Alle inzendingen over landman

Groen aardappelloof Bloemkolen suikerbieten Is landmans geloof…

als vroeger sterke paardenhoeven de tekens sloegen in de grond bij het bewerken van het land liepen ze naar zijn hand als later ronkende tractoren diepe sporen trokken van op het veld tot in de schuur zat hij ook aan het stuur ik onthoud zijn blik uit het verleden hij keek altijd tevreden…

zijn schim loopt over velden de wegen laat hij, want zijn schapen vragen meer boven hem een zwaluwdans geschreven volgens dat, wat regelloos verschijnt als de dag verdwijnt verdwijnen ook de vogels, tureluurs rond landerijen vleugellam nu hij -verdwenen is ergens in de mist verblijft zijn stap in dat buitenland dat door zijn vrouw…

O goede Landman bent U daar U hebt mij niet gemeden, wat voelt dat fijn, ik zie uw hand, hebt U zich niet gesneden? Stille Landman hoorde U mij? Ik heb voor ‘t eerst gebeden!…

De landman heeft zijn dagelijks werk gedaan de akkers rusten tot de morgen ook deze dag werd plant en grond verzorgd gegeven noodzaak en volkomen.…

de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende leegte schept De landman…

Het woordje ~boer~ u weet het allemaal Dat is een synoniem voor provinciaal Het wordt ook wel gebruikt voor lompe lummel En wordt de L een P is hij een pummel. Ook iemand met een vis- of- groetenwinkel Die noem je boer al is hij dan geen kinkel Boert iemand op de hei dan is hij kneuter Is zijn bedoening klein dan heet ie keuter. Natuurlijk…

Als ik daadwerkelijk zo uniek ben, als dat jij hebt geschreven, het alleen tijd is dat je nodig hebt, dan zal ik je dat met alle liefde geven. Goeie vrienden zullen we blijven, dat is voor het leven, wie weet wat de toekomst brengen zal, dan hoop ik niet voor even. De ring blijf ik voor jou dragen, daarmee houd ik mezelf bezet, wetend…

Vol overgave heb ik me gegeven, mijn zoektocht gestaakt, met jou wil ik samen leven, zo diep heb jij mij geraakt. In vertrouwen heb je me genomen, je hebt me je diepste geheimen blootgegeven, en dan nog vind je jezelf niet waardig, om samen met mij de wereld te beleven. Duizenden vragen roept dat in me op, twijfel over je gevoelens is ontstaan…

Een tijdje begaf ik me in het duister, maar sinds ik jou heb leren kennen, fleurde en kleurde alles weer op, aan het nieuwe geluk moest ik even wennen. Alles leek geheel te kloppen, maar alle schijn bedriegt, je doet het om mij niet te kwetsen, bang dat je mijn vriendschap verliest. Verslagen als ik nu ben, je had het beter kunnen vertellen…

Wat voor een leugen dan? vraag jij je af, ’t is eigenlijk maar een kleine leugen, dat mij veel hartzeer gaf. Maar een leugen in je kleinste woord, zet mij enorm aan het denken, wat valt er van je grootste woord dan te geloven, als je me bij het kleine al laat bedenken. Mijn vertrouwen in jou woord, is even geschaad, maar wees niet getreurd…

Alleen op zolder, ik hoor een vreemde taal, van wie is toch die enge stem, waar komt dat geluid toch vandaan, wie ben jij, houdt me niet klem. Aan de muur hangt een erfstuk, het is een samoerai zwaard, dat is opa’s oorlogsbuit, gaat daar de stem mee gepaard? Opeens voel ik me één met de stem, gaan er ongekende gevoelens door me heen,…

Opnieuw omgeven door duister, krijg ik het weer voor de kiezen, hoe is het mogelijk, dat ik zo heb kunnen verliezen, Gevallen als dat ik ben, hartzeer dat ik jou heb gegeven, sta jij toch weer voor me klaar, wil je me nog altijd in vertrouwen nemen. Wederom breng je kleur in mijn leven, vertrouwen in jou woord opnieuw gekregen, waar heb…

Wat zet jou toch aan het denken, twijfel over mijzelf is ontstaan, duizend vragen dwalen in me rond, wat mankeert er aan mijn bestaan? Veel leed draag ik met mij mee, voor jou nooit geheim gehouden, toch ben je veel om mij gaan geven, ben je mij gaan vertrouwen. Waarom kan je jezelf dan toch niet geven, toch mijn onzekerheden die ik meedraag…

Slapen, ik wil het liever overslaan, in mijn slaap komen de dromen, voor de één hun toeverlaat, voor mij werkelijkheid die me nog staat te overkomen. Dromen, toekomstvisies in de nacht, vaak over pijn en verdriet, ik wil het allemaal niet van te voren weten, ook niet het geluk in het verschiet. Slapen, als dat kon zonder dromen, was mijn…

