Alle inzendingen over ijzig

immers, kunnen mensen ook vrij ijzig zijn nou, laat het dan maar vriezen, want: Daar kun je jezelf op kleden!…

een dag hard werken in een oververhitte ruimte maakt het buiten kouder dan het laagje ijs de wagen ontdooit nauwelijks ramen beslaan al snel met geademd ongeduld heel wat later wordt het langzaam huiswaarts glijden over aangekoekte en bevuilde wegen als ik tenslotte mijn eigen straat inrij is alles zuiver wit, slechts dierenpootjes…

sneeuwklokje vertelt: ik kom u lente brengen waarom zo ijzig?…

ik ben de sneeuwvlok en de kou ontwricht verkeer op wielen mijn adem verstart wat beweegt ik ben de ijzige adem die ledematen bevriest water een glad vel geeft ik houd het land in mijn greep bij min twintig en meer huiver, vlucht in je hol…

ik huiver mijn woorden de poolwind in een ijsbeer vangt ze, warmt ze ik huiver mijn woorden naar zwarte schimmen ze flakkeren tegen de wand het vuur brandt ik huiver mijn woorden naar een kaars de vlam verdeelt ze en heerst…

jouw kilte laat zich soms zo voelen als een bevroren sloot waarin een reiger vastgevroren roerloos wachtend op zijn dood onder het ijs zijn prooi bespiedt maar weet volgende lente ben ik er niet.…

Ze keek ijzig, naar opzij ze keek naar hem niet naar mij. De ijzige blik trof volop doel 'n ieder die 2e vrouw is: weet wat ik bedoel. Ze keek ijzig naar opzij heel even ving ik haar blik: toen was ze voorbij.…

ze haasten zich hun blik neergeslagen en ze staren star naar voor gericht de koude buiten kruipt heel diep en kraakt het hart, het lijf en leden de ijzige regen druipt ongenadig en vaagt de modder van de wegen de muziek huilt tranerig hysterisch en draagt mijn ziel naar de hel zoals die man daar met de bel op…

toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel die het pulseren van het bloed onachtzaam ruw verijdelt in eenzaamheid bevriest de vrede wreed verstoord besef ik dat dit ijzig…

sprokkelgedachten verstillen ijzig onder berijpte uren…

winterwonderland een ijzig moment bevroren je hoort het kraken…

ijzige tranen vloeien zachtjes van verdriet nu zijn ze zichtbaar…

in de schittering van haar ijzige ogen drijft stil zijn wrakhout…

De meditatie verbreekt ijzige stilte met een kloppend hart.…

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

Ijzige wind koelt zonnenstralen winterzon huid tot kippenvel.…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water…

herken ik jouw stem in die ijzige stilte onderhuids protest…

ijzige lijnen verbergen een stille strijd bevroren woorden…

Senryu Bevroren harten ijzige oktober wind snijdt de hartekreet…

buiten zomert het binnen bevriezen woorden ijzig blijft het stil…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water 2010…

vogels vallen mee ijzig striemend de wind takken kraken hard winterglinster spat aarde als versteend ijzig koud bevroren sneeuw jaagt onvermoeid alle kieren vol bomen huilen helse koren winter blaast z’n wangen bol…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

liefde stond als koud tegoed in de vriezer voor de toekomst van warme dagen steeds kouder langer ingevroren spinazie liefde pizza raden maar: wat is wat ijs getegeld in het vak ontdooien kon niet meer zelfs de stekkers zaten vastgevroren van het contract…

rode plassen wachtend in de regen tot je naam werd weg gewist Kaal leeg eenzaam sloffend op weg naar je nieuw bestaan Dode blikken lege ogen vermoeid de hoop opgegeven Afgebeuld werden ze doorgestuurd naar een ander kamp waar ze uiteindelijk in rook zouden vergaan…

in ijzig wit,schuurt de volle winterstilte koortsachtig langs mijn klamme handen de streling van lucht bracht mij in de war zuchtend blies ik haar terug maar de stilte ontspande haar en wreef door mijn ogen een licht roze blos verscheen op mijn wangen in een schoon contrast werden de witte vlokken gedragen door de wind mijn wereld…

aan klanken; als het aardse carillon, onvoorspelbaar, zijn klokken luidt en mij naar de doolhof begeleidt dat is gevuld met grijze mistbanken en waaraan verdwazing wordt toegedicht dan toch is het enkel de eenzaamheid, vaak zo van donkerte beticht, waarin het pad naar buiten wordt voorbereid en meestentijds, een ochtend de ijzige…

Wij beiden zij aan zij voelt zo vertrouwd en als ik steels mijn blikken op je richt zie ik vol dankbaarheid hoe jij het zicht op het door ons te lopen pad behoudt ondanks dat naast je steil de dreiging ligt waarvan de ijzigheid mij diep benauwt ik zie je vechten voor je zelfbehoud na wankelen vind je weer evenwicht toch zal de angst mee…

je ogen vlamden schroeiden mijn huid verschrikt dook ik achteruit wist van je temperament maar deze explosie was voor mij ongekend er waren geen woorden waartussen emoties laveerden slechts de eruptie om te trotseren woede koelde door ijzige blikken en bevroor toen ik probeerde te schikken wij zijn het absolute nulpunt binnen…