Alle inzendingen over lots

Na zoveel overwinningen Hebben we dit keer gefaald Van elkaar verloren En het lot dat zich herhaalt... De visuele cirkel Blijkt steeds weer rond Wat bestond dat bestaat En wat bestaat dat bestond... Misschien is het dit keer anders En zijn wij bevrijd Van het spelende lot En de moedeloze onzekerheid...…

Het lot dat is een heel groot iets, niet in woorden uit te drukken, Je mag het wel proberen hoor, maar het zal je echt niet lukken, Zie het maar als een groot 'spel', zonder regels, zonder vragen, Soms sta je er middenin, en moet je wel een kansje wagen, Het hele universum bepaalt mee in je lot, Het is zo 'eigens' en zo ontzettend groot…

Terwijl ik andere lippen kus en donkere haren streel en de zon zijn best doet om jou uit mijn hoofd te branden. en jij ver weg bent je lichaam geheel zomers en zachtheid dat verwend wordt door gebruinde handen. We komen elkaar weer tegen, veroordeeld tot jou zo lijkt het wel, als mijn vrolijkste paraplu in najaarsregen…

Op het einde van de dag Staar ik even door het raam, En weer ben ik alleen Met mijn gedachten, m’n dromen en fantasieën Ze ontroeren me, Enkel onuitvoerbare wensen zijn mijn lot.…

plotse ruk in het edele hart geritst alwaar men, zo de mens is het tracht vast te klinken; men zoekt immers niet het gemis doch wil het liefst in het hemelse langzaam dromerig wegzinken de helse nevel, immer aanwezig ligt, geheel aards,op de loer hij kent geen generaal pardon of geeft mij meer eer dan jou nee, het is het onvoorspelbaar lot…

toevallig ben ik ergens opgeraapt als onmens uit het ongedierte verrezen ik draag een gele pruik - en sleep me onhandig van scène tot scène de hemel in een schuine helling is mijn onderdak, mijn lot trotserend in deze beschaving zingend in het morgenlicht ken ik geen regels van protocol in de broze wereld omgeven…

Onbegrijpelijke mens, je wilt het Paradijs niet, je wilt niet wat je wenst, je wilt je eigen lot, je leven, je angst, je gevaar, en je dood.’’…

geliefden zonder de één is de ander waardeloos waar het lot met de bijl in kliefde als vermolmd hout poreus en broos (Aan de hopeloze ziel)…

Waarop het lot de mensen, schuin of recht verschuift. Schaak zet en eindelijk mat, en ze dan weer een voor een in 't kiste legt.…

door de poort achter in het zwart verlaat ik het licht * lang geleden is een ziel vermoord thans wordt mijn mond met pek gedicht immers ook mijn handen hebben een lijf doorboord de satan heeft mij in de greep als handlanger van de man die ik ben en allen zijn in mij ook van hen die ik niet ken gedreven door de drift van…

Het was al laat de klok draaide overuren en wijzer geworden gaf ik mijn laatste muntje aan de muziek mee het leek alsof het sterren regende maar helder maanlicht gaf druppels voeten en zij dansten op de muziek van thuisloos al huiverend en spetterend naar een nieuwe morgen op het bruggetje snorden soms wanhopig vragen aan ons voorbij…

tijdens de estafette van dagen en nachten verdwijnt langzaam je toegekend nummer en dansen vaak anderen in gedachten op het ritme van de eigen drummer * ik slenter verder terwijl ik zwijgend kijk binnen de horizon van draaglijke eenzaamheid…

Nee Ik zoek je toch niet op Hoezo dan zoek je mij op Ik drink geen koffie Dus die staat niet voor je klaar Nee Meestal wanneer ik op bezoek kom Breng ik een bosje bloemen Of kom ik met iets lekkers Maar jij geeft niet zo'n gebaar Nee Je komt Meestal onverwachts Je brengt al je zorgen en je ongeluk Blijft nooit al te lang…

