Alle inzendingen over mompelende

Ze roepen maar wat over en weer, mompelen -- verder in zichzelf.…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

De ander drukt zijn vette vinger in het schilderij, begint te mompelen. Scherven van de vaas tegen de muur gesmeten, verkracht. De ander leest naar R-E-C-H-T-S.…

Blunder van scheidsrechter Ogen in achterzak Ik mompel pissig: Die klojo kijkt scheel! Maar auditief bleek zijn Instrumentarium Prima, want zonder Pardon kreeg ik geel…

bij het bereiken van mijn leeftijd hoor ik goddank het fluiten van de vogels nog leve de uitbundigheid van de poëzie mompel ik binnensmonds en daarbij is het koesteren van een mooie dag al winst in het seizoen van de herfst blijft er niets te raden over…

Smikkel smakkel smikkelsmek De eten kauwende lekkerbek Klingelklongel klingelklang koude zoekende IJsblokjestang Hap en bijt en hap en slik Kaasblokjes, worst en vis geprik Spetter sputter spitter splash Tintelend vol champagneglas Mompel mompel mondjevol Vette warme oliebol Tikke takke tikke tok Middernachtelijke uurwerk klok Kus smok smak…

filosoof tot aan de heupen in modder denker aan de wandel het hoofd vol snot dichtertje mompelend in oprechte onnozelheid en ondanks dat het al veel te laat is arriveert prematuur een nieuwe lente nooit eerder deze gelukzaligheid…

De kardinalen kunnen haast niet wachten Verdringen zich ‘bezorgd’ rondom het bed De paus nog eventjes rechtop gezet Ze mompelen: dit zijn de laatste nachten De katholieken bidden: "God is groot" Toch krijgt hij deze paus nog steeds niet dood…

Ik beleefde zijn mompelend spreken. Onhaast verstaanbaar, onteer in geloof.…

Er is het altijd dragen van een last, Er is een mompeling van de verkochte, Er is het clownschap van de kunstenaar. Er is – Niets Is – Er is alleen het woord, Het machteloze, het verkondigde Van kameraadschap op de rijke aarde.…

De Spanjaard krijgt een volkslied zonder woorden De meute wou geen algemeen verhaal Muziek is weliswaar instrumen-taal Maar tekst hoort te versmelten met akkoorden Want niet mee kunnen mompelen is raar Straks komt er nog in plaats van woord gebaar!…

ik heb het wel gezien mompel ik bij tijd en wijle; zeker de wereld is groot en emoties nog eindeloos te vergaren maar waarom àlles ervaren door het afleggen van zoveel mijlen of nóg dieper navelstaren totdat alles zo duidelijk is als de ongekende dood…

onder lage loodkleurige wolken het doffe mompelen van een meeuw een man in een onafzienbare vlakte onder een oneindige hemel zoekt tussen wrakhout naar gedachten een duif landt op de duintop moe van de eeuwige wind daar waar je niet bent daar is het geluk…

eens / blies ik de harmonica eens / streek ik de viool vandaag in opgewonden verbijstering mompel ik Madromadé magische aanwezigheid jij bestaat… nevel / mist kneedbaar verlangen betovering tot diep in mijn ziel toch hoe onmachtig jou werkelijk te betrekken in dit sprookjesspel…

ik maar doen Alsof het gaat Zoals jullie willen Hokjes om in te plaatsen En te vergeten Wie ik ben Ik negeer de blikken Die me doen schamen Over wie jullie zijn De wereld een betere plaats Met of zonder mij Of maakt het niet uit Samen naar een toekomst Zonder 'typisch' En 'echt wat voor haar' Blijf jij in jouw hoek Dan mompel…

ik maar doen Alsof het gaat Zoals jullie willen Hokjes om in te plaatsen En te vergeten Wie ik ben Ik negeer de blikken Die me doen schamen Over wie jullie zijn De wereld een betere plaats Met of zonder mij Of maakt het niet uit Samen naar een toekomst Zonder 'typisch' En 'echt wat voor haar' Blijf jij in jou hoek Dan mompel…

alles kunnen ze staven maar ik rijd op een vleeshaak kauw klaver en mompel 'Bewonder de lucide boreling die zich met diatonische zang ijlings aan de navelstreng verhangt' vergeef mij, Spinoza en Heidegger maar ik hoor liever proza van een wauwelende kasseilegger --------------------------------- uit: 'Stil de grain jaune', 1989.…

