Alle inzendingen over helderrood

wie helderrode verlangens heeft weet waar ik over spreek je moet vertellen zet stappen terug ontketen de woorden stap voorwaarts de onwetendheid voorbij ontketen de kracht in je ziel juist als midden in een zin je adem stokt hoor griot bard priester of sjamaan spreek door hen over verlangens gedrenkt in helderrood…

Ik schilder nu de kleuren van je hart in vormen fris en fruitig ben vaak in de kamer die je hebt aangegeven je ademt daar een eigen leven in helderrood zie ik je gaan in de vitaliteit die jij kunt geven je ontboezemt in herinnering het bloed stroomt trager in het vage blauw van zuivering zacht penseel ik de balans vernis je kleur…

Een anticlimax wordt bijna een climax op den duur: een druppel helderrode wijn die beter smaakt dan ooit een heel stel flessen, anders gezegd: ik voel dat ik jou missen mis, een dorst die nimmer valt te lessen.…

Woorden onderscheiden in het goede of het kwade leiden soms tot onbegrip gedachten lopen door gaan hun eigen weg verliezen grip en proberen zich vast te klauwen in los zand waar soms trillend het pad weer begaanbaar gemaakt wordt maar het witte bord met de helderrode rand heeft haar werk dan al gedaan ………

Wanneer het voorjaar door de dagen danst licht kust in de vroege morgenuren maan en sterren eerder weg zal sturen het vroege vogeltje zich niet verschanst open ik mijn hart dwars door alle muren woorden worden liefdevol tot bloei gebracht zacht uitgesproken zinnen klinken als verwacht zonnige dagen zullen eindeloos duren zakt de zon helderrood…

Mijn bloed is helderrood en warm en rustig. Ik werp haar rustig een rood mutsje toe.…

vol verwachting Onze blikken zochten een glimlach in het eindeloze deemster voorbij de sterrenkou spraken van ongekende paden omhelsden gouden dromen lachten als jonge goden zwervend door de wouden aan de rand van de wereld Wat wij zagen was een verloren glans een glans van schoonheid een wondere bloem op een vergeten eiland een helderrood…

blozend vastgegrepen, de roos, als een gebaar vol roder nederigheid de eeuwigheid verspringt elke ochtend stil, het andere gelijkenis loopt aan de overkant door nevelsluiers meesterlijk verhuld briljant, de trotse korte schittering, een natuurlijke karakteristieke stiltetijd als gloed, de opkomende morgen ontwaakte zacht en kleurt de aarde helderrood…

Met mijn onschuldige handen heb ik haar wangen gestreeld tegelijkertijd lees ik op het gezicht speelse simpelheid, vloeiende lijnen Zo helderrood en zuurstofrijk het is hoor ik warm bloed stromen door het lichaam aangevuld met breekbare en kwetsbare toetsen gelijk een vlinder verborgen tussen het gras.…

hun jonge vleugeltjes zichzelf dragen konden Zijn leven als fijnspar heeft hem de donkerste zielenroerselen bezorgd Liet hem getuigen van bomenmoord tijdens ijzige winterfeesten terwijl hij eenzaam achterbleef in bevroren bosgrond bedekt met de achtergebleven naalden van zijn talrijke dennenfamilie Zijn tijd als esdoorn liet zijn blad helderrood…

Dans, dans, laat helderrode lippen en lichtende ogen iets als stippen van kleuren, bloemenkleuren zijn, als purper en diep karmozijn in dit vertrek en in de krans van uw gestrengelde rondedans; als enkele bladen, sprenkelbladen aan kronen stil gerijpt, geglipt van kelken, door wier wanden heen het net en weefselwerk verscheen der aren…