Alle inzendingen over lood

Wie sprak daar van een mooie dood de laatste fazant ving veelkleurig in volle borst het laatste lood…

Toen de angst Het toch gewonnen Had van wat Ooit mijn leven Was, eenzaamheid Die mij het gevoel Gaf alleen op De wereld te zijn, En zelfs de tranen Die ik schreide Niet meer wilden Leven, werd ik In het lood gezet Door het glas Dat ik beschilderde Met Moeder en Zoon Dat mij troost gaf En mij weer in Het reine bracht…

Lood In mijn hoofd En In mijn hart Het slijt niet De tranen Van het gemis Stromen Elke dag Weer een stukje Verder weg Van jou Ongewild Ik wil niet dat je Vervaagt Jouw geur, Jouw stem Wil ik niet kwijt Ik koester Ze slechts In herinneringen Ik laat je niet los, Nu nog niet...…

de scheve deuren zijn uit hun lood geslagen ontzet verslagen…

Men onderzocht zijn lichaam na zijn dood en ja, verdomd hoor, dat zat vol met lood.…

ik ben op drift los geslagen van de ankers in vrijheid maar ontwricht heb de schepen achter mij zien branden tot verleden en de dood voel me speelbal van de golven verdwaasd en uit het lood zoek naar bakens die mij gidsen vaar op lichten met een strakke koers naar havens waar ik aan zal meren een nieuwe ligplaats uitproberen…

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

zij droeg haar haat als een tiara van klatergoud op loodzwaar lood in onbegrepen ongewilde eenzaamheid…

ons lichaam kan niet tegen zoveel lood dat voel je op je klompen aan er is hier en daar acute nood waardoor bewoners naar de pomp toegaan en de mensen maar denken: wat worden we toch zwaar maar overgewicht is met zoveel lood dus niet zo raar…

Met het lood in de schoenen stap ik de deur binnen, ben aan de beurt , met nog steeds datzelfde lood stap ik in de stoel en gek hè? Maar zelfs in ligstand voel ik kijkend naar de grote lamp boven me, nog steeds het lood zwaar wegend in mijn schoenen.…

hoe maak ik van loden letters lichte klanken hoe weef ik lood en licht kleurig samen tot een klankenspel omkleed ik ze met tere dromen moet ik muren slechten of wacht ik hun geboorte af licht en lood laat ik rijpen in de boomgaard van doorzichtig glas tot ik kan vergaren wat voor het oprapen lag…

Een walrus kwam in Rotterdam Per vrachtschip uit Archangel aan De loods aan boord bleek een mevrouw Dat zag het dier betrekkelijk gauw De ster, het anker op de kraag De echte loods dat was de vraag En daarom sprak hij beste zus Daar is de wal ik ben de Rus…

De laatste loodjes wegen immer het zwaarst, doch is dat met lood niet altijd zo?…

Gezapigheid troef het lood dat losgeschoten de slokdarm in schuift.…

De Loden Leeuw viel toe aan Tim en Tom Terwijl d’r ook zo’n loden voor Hoyhoy was Maar als ie voor Chantal of Jort of Roy was Dan maalde ik er net zo weinig om De uitslag laat me kouder dan ‘n veenlijk Omdat ik dwars door íeder filmpje heen kijk…

Ademnood Als lood in mijn borst Ik dorst naar lucht Diepe zucht…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

Soms is het hoofd zwaar van al dat loden denken wachtend op wat lichts…

De wereld ontwaakt Zilver uit een loden keel Een heggenmus zingt…

Er was iets om met Lood in de schoenen Te betreden - Hemelse oneindigheid Zo licht, zo mooi, Zo vol klanken van De schoonste muziek En ik die angstig Schuif'lend hier Binnenkom in het Voorportaal van de Eeuwigheid, met lood In schoenen en gedachten Bang om toch ook Hier weer gewogen Te worden en daarna Te licht bevonden…

witte kruisen zwijgen op geschoren grasvelden onder gesnoeide bomen soms knarst het grind worden rijen verstoord soms druppen hier tranen gaan gedachten op de loop kostbare levens vernietigd een loden last in de aarde stil protest onder de voorjaarshemel…

o.a. margraten geschoren grasvelden bomen gesnoeid paden geharkt witte kruisen maken de stilte knarsend grind verstoort de doodsheid er vallen hier echte tranen gedachten gaan op de loop jonge levens vernietigd een loden last voor allen de dodenzang van kruisen schreit ten hemel…

vloedlicht galopperen, in een voorgeschreven tracé, met goede luim beklede manen, bereden en bezeten door met lak gelaarsde heren, gezeten op hun van hout gelooide zadels, om zich in overdaad te laten eren, een cliché van plichtmatigheid, een verhuld bedrog, met verwijzing naar passiviteit, geen eerbetoon uit dit defilé, vanuit het lood…

Schemer valt Als lood op een suikerspin Asfalt vloeit In dikke druppels Stijf staat m’n lijf Van staal en glaswol Ooit rolde hier water M’n knieën knikken Mijn enkels verweken Paars schijnt mij de hemel Toe en helblauw de vloer ’t Godsbeeld kruisigt Zichzelf en ’t dak wankelt Want geen muur torst voor eeuwig Duister kietelt Prikkelt…

Met een loods nu aan boord stuurde ik een opgeven richting. Met een koers van 90 graden bracht zij mij veilig tussen de pieren van de haven. Hier stapte zij af en kan ik weer op eigen kracht. Op eigen kracht maar niet alleen want de hulp is altijd om mij heen. Langzaam trekt de nevel op, en komt de kade in zicht.…

In het stedelijk duister van de straten nemen we afscheid - en het drukt als lood, kijken om en wuiven, reeds verlaten, slaan de hoek om, en het is de dood.…

en zielloos drukt de hemel, zwaar als lood...…

Rondom een loods in Rotterdam ademt de kade half rokerig eenzelfde Fenix sfeer als San Francisco, het terrein braakt geuren uit van een mix met urban overgoten spijzen die je aan de haven kan wegspoelen met twee dozijn aan keuzes van stoere brouwsels..…

Nee, laat mij maar gewoon mens zijn op sloffen en met eieren op brood, en die geen last heeft van de media, want Koning zijn weegt zwaar als lood!…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij, hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin inzwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…