Alle inzendingen over lus

Het touw gerafeld de tak is dik en sterk het mos zacht als jouw handen de dag zal het licht niet teruggeven oogluikend glanst zij schijnbaar tot aan de warme maaltijd, waar met mes en vork wordt gegeten ik doe de gordijnen maar dicht, het toetje is koud…

De weg maakt een lus, mannen staan te turen hoe -- alles terugkomt.…

beetje stom Maar wel een lieve griet Ze houdt ook wel van dieren Van mensen af en toe ook Ze houdt ook van de spoorlijn Vandaar dat ze er vaak loopt Niet OP das te gevaarlijk Maar ernaast DAT kan wel Want weet je die treinen Zijn zo RETESNEL En als je daarmee botst Dan is het over en uit Dat moet je heel niet willen Want dan is het LUUS…

Het wordt in haar een niets, een lege lus van tijd in tijd en het verschuift in lucht, vermengt de zon met git tot wolkenvlucht: “laat ons in elkaar verweven zweven, laat ons in elkaar elkaar beleven. Jouw adem met mijn adem in een lus, jij zucht, ik word uit mij geheel ontheven: jij bent het heetste zwart dat ik nu kus”.…

Een negenarmige inktvis uit Lus, verklaarde zijn blijdschap aldus. 'Die arm erbij, maakt mij reuzeblij, men noemt mij nu vaak octoplus'…

een vraag op je antwoord een antwoord op je vraag oneindige lus het hart in de palm van zonneschijn spreekt niet over vrijheid het zwijgt ik ben een pad zonder einde…

Bert sprak zichzelf een lus toe hij ging op zoek naar een boom een mooie boom en de dingen die hij kwijt was onderweg verkleinde hij liefde tot woord, tot eisprong ongewenst, donkerzwart zoals de houten vloer en de harde kneepjes in zijn moederloze wangen Bert stapte in de lus boog het hoofd en het verschil hij werd dichter van duizend…

de Ruiten Aa geen zinloze lus want via de Doene Esweg kun je naar de overkant doorsteken tot de Wollinghuizerweg dat is wat, zeg zulke plannen maken het fietsen, lopen spannend…

dat zoiets simpels -de geur van een bus de leren stoelen, grijs-groen chromen stangen, waaraan een lus, het stopknopje de hoedjes voorin die kletsten met de chauffeur het tsjjjj-geluid van de dubbele deur- je zo lang bij kan blijven…

uit te kijken met kinderen en hete thee Maar mooi zit Luus er nu wel mee Arm in 't verband, elke dag verschonen Werken kan ze vergeten, maar meis 1 goed bericht Je bent in no- time door je eigen risico gelift…

Alles is hoe je het niet gewild had en toch pak je de draad weer op stop met denken doorbreek de lus.…

Slachtoffer, geraakt door een bus Fietste gewoon rechtdoor Vehikel rechtsaf, in eigen lus Er zijn geen woorden voor. Dramatiek, zelf geschapen Vreemd, dat ik hier fiets Ik ga maar slapen Ik zeg u niets.…

vandaag is alles anders de oude man op het bankje in het park liep z'n vertrouwde loopje in de verwachting alles bij het oude, vertrouwde te vinden glansden eens zijn ogen bij het zien van kinderspel nu voelt hij de lus knellen in zijn binnenzak een boom van een vent geveld door oud zeer wat eens was, hij komt niet meer…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…

er zat een knoop in de tijd ik trok aan het kortste eind kon de grote lus herinneringen niet meer binnenhalen moest ze laten gaan uit de verbanden die mijn jeugd omspanden kwam nog wat fragmenten tegen uit een ongekend verleden maar te weinig voor een fundament wat losse stenen en cement zwerf op het net in verloren tijd…

Een oog, een lus, een hoge rug, dat onaanzienlijk takje vlees dat lopend op zijn tenen stokt. Een reuzenrad in miniatuur, een viadukt, een ereboog, zo vordert hij op weg naar groen.…

Zo een trein rijdt best wel snel Dus op zich heel efficiënt Ja je poging lukt hier wel Zolang dat kreng niet remt Zo een flat is best wel hoog Dus op zich een klasse plek Je vindt beneden vast de dood En het uitzicht is te gek Een flinke lus zit in het touw Je hangt aan het plafond Je hebt het wel benauwd Met je voeten van de grond…