Het lijkt alsof ik slaap, maar zie alles om me heen, bewegen kan ik niet, lig zonder gevoel, echt geen. Leeg is mijn gevoel, staar op mijn lichaam neer, waarom zie ik mezelf daar, waarom gebeurd dit keer op keer. Bang in het begin, nu ben ik het gaan waarderen, bewegen over het astrale vlak, is wat ik ben gaan leren. Waak nu elke nacht…

Pech of geluk in het leven, voor wie is wat bestemd, geluk is ieders streven, pech is wat één ieder remt. Een jonge ziel, heeft nog niet veel kunnen beleven, fouten nog niet kunnen begaan, vind geheid geluk in zijn leven. Een oude ziel daarentegen, heeft fouten kunnen begaan, moet daarvoor boete doen, in het volgende bestaan. Veel…

Mijn droom gevonden, Jij, de sleutel die mijn leven betrad, met enkel een streling, vul je met liefde en zorgzaamheid mijn hart. In voor- of tegenspoed, altijd kan ik op je bouwen, jij maakt, dat ik volledig mezelf kan zijn, door jou ben ik van het leven gaan houden. Jij bent de sleutel die mij opent, de sleutel die ik nimmer verlaat.…

Je behekst me met je magische krachten, als ik in je ogen kijk verdrink ik in jouw gedachten. Jouw sprookjeswereld is waarin ik me dan waan, elven en feeën dansen om me heen in het zuivere licht van de maan. Van de prachtige vlaktes breng je me tot in de wolken zo hoog, uit jouw wereld wil ik niet ontsnappen, jij bent, wie ik beoog.…

Kijkend naar de sterrenhemel, in gedachten verdwaald, zie ik helder jouw gedaante, met een glimlach die straalt. Je hebt me betoverd, je schittert door de nacht, geen ster die aan jou gewaagd is, je bezit zo intens veel kracht. Overdonderd als ik ben, heb ik enkel nog oog voor één vrouw, met jou wil ik het leven delen, mijn hart behoort…

de landman trekt zijn sporen trouw aan 't wisselend seizoen standvastig ploegt hij voort wie zal hem storen zo toegewijd ook is een moeder met haar kind trouw aan haar taak voelt zij de liefde stromen wat til ik nog aan schaamte over een miniem gemis er is geen schuld aan onvolkomenheden de schaamte over menselijk tekort gaat dieper…

zagemeel al vissenvoer verzonken in vale vijvers doorboorde eksternesten, onttroonde kruinen, verlaten lijsterplaatsen alleen kraaien krassen de ziel met grafschriften anderen dan ik vergeet je niet landman gaat stil voorbij hier rust een leven totaal vergeten laat me zonder vergeven vergroenen door regen en ontij mijn naam…

Dus werp de Landman uit zijn horen, Wanneer de zaaitijd keert, het koren Verheugd in de omgeploegde voren, En ’t zaad brengt weer voor d’ oogst verjongde halmen voort. -----------------------------------------------------…

Hoe genoeglijk rolt het leven Des geruste Landmans heen, Die zijn zalig lot, hoe kleen, Om geen koningskroon zou geven! Lage rust braveert de lof Van het hoogste koningshof.…

Een landman strijkt met forse streek de zeis, De zomerdag is weder rijk aan leven, Ik beid nu onbevreesd de laatste reis, Die veler hart staag van angst doet beven. Zijn al mijn zonden mij dan och vergeven, Leef ik, zoals ik steeds begeerd heb, wijs? Ik won de zielenvrede, hoogste prijs, Waarnaar men in dit veeg bestaan kan streven.…

De Landman, thans, thans verfrist van leden, Verlaat, door ’t rijzend licht gewekt, De stulp, die hem ter woning strekt, En gaat naar ’t veld met rasse schreden. Hij melkt, blijgeestig opgestaan, Zijn kudde, vrij van wrange zorgen, En voert, al zingende, elke morgen Het grazig zuivel steêwaart aan.…

Bij het Noordzeekanaal voeren noeste boeren op wijde polders hun daagse bezigheden uit waarbij ploffend gedruis van langs varende schepen lustig de tijdmaat geeft aan het ploegen zaaien maaien en hooikeren zwervende damp uit vaartuigen strijkt over de landman noodt stil tot reizen maar aarde vol groeikracht roept met ruisende…

Wonderlijk werktuig in het land - de sloot - in de schoot van de aarde gesleten meanderend buigzaam met star eenrichtingsverkeer jaarringen vlinderen over haar zanderige buik de boorden groengesluierd steenkoollagen in haar tooi wierig fladderende vezels met de rug naar de bron een verdord seizoen legt haar schijnbaar droog en dood de landman…

Leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, ontleen je kracht aan wie je voedt en groei je volheid tegemoet, de landman die zijn ronde doet, verwacht de vrucht in overvloed, leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, draag voller vrucht door meerder lijden, het snoeimes…

wij nemen de bekende weg belanden in een fris seizoen met verse akkers tot de kim en klare taal tussen de velden intussen heeft de landman voren nagelaten door dieper ploegen komen oude resten weer omhoog als weggezonken tegenslagen is het de straffe wind of toch het lage licht dat mijn verdriet na al die tijd nu zienderogen stromen…