Alle inzendingen over hoekig

In de hoeken van mijn leven wonen de cirkels, vicieuze en kolkende gedachten, kronkels en bochten. Alles ook chaos is waarheid, Ik ben pentagram. Rechtlijnigheid voedt mijn strijd. Ik zie de puntige realiteit en vlak deze zo nodig af, op dit moment is het niet veel anders.…

Hoekige koeien: geen mens zou ze zo maken – koeiemachtig mooi!…

Een hoekige dans: een doos springt over de weg – radslag na radslag.…

Hoekige kleuren zoeken een weg in het gesloten kader. De ruimte is krap in twee dimensies.…

Uit de rechte haag, kort, hoekig geknipt, steekt één wilde, blauwe bloem.…

je raakte me je roerde me uitzinnig dat ik eindelijk bemind zou worden ontving ik je liefdevol en mijn kringen weken hoekig en koud viel je dwars door me heen en mijn kringen raakten uiteen moge de zon ze verwarmen een bries ze verkoelen maar hoeden voor die steen die meedogenloos tegen de bodem slaat en nooit meer gaat…

Je voelt je Toch niet aangevallen Zei hij puntig 'k Ben alleen Wat hoekig in Mijn manier van doen Zou jij ook moeten doen bron regel 7: citaat van Sven Kockelmann in reactie op een opmerking van een collega dat Sven een agressieve manier van interviewen heeft: jouw stijl lijkt wel op een kruisverhoor.…

tijdperk van steen en ijzer langzaamaan wijzer een lach en een zucht hoog in de lucht laag bij de grond hoekig en rond vormgeven aan leven…

ik zoek verloren hoeken in rechtzinnigheid een bezigheid ik rond nu elk vierkant draai me dol op hoekigheid het grauw van schoonheid is verliezen de luiken piepen…

de hoekigheid verbaast me steeds het blauwzwarte basalt scherpe kanten krassen wonden in mijn hand ik sjouw dat brok waardoor mijn leven stokt steeds met me mee nooit ben ik vrij er zit een steen in mij heb getracht zijn hoekigheden te verzachten weerbarstigheid raak ik niet kwijt de natuur geeft het figuur tijd zorgt dat de vorm…

media vita staande in de coulissen de hoekige neemt soms een loopje met ons en laat zich niet afschudden tekst in schilderij van georges braque: http://bit.ly/mtVdKf…

Onder een KERSENboom werpt de kaars zijn hoekig licht van louter warme spijzen. IJS. Alleen aan tafel. Wind vervoert de kou in scherpe schijven.…

Ik zocht naar mooie woorden maar vond alleen maar stenen Gestapelde dolmen Menhirs rechtop In lompe hoekige ronden Ik zat op ze Klom en klauterde En het ‘louterde’ Toch een mooi woord gevonden!…

Grunbergs oeuvre, on- voorspelbaar, -geëvenaard Geenszins soep'le rol Hoekige persoon Met een juiste instelling En een grimmig zwart Het imperfecte Schuilt zeker in iedereen Mephisto Intern…

in verzwegen sonnetten van 14 zinnen leemte schrijven dichters zonder woorden over het chagrijn en het gebrek aan mooi lopende woorden…

we spelen met ons leven in het winkeltje van alledag geef mij wat angsten krijg jij vrezen we wisselen nog voor de nacht ik ben verliefd en zij is ook getrouwd jij wilt die mooie meid die meer van vrouwen houdt laat mij je maar versieren geef me je ogen kus mijn mond je lichaam is al wakker je hoekigheid wordt rond al verweer jij…

bol is nog te hoekig moet gladder zijn van lijn meer pigment omdat gevoelens op mijn schilderij ook zichtbaar moeten zijn de schaduw is te licht ze tracht het duister te vermijden zon speelt sprankelend met zicht maar kan het donker niet verleiden vlakken zijn wel goed verdeeld wit kleurt mooi de randen alleen de mensen ogen houterig…

je lachjes zijn gemaakt want als ik in je ogen kijk dan weet ik dat iets vriendelijks je helemaal niet staat je bent te hoekig om de ronde lijn van zachtheid af te maken, een kleine bocht is voor jou al genoeg om stevig uit balans te raken je tolerantie is miniem iets door de vinger zien heb je nog nooit gekund je directe eerlijkheid…

ieder gedichtje is een doosje met een scherfje mij wat mij beroert, kwetst of verwondert leg ik te rusten in rood, paars of geel hoekig of rond krijgt het een plaats wil ik weer weten over toen hoef ik slechts dat doosje even open te doen…

je schreef me maar de letters dansten niet de krullen in je schrift kleurden geen passie waren hoekig in de tegendraadse vorm zwart op wit je tekst vol dissonanten in een vlakke symfonie door de laatste zin vaarwel het is voorbij doofde voor mij jouw melodie…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…

ik droom dat ik een kiezelsteen ben mooi vlakkig maar nog wat hoekig het leven in scherpe kantjes opruwend in glans van diamant waar ochtendnevel zich ontdoet van duisternis geluidloos zich wast in kristal van gaafheid geraakt in de schoonheid van wandeling voortgestuwd in het evenwicht van licht…

ik zie in jou de volmaaktheid van de schepping eindeloos glad en rond niet het vierkant harde masculiene de grove hoekigheid van korte rechte lijn maar ruimte voor speelse harmonie met warme emoties zonder confronteren een eeuwige boog die vloeibaar wordt als liefde niet door tijd zal worden gestoord…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

'k was van de week nog even bij De Slegte tot mijn schrik en zag een dame met een hoekig boekig grauw gezicht zij droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze, die klassiekers zijn ook veel te zwaar je moet eraan geloven…

Wat hoekig, maar vol lief en leed. Alleen niet rood, maar simpel wit en zwart.…

zie de zeevogel die met sterke vleugelslag soepel overhelt van de ene kant naar de andere laten we spelen met de wind om te komen waar we kunnen zijn kijken over steile hoekige kademuren zonder angst wuiven wuiven naar de ander prachtig werk aan de winkel kijk de zeevogel doet het al!…

mijn schrift was ineens zijn krullen volkomen kwijt ik schrok want wat bleef was een hakig en hoekig geheel kaal zonder versiersel als boogjes en andere tierelantijntjes schreeuwen woorden hun armoe in emoties en andere affecties hakken humeuren de kleine muziek van mooi lopende zinnen tot wegwerpmelodie nog heb ik…

Oplossing haakt in hoekige karakters wacht op lezers met juiste golflengte die uitleggen wat dichter's geest in zijn flow schreef, wat hem dreef…

ja ik was van glas zo doorzichtig dat transparantie niets wist van mijn leven en gezicht ik ben gaan slijpen kleine stukjes stralen weer kleur kaatsen terug wie ik wil zijn de hoekige lijn is gepolijst scherpe kanten zijn weg met compromis en overleg jij kunt mij strelen zonder de pijn van het snijden eindelijk intimiteit…