Hij steelt de dood uit de gang speelt grijnzend met goud en zilver kieren lijken mee te kijken en roestig ijzeren haken laten de laatste lus bengelen zijn handen wast hij niet die lucht beroert niemand meer de ring aan zijn rechterhand schittert maar is te ruim met zijn linkerhand sluit hij de zware deur het heeft gevroren hij denkt…

zet mijn voeten in balans wil zelfverzekerd lopen naar de overkant fixeer het vaste punt de eerste stap is glijdend staan los van staal kan ik mij niet laten gaan voel het fenomeen word één met tijd en ruimte rol in rust volmaakt een lus zij hebben de loop gezien fragmenten uit bewegen maar niemand heeft mij die volmaakte…

Terug naar de klus alles wat maar blust een touw zonder lus Maar vrij om te gaan zonder reden in dit bestaan de weg komt hij komt er aan Eigenlijk in limburg geboren in het zuiden leerde ik al deze woorden uit het oneindige niets geboren Wij zijn de nachtwachters hun die waken in het roestige woud geen goud voor ons aleen een ons…

begroeien met een teder lijf lippen drukten zich op mijn open mond en enkel jouw stem deelde de stervende vogels in mij uren zochten alleen nog maar jou en alles dat ik in mezelf had verlaten ik wachtte op je woord maar iets werd terug niets; ik werd weer zoals voorheen engelen fluisteren nu vleugels op mijn rug en ik schuif de lus…

of laat je me praten met mijn nek in een lus? is er nog aarde waarop ik meedraai? of draai ik meestal om alles heen? is er nog waarde waarvoor ik insta? of sta ik in normen en waarden alleen? zijn het mijn vragen die je verwarren? of zijn het antwoorden die je niet weet? zijn er nog dagen die ons resten?…

Wij verzamelden geneeskrachtige kruiden zoals de zangerige lus van de bergweg, de speeltuinen en de boomgaard waarin het boerse linnen te bleken lag.…

Het kan toch nog niet over zijn, zo abrupt en onverwachts Gestaag gaat de bus verder richting stad Maar ik ben nog daar, waar de regenboog het canyon raakt en 't pad die weidse lus haakt in het landschap Vlak, onder de gletsjer Wil geen pot met goud maar lopen nu de storm is uitgeraasd De knisperende zwarte lava als basterdsuiker…

met dat schip neem geen levenden aan boord strop ze allen aan een koord pin het wrakhout op een klip Gaar me bocht in duizend vaten streng de zwarte vlag in top haak ze averechts en schop elke scheepsmaat in het water Steek de zeilen stop het bollen schiet de naalden van de dekken patroon de schoener, kiel tot spriet Stel het anker, lus…

scherven breken geen licht scheiden kleuren en gedachten kou is blauwer in het wit rood is warmer in verwachten zo helder denk ik als de zon wat lichter schijnt de bomen groener dan het gras gebladerd zijn maar als ik takken zie draait het hoofd de lus al in wil mijn nek zich breken om de wereld te vergeten diepte lokt in vogelvlucht…

in de knoop, uit de knoop, in een lus gevoelens zinloos verwoorden van de vrouw van zijn leven een kus zou hij zichzelf bijna vermoorden maar alles is er om te blijven leven drie zoons een vrouw en een tuin het is lastig maar blijf nog even zo koud zonder haar op je kruin een versje blijven toch enkel woorden soms drukt het wat van binnen…

graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef ik een doorn in ijs de slagtand van een houweel tast het verraad van de sneeuw af de weerhaak zet het anker klem in een spleet maar het zuur bijt in spieren mijn arm houdt het niet meer het gerafeld touw stropt in een dubbele lus…

de zwarte tanden ratelden, de bus slikte de boodschap als gedane zaken bestempeld en bestemd, het zou haar smaken de brief was klaar, bezegeld met een kus de woorden had ik uitgeperst als pus ik wist niet dat het kant noch wal zou raken want niemand hielp over mijzelf te waken ik liep maar rond, gevangen in een lus van binnen huisden vuurspuwende…

Wij voelen ons dwergen kijkend naar de bergen heuvels van zorgen dalen vol ergernis onzekerheid op de achtergrond vergissingen in de morgenstond samen de afgrond inkijkend met een lus om onze nek angstig en bijna gek het springen is bijna aan de orde weg zijn uit en verlost zijn van alle ellende en onbegrip geen notering met stip…