Alle inzendingen over kelten hadden een ge

toch vreemd dat rollen op een wegennet iedereen denkt het komt van de romeinen terwijl die het kunstje afkeken van de kelten ook rare knakkers die plaveiden in moerassen reden op wielen over dwars gelegde beschaafde boomstammen…

en de kelten nooit verdwenen opgingen in rook la Tene blijft vast en zeker in een lichtflits voorbij nog even leven in het hart van jou en mij…

Ik ben een kruising van Kelt en Romein. Een flinke scheut Spaans, wat Duits en Latijn. Ik ben een bastaard stirred maar ook shaken, een mix van veel kleuren een cocktail van streken. Krijg je de kriebels van Aaron en Aryan? Van Talmud en Tora van Veda en Koran? Weet dan één ding.…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

het geluid vervoert naar de jaren zeventig van enige eeuw hij vaart onderweg als bedelaar naar ierland verdrinkt in solway lag in een zeeslag gestorven tegen de zweden met zijn blauwe bloed der lahme von k?ln koning van austracië ergens in de pijp en jaren twintig uit charleston en lyon moeten nog komen…

het zijn de muzen niet die je vermorzelen en voor de beroepsziekte van veellezers, de bijziendheid heb ik je voldoende en vroeg genoeg behoed het zijn de letters niet die jou het licht uit de ogen steken weet je nog hoe ver we keken over het veld waar vossen in het vroege zonlicht samen kwamen je zou kunnen kiezen voor de nieuwe taal, mijn…

de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot haar krakende pas in haar hoofd strijdt een Viking met Kelten…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

Plantjes water geven dweilen stoffen ramen lappen De was doen boenen strijken poetsen nee het zijn geen grappen Borduren haken naaien punniken breien aan een mouw Dat zijn toch van die dingen die bestemd zijn voor een vrouw We gebruiken ook geen maandverband parfum of aceton potloodje make-up remover lipstick of tampon eye-liner mascara nagellak…

Ik zit te mokken mieren melken, altijd weer dat rot humeur Steeds maar zeveren zeiken zaniken zwetsen ziemelen en gezeur Ik heb koppijn ben chagrijnig heb een kater ben niet fit Kan wel janken huilen schreeuwen, ben zo triest ik heb geen pit Ben uitgekookt geirriteerd gevoelloos en zo treurig En als ik niet verzieken kan dan ben ik sikkeneurig…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

de aarde wordt licht de stem van de zwaluw roept 'wat is nu uw weg?'…

De mooie esdoorn in de herfst van zijn leven op en top kleurrijk…

Onze relatie was altijd een voorbeeld voor anderen, Waarom moet jij dat zonodig gaan veranderen, 2 mooie jaren straalden we van geluk, we deelden dezelfde gedachten : ons leven kan niet meer stuk, Maar helaas het mag niet zo zijn, De wereld is voor ons tweetjes te klein, Hopelijk zie je na deze periode de zon weer schijnen, En ik hoop dat wij…

Vroeger leerden ze me lezen en schrijven Tellen en rekenen Iets over nog vroeger De aarde waarop we verblijven Over de bloemetjes en bijtjes om ons heen Maar dan ook echt over de bloemetjes en de bijtjes naar het scheen Ze vertelden niets over jou en mij Ookal wist ik niet eens wie je bent Over hoe je harten breken zal En dat ik…

in de pruimentijd deden we ons tegoed aan sappige vruchten die in overvloed voorhanden waren nu zou het ons zeker smaken maar ze zijn er niet meer hadden we er toen maar jam van gemaakt…

ze hakten niet maar zaagden met de tand des tijd het echte hout uit jouw zo kostbaar lijf ze hadden je geveld de stronk bleef staan wortels nog onaangetast ze lieten je begaan dachten je voor uitgeteld maar jij weerbarstte hun geweld en ontknopte in een vrijheidsring die takkenhoog zijn lente vierde in een zomer die nooit kwam…

hadden we maar hier in een kamer van het hart alle tijd opgeborgen uren waarin wij dachten dat wij voor altijd zouden zijn hadden we maar de doodgewaande liefde naar onze ziel vervoerd waar jij en ik eeuwig zouden zijn…

De tijd leek tergend langzaam te verstrijken Toen Facebook plotseling een storing had Men wist niet wat te doen. TV gaan kijken? Of in paniek naar Twitter uit gaan wijken? Het bleef nog lang onrustig in de stad Het lijkt inmiddels al zo lang geleden Dat dagdeel dat er niet werd facegebooked Het was een barre crisistijd. Maar heden FB't men…

In het geweld werd menig held en stam geveld. Alesia. Romeinenknoet op keltenmoed is ravenzoet. Alesia. Een klaproosveld, een bronzen held, verhaal vertelt. Alesia.…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

Ik fiets door de duinen langs de plek waar Kelten zwierven in de ochtendnevel aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Bataven vis vingen in een moeras aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen langs de plek waar Geuzen hun roes uitsliepen na ‘t plunderen aan het Noordzeestrand Ik fiets door de duinen…

overmatig en de regen tikken door ongestoord het zangkoor bezingt het leven de deuren tussen twee tonen laat kaarsen branden zelfs nog bij bevroren lonen en hoe moet het dan nog maar medereiziger blijf vriendelijk wazig als het spiegelbeeld in water klank gaat niet rechts noch links of rechtdoor is geen schets noch Germaan noch Kelt…

ik en mijn littekens zijn nauw met elkaar verbonden, we zijn één geworden door de tijd, smachtend naar momenten zonder striemen, zonder kneuzingen, zonder bloedingen. ik en mijn littekens herinneren mij aan de verdringing, ontkenning en verwerking van de inmense pijn, die ik in elke voetstap heb achtergelaten. ik en mijn littekens…

Twee K2-klimmers gaven het niet op Toen zij daar boven in problemen raakten Hoewel zij hun bizarre tocht niet staakten Is hun ambitie zwaar over de top Cas van de Gevel en Wilco van Rooijen Hun avontuur van vriezen en van dooien…

Hij knapte uiltje en floot blok, las lip Klom touw, vloog stunt en zeilde ook nog plank Liep wad, trok stuip en zei vervolgens dank Schoot schijf, sprak buik en streamde nog wat slip ‘Ik heb’, zei hij, ‘helaas geen enkel sjoege hoe al die gekke woorden te vervoege’…

ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet de wind deed wel haar best een dag lang gepest ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet…

hersenschimmen kronkelden nooit hadden ze kunnen bevroeden na een te vroeg afscheid ooit nog op de voorgrond te zullen schitteren, zij waren immers de eerste die hadden losgelaten…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

Gebroken door pijn, Gecrasht door verdriet, Grote scherven, kortsluiting en veel schade. Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…