruinen. Dan verdwijnt zijn lucht langzaamaan in dicht, kleurig beregend herfstloof. Oven, najaarsvocht geven samen late smaak aan het Sprookjesrijk.…

Rijdend op de fiets, zegt 't waarschijnlijk niets, maar in 't zitje achterop zat een allerliefste poppenkop. Een kleinkind om te zoenen, rode wangen van de wind teveel mooiheid om op te noemen zat daar dat mooie poppenkind. Waar zijn de kabouters nou, vroeg ze me opeens, ik stopte het ritje en zei kijk, kijk daar nou eens! Een rood…

Windekind vermaant Johannes hangt aan zijn lip Erfgoed me dierbaar.…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

Blad dwarrelt omlaag groen is veranderd in bruin eens dwarrel ik mee…

Prinses Corona woont in Lombardije Ooit was ze daar gelukkig en gezond Nu hoest en niest ze nijdig in het rond Prins Virus laat ze door Europa rijen Ze hitst hem op: ‘Blijf nimmer ergens staan Je mag geen enkel landje overslaan!’…

Tal van boeken verslonden, er ook vaak mezelf in hervonden Sprookjes, ben heden geen kind meer, verrijkende klassiekers. Sneeuwwitje en haar zeven dwergen; knap ook zo mooi Roodkapje en die boze wolf, verdoken boodschap in volle tooi.…

Soms, zoals nu, denk ik mezelf aan een avondmeer, golfslag eenvoudig zonder sprookjes, een wereld waarin nacht valt met overgebleven lichten, oranje, likkend aan het water een auto in de verte en ik alleen aan de oever onder de bomen met gedachten die niets vinden geen zinnen uit losse woorden niets dan woorden die haar zoeken in vergane…

Elke sage En legende Ieder sprookje Elk verhaal Gaat uiteindelijk over liefde En het menselijk te kort Vroeger is nu een vreemde ster Een vreemd vijandig land Met vreemde harde mensen Harde stemmen Harde hand En de schatten uit mijn kindertijd Als wrakhout op 't strand…

Nooit in sprookjes geloofd maar toen stond hij daar De prins waarvan het voelt dat ik hem al jaren ken Ik voel iets, ik word blij Alles is anders nu even de hoop geen ijsprinses meer te zijn Hoop snel verloren Ik geloof nu wel in sprookjes maar niet in een 'happy end'…

roep ik uit om mezelf te kalmeren De schemering laat romantiek achter goed verborgen in mijn naïviteit maar ik blijf verhalen over sprookjes met eeuwige liefde En word telkenmale tot de orde geroepen, zo lijkt maar door wie, wat en met welk gezag Alleen de natuur kan mij op de knieën krijgen: de aardse eeuwigheid is schromelijk beperkt…

Hoogste tijd weer in sprookjes te geloven Die beloven: een wereld met prinsen en prinsessen Huízen als kastelen het wapentuig blijft in de kast Kleurrijke kledij die fraai staat en je past Terug.. in de sprookjes je kunt het geloven... Of.. niet.…

aan deelgenoot mens van de aarde eerdere contacten bleven steken op de arrogantie van de mens en eindigden in totale bestaansontkenning de mens heeft van het paradijs een onleefbare hel gemaakt onbekende leef genoten meegesleept in totale chaos en entropie naar de ondergang maar ook zij hebben nu geen oplossingen alleen hun sprookjes…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

Langzaamaan zie je meer tak, donker afstekend tegen de lucht De geur die de herfst ons brengt is er eentje van: geluk! Immers, de winter komt eraan, maar voor ‘t zover is moeten alle blaadjes vallen gaan, en da’s om de drommel niet mis!…

Wat ga je tekeer, ‘t is herfst de wind heeft een oerkracht zo lijkt ‘t is herfst, een openbaring op naar de winter en de verwarming!…

Deur wagenwijd open Herfstzonnetje schijnt Mijn kat is naar buiten gelopen Alles buiten heeft een andere teint Ik aai haar met mijn voet, En zie de bladeren zweven De zonnestralen doen ons goed Al is het maar voor even Nu nog mijn tas koffie erbij Schommelen in mijn stoel Ik voel me eventjes vrij, vrij van al het gewoel…

Hij staat voor me legt zijn handen open voor mij ik glimlach blij leg mijn handen in de zijne zijn we er ja, we zijn er waar ergens ergens zijn we altijd samen geloof jij in sprookjes sprookjes zijn oud ja....ergens altijd.…

Heerlijk die wind, het is nog herfst, heerlijk die regen, nog steeds is het herfst, heerlijk die storm, het is herfst, maar best fijn als je kunt luisteren naar de storm in het midden van de nacht! Bevoorrecht en dat, terwijl het nog steeds herfst is!…

De e’s vervlechten lettergrepen De preherfst keert de levenssfeer En neemt begeesterd het beheer Gereed meer regen te verslepen Klef dwepen weken met de e Het snelsennet kweelt lekker mee…

Sprookjes starten lang niet alle met 'Er was eens', merken wij. Ze gaan in al te veel gevallen van start met 'Als u stemt op mij'.…

Je groeit op, wordt wijzer (meestal dan) en komt tot de ontdekking dat sprookjes niet echt zijn, dat de Sint niet bestaat, de Kerstman fake is... De prins op het witte paard, ja, mét buikje, snor en baard dié is er wel, dus komen sprookjes soms wel uit?!…

winterwarm de droomvlucht was perfect hun eerste kus liet sterren dwalen tussen wondermanen en het sprookje van die dag stralend lichtten witte vlinders in haar onbevangen lach hij vervoerde zacht zijn trotse man-zijn rond haar lieve schouders innig was de wetenschap, dat samen één betekent en de blije ogen van hun trotse ouders…

ik bleef niet hangen in een sprookjes syndroom waar ik als kind telkens dwergen moest tellen nu weet ik langzamerhand wel dat het er zeven zijn ik koos liever voor die stakker Assepoester hoe zij haar muil verloor op de traptreden van het paleis waar zij was voorbestemd voor een prins op het witte paard ze wist allang dat ze vóór klokslag…

sprookjes hebben handen óm met je te spelen je te strelen en je mee te nemen door de tijd ze pakken je gedachten en naar keuze kun je met ze stappen als reuzen of je verbergen met de dwergen in een puntmuts en een baard, heel dicht bij de aard met een olijk klein gezicht zwaar van importantie en gewicht of kies je voor grootschalig…

We deden het ermee, weten inmiddels dat sprookjes niet bestaan en dat niet alle verhalen goed aflopen. Jammer he?…

De herfstvakantie is voorbij vandaag En ieder heeft dus lekker uitgeblazen. Maar nu begint het najaar zelf te razen En grijpt ons zeer stormachtig in de kraag. De zomertijd is niet meer terug te draaien. Er is geen houden aan. Dus laat maar waaien.…

Langzaamaan, gaan we op Herfst aan, worden de avonden korter, de dagen eveneens, maar het geeft niks want ineens: komt de zon terwijl het giet en ik kijk omhoog, warempel een pracht van een regenboog. Heerlijke woeste ongrijpbare Herfst…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…