Alle inzendingen over mistige bosrand

mistige bosrand een forse kapstok duikt op - een lage oerkreet…

Een waterplas door mist omgeven met ranke bomen zonder schaduw. gevangen, in een web geweven... het lied gezongen door een zwaluw. ja, ochtendstond verlangt een wonder want toch moet eens die gele bol verschijnen. ze priemt en straalt en duwt vanonder laat zo het dikke rookgordijn verdwijnen. zo krijgt het plekje langs de waterkant terug…

oostelijke horizon in vuur en vlam het nachtelijke donker verdwijnt… een piepend stralend licht verschijnt zonnetje lief verstuurt een telegram… reeds vele vogels zingen hun mooiste lied kom op mensen… uit de veren want natuur en dier zullen het ons leren vandaag is er geen plaatsje voor verdriet dus open je ogen en tover een brede lach…

krijtwitte strepen vervagend in de lucht hoge sluiers van condens zoeken zonlicht maar worden verdreven door hun eigen fragiliteit verwaaid in de hemelwinden. De zwarte V-vorm van een vogel zweeft hoog, draaiend, gelijk Icarus naar de zon M’n ademdamp drijft zachtjes omhoog langs de boomstam in mijn leunende rug tussen de kalende goudbebladerde…

De slaap is als een donker woud die vele geheimzinnigheden in zich herbergt Aan de rand lijkt het duister en onbegaanbaar maar mysterieuze verhalen en kleurrijke diersoorten wachten geduldig om ontdekt te worden Verwelkomt door een donzig pad treedt men een sluimertoestand binnen De nevel trekt op onthult daarmee oeroude raadsels van…

waarachtig, wat speelt zich hier af op de plek waar ik begin mijzelf aan te vangen met natuurlijke overgangen tussen licht en donker flagrant blijven liggen tweezijdig ontwaken of slapen vergeefs de dag verdrijven die grenst aan vlees noch vis als voorwoord om nog wat langer in bed te blijven alvorens mijn weg te bestraten…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

Een miljoen zal me gestolen zijn vuilnis, tonnen gestort op een open wond vol venijn bijeengeraapt geïllustreerde verdoofde beren alleen het levensverhaal proberen te begrijpen het hoogste haalbare is iedereen respecteren cliché ratrace ratrace Kompas is mistig opgeven om opgegeven te verkomen en richting in listig land…

Maar als het optrekt, krijgen wij nadien Een ander type mistigheid te zien…

In de nazomer lokt de bosrand met het zoet van wilde bramen…

Een boerderij hurkt aan de bosrand; traag klapwiekt een vogel voorbij.…

God wil bekoren behangt bosrand met wit kant gevormd uit sleedoorn…

Mistige wegen vertroebeld in zicht Met volle snelheid door het rode licht Een pintje teveel op of wel twee misschien Daarnet in galop drie roze olifanten gezien Mistige wegen waar leiden ze heen Een grote dikke eik kon er niet om heen Mistige wegen eindigen altijd Mistige wegen doden de tijd…

’t Is mistig in mijn blikveld Wolken in mijn hoofd, stoffige bovendien Sluiers dwalen langs, kun jij ze ook al zien? Ze dwalen net als ik.…

Op schemering gekust voel ik lippen zacht bewegen in een ritme dat verwachting overtreft. Haartjes op mijn huid kriebelen van intern stilte van jou voedt mij van binnen. Ogen openen je ziel vertellen het verhaal dat zweet op je huid meer dan verklaard. Hang tegen me aan vertel me wat je wilt voel mijn warmte laat me…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…

mistige avond - de verkeersborden spelen weer verstoppertje…

Het mist ‘t is somber buiten binnen niet maar ‘t nieuws laat weten dat we opnieuw vanavond worden getrakteerd op een conferentie van je weet wel wie? ‘t volgende virus slaat om zich heen pakt niet jou of mij alleen, net als vorig jaar maar nu iets anders moeten we geprikt Middels een boost spelen we op safe is de intentie en de hoop…

lente schildert licht bomen omwolkt zij met kleur sleedoorn siert bosrand paardenbloemen glanzen geel watervogels snateren…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

Er wordt aan spotjes voor goedkoper lenen Met nieuwe regels paal en perk gesteld: De rente dient voortaan exact vermeld Waarmee de mistigheid moet zijn verdwenen Maar met een wet die mistigheid verbiedt Verdwijnt helaas de irritatie niet…

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

mistige ochtend ragfijne spinnewebben een zomer voorbij…

oude verhalen zwerven gelaten over mistige streken…

mistig morgenland langzaam kleuren de bomen bij het ontwaken…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

Mijn perspectief tussen het roestblad is een droomhuis aan de bosrand onderweg opgeraapt in de herfst Rijke kleuren in de zon strelen de houten huidschilfers van moeder aarde en ik wandel voorbij even hier te gast…

Een mistige dag bode van een somber humeur plots is daar de zon…

Stil graast de rikke; bij de bosrand beweegt iets. Schuwt haar jong het veld? Onverwoestbaar leeft de beuk voort, met doorkliefde stam... Het bos geurt fijntjes; veelstemmig gezoem klinkt op: paardenvijgenlied!…

Langs bosranden brandt traag het najaarsvuur bladeren nog kleurrijk op weg naar verdorring geven de wind een spectaculair slotfestijn. Dan moe gevlinderd vallen zij neer dag na dag, uur na uur.…