In barre tijden, heb je meer aan lot- genoten, dan aan land- genoten.…

In een kamer zo onkenbaar stil schuilt het ware zelf, het laatste restje vrije wil. De muren zijn beschreven blad, gevuld met wild getij als getuigenis van het levenspad. Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar…

heb jij nou ook dat gevoel je weet wel wat ik bedoel dat het ongelijk is verdeeld met wat het lot je toe bedeelt…

vreselijk pijn was het maar voorbij dan hoef ik niet meer te twijfelen dan ben ik niet meer lastig, zeiden zij Begrijpen doen jullie me niet en lastige mensen worden aan de kant gezet dat is makkelijker dan begrijpen en wordt er niet meer op mij gelet Als het iemand uitkomt heb ik het ik kan hier slecht tegen het zij zo dat is het lot…

’t kan zo maar wezen terwijl je dit zit te lezen dat je hart plots besluit oké, ’t is over en uit maar ’t kan ook zijn dat je denkt: fijn de rest van mijn leven gaat nog wat beleven leven is niet altijd kiezen ’t kan dooien of vriezen ook met een leuze als: ga voor je keuze blijft het lot het lot…

ik zal ze alle spelen mij toegewezen rollen het rad van fortuin wentelt rond en rond die ene dag winst wisselt naar verlies door grillige rukwind het lot deelt rollen uit of hadden wij gekozen voor plek op het toneel? drama en komedie ken ik door en door…

het is maar een steen die hier ligt maar wel één die, zonder tegenbericht er nog ligt op de dag dat ik rust in koude grond deze steen die er ook al lag voordat ik bestond…

denkend aan een kamer waarin nog niemand verbleef achteloos naast het pad en buiten de tijd waartoe het lot ons dreef nu is er droogte voor de regenbui en is de exacte locatie nog niet bekend maar straks vallen ogenblikken samen op hetzelfde moment verblijvend tussen de muren die op hun ruimte wachten alles is zo waar dat alleen…

elke dag is het een beetje warmer in de kamer die geurt in besloten kring de planten krijgen water bij elke aanwezigheid geen lucht, daarvan is niet genoeg zweet staat op de muur gemaakt van stof en stiksels op verstomde kasten staan snuisterijen uit zelfgemaakte landen dieper dan een boom wortelen kan klinkt hier schuld en twijfel…

lang en slank en weeg geen gram teveel ben wel een beetje mank terwijl ik dagelijks speel Ook zit ik te vaak in de knoop vooral toen ik nog langer was maar heb nu toch een beetje hoop dat ik beter bij m’n maatje pas Schichtig schiet alles om mij heen ervaar soms pijnlijk elke meter sleur door een plas, raak weer een steen het trieste lot…

Door een speling van de natuur, Een speling van het lot.…

Met haar ben ik begaan nu zij als Lot daar moeten staan.…

Een onontkoombare nacht heeft afstand overbrugt en ons bij elkaar gebracht Ik hoor ze zeggen:Het lot de angst voor vuur daar hield niemand rekening mee ook niet met de gaten die in dagen worden geslagen en dat je me pijn moest doen je vroeg me te dansen terwijl jij niet wilde waarschijnlijk omdat gelijktijdige aanraking ons uit elkaar…

Ik geloof niet dat er zoiets als het lot bestaat dat iedere beweging ieder woord bepaalt hoe je leven verder gaat dat alleen met slecht gedrag god je straffen mag dat alleen als je leeft zoals God dat verwacht een leven vol geluk en liefde op je wacht want het lot bestaat enkel in het hoofd van God…

Ik lag terneergeslagen op mijn bed, hoorde het tikken van de klok. Ik had mijn verstand op nul gezet, luisterde naar het ruisen van je rok. Toen ik die ochtend wakker schrok, door jouw weggaan zeer ontzet, was mijn verdriet een ijzeren blok dat mij bijna had geplet. Nu is dat ijzer allang verroest, mijn leven een klein paradijs met kinderen…

Een traan van warm verlangen Druipt langs mijn zoete wonden In liefde slechts gevangen In dromen jou gezonden Het bloed vervaagt in vegen Zoekend naar het lot Verga ik in jouw regen Ik ga eraan kapot Hoe lang moet ik nog wachten?…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…