Alle inzendingen over heremiet

ben ik tot heremiet verworden als ik zwijgend spreek over mijn gedachten die soms, zo de mens eigen, een geheim lijken te betrachten het zijn vaak volkomen woorden die reeds verdampen eer ze mijn tong beroeren maar binnen het heelal van stilte kan ik onbeperkt de gehele schepping vervoeren…

Wie zoekt naar de betekenis en zin, de allereerste oorzaak van het zijnde, die kan het best beginnen bij het einde. Zo kom je als vanzelf bij het begin. En ga de deur niet uit, verroer geen vin. Je vindt het antwoord niet als je naar heinde en verre reist, integendeel. Verklein de maaswijdte van je net. Wacht als een spin gespannen op het…

Ware alpinisten zijn solisten even eenzaam als de hoogste top geen richel op de kam die zij ooit misten een bergetappe kent geen filepiek nu lijkt het meer een heuvel vol termieten dat zuurstofarme kleumen maakt hen ziek bedwingen ze de top, als heremieten, dan gloort de vrijheid net als van cyclisten, want in dalen zijn er geen limieten…

Hard het lot van de heremiet in zijn vochtige toren. Gekookt wordt hij verkocht bij myriaden. Zijn levenswerk is afval, een broze hoorn. Strandwandelend vertrap ik wat niet werd vermalen tot kalk, zeepaleizen en flamboyante kastelen. ---------------------- uit: 'Gilette', 1998.…

gebaande wegen het spoor van hen die me zijn voorgegaan en toen kwam ik bij deze afgrond aan ik deinsde terug en trok verschrikt mijn degen over het dal had ooit een brug gelegen ik wachtte tot de sterren en de maan me richting gaven, maar ik moest voortaan langs zelfgeknoopte touwen voortbewegen ik hakte takken af, maakte ruim baan kwam heremieten…

We worden weliswaar wedergeboren Weerwolven, waanzinnig wild of wreed Woestijnvaders in jeremia's keet Heremieten met termietenoren Wervelende derwish kluizenaren Avant-la-lettre heilig op pilaren Zielzoekend Sinaï Egyptenaren Harptokkelend eensnarige gitaren Rollen in de dode zeebeweging Heethoofdige illustere vertogers Antonius…

sonder siene lippe tu beweghe seght die heremiete mie: ghie bin unne frieje mins nie sonder sorghe ende piene losghaone kenne ep so floete sie drieft op unne freemde ghetieje unne ghebet gheliecke ghinn ent ut draoght saote da skient tu sterfe bie noghte of wort aldore geskoont in eensaome voghte hore togh daor in 't lofe unne noghtegaole…

wegen het spoor van hen die me zijn voorgegaan en toen kwam ik bij deze afgrond aan ik deinsde terug en trok verschrikt mijn degen over het dal had eens een brug gelegen ik wachtte tot de sterren en de maan me richting gaven, maar ik moest voortaan langs zelfgeknoopte touwen voortbewegen ik hakte takken af, maakte ruim baan kwam heremieten…

Ik ben de krab, de heremiet, de mythische huizendief Doorheen alle denkbare droefenis blijf ik zoeken Om één woord, een enkel hiëratisch gebaar van haar, Licht schuift van de heuvels af, overspoelt de koude tuinen Het buitensporige geduld der dingen treft me, Zij zal aan mij verschijnen, zij zal komen…

Terwijl Adriaan van Dis alvast een plekje schuin naast jou heeft besteld zit jij nu ergens rustig te schrijven en herken jij de geheime deuren in jouw vroegere droomgebouw en speur je als vanouds in de diepste krochten van de menselijke ziel en nog steeds als zwaaiende heremiet maar op jouw herrezen schouders ontbreekt de loden last zoals je…

passer solitarius (een kleine eenzame vogel) hij zoekt mij om den brode en nu pas zie ik die grijze kap de vleugjes wit en hoe de veren mahonie glanzen na onze sobere communie hipt hij het schrijftafeltje af en vliegt naar de hoge boog van walvisbeen daar zit dan in code te tsjilpen de snavel in de oostenwind een lang vervlogen heremiet…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

mijn witte dressoir draagt mijn zelfportret in bruine pij zonder aangezicht waar ter hoogte van de heup de rozenkrans hangt zonder poseren ben ik als heremiet neergezet het is een deel van mijzelf al in den beginne toebedeeld vroeg was ik reeds ontaard van huis naar huis wellicht door mystici fluisterend aan mij verklaard werd…

Hij wacht op haar al werd hij heremiet. Er doemen toendravisioenen maar hij snakt naar warme ogen, natte neus, naar lippen lief zelfs als ze pruilen. Geen Fleurtje zoekt hem op daar waar hij is, hij dwaalt in leegte, heeft geen keus. Reikhalzend gaat in hem het wolfje huilen. Meneer Jeronimo 8…