Alle inzendingen over lijden en dood

Ik ben verdrietig om scheiden, lijden en dood, maar hoop op hemel. God is de eeuwige rust, het dansen van de golven.…

Over het lijden, de dood en altijd geluk van elkaar mogen. Over de eenheid van schoonheid, liefde en zo, over jou en mij.…

Aan lijden en dood, aan alle stervelingen, de vele hemels. Aan de geliefde van het moment, aan alle geliefden hoe ook. Aan iedere ontmoeting met of zonder antwoorden.…

Ik ben nog niet dood maar in de laatste fase van mijn voltooiing. Van de bevrijding van alle lijden en dood en alle waanzin. Het grote rusten is bijna aangebroken, het wordt al heel stil. Ik neem geen afscheid, want ben met god almachtig en zo gelukkig.…

Zij kunnen blijkbaar lijden en dood niet keren, dat is wel jammer. En wij maar hopen op eeuwige zaligheid en pure liefde.…

Geen lijden en dood, geen aftakeling, verdriet, maar echte liefde. Mijn kreet is simpel, laten we samen leven in pure vrede. Laten we samen het paradijs beleven van niet meer alleen.…

Of bestaan ook tekort en overmacht van lijden en dood? Zijn er ook conflicten en afgronden van misverstand? Wat is macht? Wat is dienstbaarheid? Soms begrijp je zelfs jezelf niet meer. Er is slechts duisternis en onvermogen, maar wacht: eens keert het weer.…

de dood is ijdel, ijdel in begrip maar ook in het laten lijden, de dood is als klevend rijp in een vroege lente of als de herfst die verlaten de stilte verkend in de weemoed van elk wezen dood zijn is roerloos trachten te blijven liggen, zelfs wanneer het licht zich placht te voortplanten door ogen die zich eeuwig hebben gesloten dood…

zij waren ieder apart naar het graf gekomen om zijn gezicht en lichaam te verschonen met witte doeken de tombe en rotsruimte van de hof van Eeden voelde al zijn aanwezigheid in zijn geschonden huid de vrouwen wisten dat hij er tijdelijk zou zijn de heroiek van lijden en dood en de voorspelling van het feest der verrijzenis…

De allerkwaadste slavenvernedering brengt de Verlosser na lijden en dood tot leven van eeuwige schittering. Christus geeft de mensenziel sterkend brood, dat na beproeving en loutering zegen doet ontwaken, als herboren loot.…

Het lieve gezicht zie ik achter de maskers van lijden en dood. Mijn oude lichaam voelt zich wedergeboren, wanneer ik liefheb. Wanneer er iemand eeuwige liefde verklaart aan mij en ieder. Dan voel ik me weer in het rijk der hemelen, land of purity. Land der verbeelding van de onvoorstelbare en liefdevolle.…

Wanneer pijn net als verlies ondraaglijk lijden wordt is elk lijntje hoe mooi ook altijd te kort!…

een woord dat hartstocht en lijden verbindt het verhaal van lijden van een mens de zin van zijn lijden eeuwenlang onderwerp van discussie met een hartstocht soms zo groot groter dan voor het leven zelf meer dan de mysterie van dit leven willen we weten over het mysterie van de dood de onvermijdelijke dood waar…

ik wil niet herinnert worden na mijn crematie en ook geen urn tijdens mijn leven waren mensen mij al vergeten, al lang vergeten dus ik wil niet herinnert worden na mijn dood, na mijn verlijden na mijn overlijden, na mijn lijden want vergeten zijn doet pijn, zeer doet grote pijn, doet lijden, doet levenspijn lijden dus ik wil niet…

mij dan de verdienste van het lijden de vergiffenis is die de dood ons schenkt…

ziekte jou en lijd je vreselijk indringend aan pijn Rondom je is dan je omgeving in rouw zie je de dood kan nog een uitweg zijn Als je oud bent en alles welletjes vindt en je bovendien gelukkig hebt geleefd Beschouw je de dood als je enige vrind die constant met jou heeft meegeleefd…

noem mij toch niet dood overlijden is veel meer het lijden voorbij…

Als de dood voor het lijden Slapen gaat, Laat je leven dan voor mij Een weg van straten vermijden. Verfilm mij met ernst En beloop mij, een weg, Weg van lijden…

Als ik verlang naar jouw liefde en jouw leven, dan is het een gegeven dat ik lijd en dat de dood me pas bevrijdt.…

liefde lijden dit rood behelst ze beide licht in huis en dood zondag quinquagesima…

Kom mij maar halen goede dood. Ik wil met mijn leven betalen, mijn lijden is te groot. Je rol veranderde op slag van vijand werd je vriend. Ik was blij dat ik je contouren zag een goede dood heb ik best verdiend.…

Zijn dood geborgen!…

wil ik dood klamp vast aan kleinood mezelf vergast op onsterflijk lijden ongewoon verrast einde der tijden onaangetast…

Maar daar is Lijden schoner dan de Dood, - Want niet om niet wordt 't mensenhart vertreden, De brand der zielen is het morgenrood Waaruit licht-stil zal dagen Hemelvrede.…

was De dood nam je mee achter de tijd en hij was het die jou van de pijn genas Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden en je dood als vriend zien verschijnen Toen je uiteindelijk mocht overlijden verkoos jij één der allerlaatste treinen Nb: Dit is een opdracht gedicht geweest…

Helaas, ze bleek een minne minnares: ze zorgde van begin af aan voor kilte en onbevredigende doodse stilte; nee, al met al werd het geen groot succes. Het beste lijkt, in plaats van zo te lijden, heel spoedig van die dode vrouw te scheiden.…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker. De laatste vissen happen…

Een vlinder zo mooi van kleur, Zo teder, lief en aardig, Bij iedere bloem even proeven, En ruiken aan de geur. Lieve, zo zag ik jou, Net als een vlinder genieten, In je mooie bloementuin, Altijd in de weer en in touw. Soms teruggetrokken in je cocon, En als de bloemen gingen bloeien, Kwam jij tevoorschijn als een vlinder, Alsof het leven…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…