Bedrukt zet ik een feestneus op, waarna ik eenzaam mompel: “Vijftig, hiep, hoera...”…

Mompelend oefen je alvast een groet. Wat zal de ander van mij vinden, Of wat vind ik van de ander? Misschien moet je er helemaal Geen aandacht aan schenken Maar aan de bomen denken. Als de ander dat ook doet Komt het vanzelf wel goed.…

mijn woorden zwerven langs blinde muren ze mompelen tegen kasseien mijn woorden zijn gevallen losgeraakte stenen op een steile bergweg mijn woorden zijn de loden kogels voor een koud en niet ontbrandend hart met vuursteen kras ik stalen woorden in kristallen die onzichtbaar zijn voor het ongewapend oog…

onverschillig de bomen doch de eerste vallende eikels maken het verschil in een aflopend seizoen 'alles wat valt' heeft zijn tijd gehad mompel ik zacht herfst zucht als een kille afmaker door de kruinen van de bomen regenval maakt met gevoel voor drama het plaatje compleet voor een foto in zwart/wit…

De enige manier om aandacht te krijgen, die kreeg hij niet, dus beter gezwegen, vervolgde hij, zwalkend en in zichzelf mompelend, zijn weg. Z'n geweten vertroebeld door de alcohol, had hij alleen verdriet en meelij met zichzelf en mijn gemoed schoot vol!…

straten dragen geen namen meer tijd staat stil in dorpskommen zonlicht tussen berooide bomen wind in nauwe doorgangen haastig in de tijd voorbijgegaan schaarse overblijfsels in het losgemaakte in een dagdunne spoeling de stad makt een pas op de plaats al mompelend in zichzelf met andere woorden voor haar voorbijganger…

wanneer ik jou lees blijven mijn woorden steken ze zweven rond in mijn hart gedachten ontspruiten genietend van elke beweging die zonnewarmte doet opstijgen in hoogtes van gewichtloosheid laat ik het op mij inwerken roep en mompel van alles maar jouw woorden tollen als diamantjes op wolken zo zacht door mij heen……

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

De waterwachter weet wat water wist en wijst zichzelf terecht tendens condens miniatuur parels dalen ver halen dompelen zich onder in het mompelende water.…

golven ontrolden zich aan onze voeten heel kalm was de zee de wind speelde met mijn haar met mijn hand in de jouwe blikte ik zijwaarts en zag de zon weerspiegelen in de warmte van je glimlach wel een beetje spierpijn hoorde ik je mompelen ik niet jokte ik dapper na ruim twee uur zandstappen was het in lijn elf heerlijk uitpuffen…

Langzaam telt zij haar laatste zegeningen langs de krijtlijn blijft zij roepen, haast onmenselijk, als eenling in die grote woestijn, waar de wereld even lijkt te hebben stilgestaan In de verte waar warme luchtgolven spiegelend een verfrissende oase duiden gaat zij op zoek naar haar waardigheid mompelend wil zij behouden, vasthouden, maar…

ik ken je geheimpjes die je bewaart want tijdens je dromen mompel je woordjes je mond vertelt veel pikante verhaaltjes mijn oren staan open maar in geen enkele zin hoor ik mijn naam vallen en dat vind ik zo triest die nacht maakt me bang om je hart te verliezen ik verlang naar de morgen want dan…

de gids loodst mij langs dorre doodsbeenderen en frescobloemen hij laat uit een nis duif en olijftak vliegen hij leeft tussen alpha en omega gelooft wat hij ziet tersluiks raak ik de vaderen aan en schrik als ze uiteenvallen en de seminarist rustig zegt: zij zullen de ogen opslaan in het paradijs jaja mompel ik…