Alle inzendingen over koolwitje

knalrood de klaproos de graskant kan niet groener koolwitjes kozen…

Zeg niet koolwitjes zijn het maar ze fladderen van links naar rechts naar boven naar beneden spotjes wit op groen op blauw op lila op lavendel kijk er eens naar fladderen maar onooglijk voorbijgaand in geheimschrift in codetaal…

Het is een eenzaam fladderen een koolwitje wil overleven…

Hemelsblauw de lucht geen vlinder ontkomt er aan koolwitje kraakwit…

Het koolwitje daalt ronddraaiend neer, landt op zijn dode soortgenoot.…

het koolwitje vliegt schijnbaar doelloos van bloem tot bloem tot bloem tot bloem…

simpelweg een koolwitje boven lavendel zijn duiken in de ogen van een vrouw vlinder op haar wimpers zijn hopeloos verdrinken in het blauw.…

Ach vlinder in spe de gevleugelde schoonheid van je blanke huid koolwitje van mijn dromen lavendel bloeit in mijn tuin…

laten ze verdomme uitkijken zonlicht door de bomen zindert je Muntvlindertje via Klein Koolwitje komt je ritje tot een eind.…

Wat een gefladder weer Koolwitje, dagpauwoog Dambordje, landkaartje Blauwtje en vos Al dat gevlinder werkt Alleraanstekelijkst Dartelend kom ik van Zwaartekracht los! © Inge Boulonois…

Waar de kilte huist in zinder wacht ‘n tere Zwarte Vlinder tot hij, uit zijn cocon bevrijd, kan gaan zweven naar de stilte die vervloeit in d’ eeuwigheid en het Koolwitje buigt trillend haar vleugels in verslagen als door de wind gedragen zijn schaduw haar ontstijgt…

deze zomer is er een van onderbroekjes verloren in het gras de lang bewaarde kusjes komen nu goed van pas heel de dubbele-wanten-winter heb ik alles opgespaard vanaf begin december tot de koeiestaart van maart nu is het kolenhok leeg vliegen kevers door het open raam het koolwitje fluisterde vanochtend nog je naam…

Daar danst een trio: twee citroenvlinders draaien om het koolwitje. Om de boomtoppen vliegen twee buizerds rondjes; liefdesroep klinkt. De eend zwemt door dicht kroos, maakt een warrig lijnenspel. Snel zwemt de zwaan voort, kleppert luid met zijn vleugels: eenden kijken boos. De valk grijpt zijn prooi, maar schrikt...…

Uit het slapen van de winter ligt gesmolten sneeuw Bloesem heeft kale takken zomaar opgefleurd Een koolwitje droogt haar vleugels Zachte adem trekt rimpels op het water Het geurt naar zuiverheid De hemel giet zonnestralen Dwars door het wolken rijk Ik snuif de glimlach van een paard Het krassen van een kraai Blinkerd het malse gras…

Geplaatst stek tegen schutting scheidingshek even breed als lang heen praatje weer geen belang rijtjeshuizen tuinen deels beklemde vlinderboom -tussen hek en open deur- prijkt soepele boomtakken boven begrensde tuinen diep lila pluimen gekleurde vlinders komen en gaan citroentje koolwitje dagpauwogen burenogen genieten gaan staan…

waar ik ook was zag ik jouw mooie ogen dromen hervonden krachten met een vonkenhart waar ik niet aan twijfel en zo, mijn lief mijn gevoelens gaan diep heb geen uren verslapen aan het gehemelte van down onder nee, in het land van gisteren arriveerde een koolwitje laverend in de wind op wolkjes licht nabij geheel onverwachts kwam…

Ergens ginder achteraf In de gonzende zomer Bij de bloeiende struiken Gisten we tussen bloesems Naar vliegensvlug fouragerende vlinders En noemden hun namen uit ons blote hoofd: Koolwitje, Atalanta, Koninginnenpage, Dagpauwoog!…

Zerken weelderig omzoomd met chrysanten Een laat koolwitje wordt verleid van alle kanten Strak geharkte paden vormen menig kruis Orde is voor de grafmaker een heilig huis Vandaag struint er veel volk tussen de doden Die zelf dagelijks door ons leven dringen Mensen van alle soorten vol aardse noden Voelen weemoed dwingend van binnen zingen…

als drukte je opslokt spanning je opfokt coronavirus je ophokt een uitbarsting uitlokt maak dan korte metten ga je zinnen verzetten je mind resetten moet je opletten: vanaf Sellingen zit je op het fietspad Groot Koolwitje neem het voetpad rechts vlak vòòr de Vossenweg er staan paaltjes met een wit-gele en een witte kop even verderop…

zag ik: de madeliefjes ze knipoogden me zo vrolijk toe de boterbloempjes glimlachten van de nacht nog een beetje moe roze lila rode halmen gras wuifden mij trots gedag blij dat het haar ware schoonheid tonen mag een maagdelijk witte klaver kijkt brutaal naar mij en lokt ondertussen geil in fiere stijl de eerste ijverige bij een koolwitje…

nog voor zonsondergang die dag van dauw en druiven prikt ze een koolwitje midden op de lege muur van haar kamer vleugels wijd legt ze mijn gezicht omgekeerd onder het tafeltje met de droogbloemen bij het open raam laat de wind van slaap maar komen nu alle sterren en een glimlach van de maan hoe wreed ook schrijft ze in haar dagboek haar…

wolkenloze lucht waar dromen vandaan tevoorschijn komen als zijderupsjes zich in duizenden meters spinnende talen op grijsgroene moerbeibladen bedekt met haartjes onthullende draden een verliefde zon tegemoet komen zomaar zonder opdracht of regen strekkende voelsprieten even een aanraking van uitslaande vleugels naar wat is (een dag) koolwitje…