Alle inzendingen over het verharde licht

wanneer stilte jou niets meer vraagt het dwarrelen aan de bomen staakt herfst een steen keilt over het water onbeschermd en bedoeld voor later schrijf je dan nog in de taal van liefde of doe je, geveld, je dromen dicht windverloren door al wat griefde in de magerte van dit vergezicht zal winter koude stemmen brengen een rouwband dragen…

Je loopt weer rond te vloeken het kleinste voorval irriteert je en wij voelen ons verstrakken onze spieren gespannen als een pantser om ons. Je loopt weer rond te stampen je vuisten gebald en wij kruipen in onze schulp. Onze harten bonzen door jou en om jou en steeds minder voor jou.…

Het fluisteren was jij al gauw verleerd Maar had die houding snel aangenomen Als een vreemde meedogenloos hard Zomaar op een dag mee thuisgekomen De aanhaling afgewezen ongewenst Je blik sprak afschuw in vele delen Het boek was uit zoals je gruwend zei Ik zou met jou nooit meer liefde delen Alles overpeinzend vraag ik mij nu af Mijn tranen…

Verhard door de hardheid van de wereld Ontzield en ijzig koud Bedwelmd door een giftige atmosfeer Verstikt door het gebrek aan emotionele zuurstof Gevangen door een zelfgebouwde muur Vertwijfeld over wat is en wat was Verdwaald in een doolhof van gevoelens Verbannen van het liefdes licht Verloren, maar niet onbegrensd.…

gewoon als haarzelf wist ze zachtjes te doorboren wat jou verhardde…

de landweg is weg het grindpad is weg de zandweg is weg snel weg voor de snelweg wij snellen weg via de verharde weg naar nergensthuis…

Ik haat deze wereld Die geen wens nog uit doet komen Die harde maatschappij Zij vergiftigt al mijn dromen Ik gruwel van de mensen Die zichzelf zo mooi zien staan Die vrienden selecteren Op een koophuis en een baan Ik kan niets meer waarderen Zie de fouten die er zijn Irriteer mij aan een houding Ook al is die nog zo klein Verbrand…

zijn met een lichte spoor van platina…

Schelpen bedekken het zand laten een gevoelige inhoud weg door vervlogen dagen ongelijk de ondergaande zon verschijnt na tijd een verharding bij ‘t almaar opnieuw beginnen, met zacht licht weet zij wél het diep verlangen te raken haar glans te bewaren de buitenkant vervormd opvallend zacht kunnen zien, maakt week van binnen.…

penselen zijn geknakt de verf is verhard in het linnen zit de rot maar je geeft niet op nog heb jij het mes waarmee je ongerechtigheden weg gaat schuiven lijnen naar jouw zin kan buigen met een licht palet heb je het donkeren stilgezet om de werkelijkheid weer leefbaar te maken de strop is van je nek je kunt nu ademhalen geld en…

een wervelwind van woorden, waarden, wensen, verwarring en verharding De theatertour "VERWHARD" van Berry Lussenburg ook; een onvergetelijke laatste voorstelling!…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Als op een dag Er het besef komt Dat doorgaan Op deze weg Niet langer kan Niet langer gaat In deze Verrotte maatschappij Dat verharding, haat Alleen tot niets leidt Is er nog hoop Word ik wat blij Als men beseft Dat verder leven Langs deze weg Met zekerheid Voor verliezen En voor leegte staat Is er weer licht Zijn er nog kansen…

Als de grond drassig is van tranen spring ik over de plas Er spat nog modder op Ik veeg het af en loop door in ferme pas Als de grond droog van zonnestralen verharding geeft op paden houd ik in om stil te staan me te beraden hoe in hemelsnaam die sprong zo licht, zo soepel genomen leek Omdat ik niet ontweek?…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

Hoe zacht was het mos onder onze voeten toen wij hand in hand het pad betraden dat ons leidde naar een land waar enkel wij de beelden van herkenden hoe warm voelde het zand waar we vol verwondering een rustplaats vonden voor verlangen zeg me lief of je dat nog weet nu de weg bevroren is en scherpe stenen ons verwonden…

Kaal en kil is het hier en stalen gezichten kijken mij aan. De straat is bijna leeg, ik zie verchroomde lichamen, omhulsels die glinsteren. Glazen ogen zonder uitdrukking in een blikken ritme gevangen. Hol klinkt elke beweging en ieder gebaar is bevroren. Terwijl de lippen vastgeklonken zijn op het glanzende metaal kan ik hun in beton…

Verhard het water tot verdraagzaamheid. De koude zal ons wakker maken, mettertijd. Witte rook ontkringelt de warmte, stijgt recht omhoog. De lichte grauwheid van de lucht bevalt het oog. Is dat het teken? Maan tot kalmte, blijf weg ervan, tot het ijs echt dragen kan. Ontdooi met warme deken.…

Eind'lijk thuis het bos voorbij eind'lijk licht aan Ik ben blij!…

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken! Hij plantte me in zijn tuin…

weg, ik stort omlaag, het licht verwelkomt, rode vlammen verwarmen zij likken het aan mij…

Het kost de partners wereldwijd miljarden en zal de handel onderling verharden, want fikse tegenacties staan gepland. Ook voor Europa is de maat nu vol. Dus pas maar op voor spijkerbroekentol!…

Verhard door een pijnloos leven. We hebben veel liever een god van goud En alle monniken zijn oud.…

Verhard en ondoordringbaar is mijn chitine. Barricades te hoog om te veroveren. Mijn hart, verborgen achter een wand van gekwetste dagen. Herinneringen die geen herinneringen mogen zijn, doen zich te goed aan open wonden die niet willen helen.…

Iedere morgen na het nachtelijk slapen Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen. Iedere dag heb ik haar weggegeven, Telkens één dag meer van 't eigen leven. Telkens een kortstondiger bewoner Zie ik haar belanglozer, dus schoner. Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…

Gelderse rozen met hun koele Ballen lichten de hemel toe. Seringen waaien paarse zoele Geurige schaduwen, gril en moe. Aan tengre boompjes, haast nog schuil, De witte zuiverheid der rozen; Midden in hun half open tuil Besluiten zij hun schuchter blozen.…

ik zet hen in het licht zij die hun zin verloren moesten vluchten voor hun leven zij die keihard knokten maar weg wilden van de pijn zij die vastzitten in onzichtbare knopen zich slepen door iedere dag zij die ronddwalen in cirkels zij die gevangen zitten in een lijf dat niet meer wil zij die monddood zijn gemaakt. door hen die er eens toe deden…

ik mis de open tuin en dito achterdeur waardoor de buuv' - ik geef het toe soms vond ik haar een oude zeur - na een bescheiden klop naar binnen liep en vroeg moet jij ook nog wat van de bakker schat of dat moment waarop ze zei: m'n lieve kind je werkt te hard zeg weet je wat ik vraag de buurman even of hij morgen ook jouw straatje…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

Laten we zeggen Dat het meevalt in de wereld Dat er ergere dingen zijn Je zult geen geld hebben Voor die nieuwste Iphone Dat is vele malen erger Dan honger, ziekte, pijn Laten we doen Alsof het alle dagen feest is Niemand moederziel alleen verpieterd Je niet verder kijkt dan je neus lang is Iedereen de boel besodemietert Laten we zeggen…