Alle inzendingen over morgen sluit de kroe

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…

slapende ogen sluiten alles vergetend gister vandaag al af alleen in de nacht wachtend op de morgen terwijl slapende ogen sluiten droom ik mijn morgen die vandaag gister voor altijd al was…

We kunnen onze ogen sluiten voor iets wat men niet wil zien. Maar ons hart blijft altijdt open voor de pijn die we niet willen voelen.…

Tot morgen, zeggen we bij 't afscheid. Maar of morgen nou volgende week is, dát ben je bij 't zachtjes sluiten van de deur, al kwijt. We lopen de deur uit, in 't besef, dat je vergeten bent dat we er waren.....…

Morgen lukt het' .....Veiligheidsprocedures, wachten bij het hek .....Ik sluit mijn ogen .....mijn gedachten nemen een hoge vlucht .....naar een toekomst aan de andere kant .....Ik land weer in een kamp .....bij een hoger hek, een gesloten poort .....'Morgen lukt het'…

Sluit de wereld even buiten geniet gewoon van elkaar doe de kaarsjes maar vast aan toe, maak dat kleine gebaar. Vertel elkaar je geheimen zeg precies wat je wilt geef je over aan de liefde tot de storm van het spel is gestild.…

vertel me hoe ik adem de wolken, de oorsprong het vrouw zijn, de zee zodat ik kan zien hoe liefde beweegt ik leef en sterf ben hier en daar korter, verder dan de kreet van een meeuw zeg jij, de duinen ik leg je neer dichter de vrijheid met jou om mij heen de wind, het waait vleugels vol jou je geeft me het trillen en maakt…

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

Sluit nu de deuren... Of toch maar niet?…

Zal het je achtervolgen kan je je ogen sluiten zal je ooit zonder zorgen kunnen wandelen buiten of wacht je tot morgen?…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

Hij fietst naar zijn werk. Doet dit al veertig jaar lang. Vandaag voor het laatst.…

'Een nieuwe lente en een nieuw geluid' Ik laaf me aan de Mei van Herman Gorter De dagen langer en de nachten korter De appelboom loopt al een beetje uit De laatste dagen voel ik me... 'Al dente' Straks ook nog naar de tandartsassistente!…

Ik sluit de gordijnen tot morgen de zon weer gaat schijnen!…

Sluit mij in je armen, schat 't is zo lang geleden Sluit mij in je hart ook schat ondanks de omstandigheden... Nee, ik bedoel niet vandaag want het moet spontaan gaan het is mijn allereerste vraag Maar ook de laatste tot vandaag...…

Geloof me nu maar lieve schat Heel langzaam dooft elk gevoel De afstand werpt zijn vruchten af En bereik jij uiteindelijk je doel Het contact is nu zo summier Terwijl dat eens anders is geweest Dan was je er als ik je nodig had En was iedere ontmoeting een feest Liefde veranderde in vriendschap Jij vond me lief noemde mij je zusje Er…

Sluit, mijn vriend, de ogen - niet het hart - en aanschouw het slapeloze blinde zwart van mijn berouw…

wat heeft de jeugd in godsnaam daar te zoeken van al dat lezen word je lui en week ach, zie zo’n kind nou zitten, stil en bleek bevangen door de weeë geur van boeken ik zou zo’n wijsneus graag naar buiten vloeken ga naar een hangplek of een discotheek of maak je oude oma flink van streek het is nu tijd de leeszaal op te doeken van letters…

Schemerlicht sluit de ogen van de nacht tot een zacht schitteren van de sterren aan de einder hun hoopgevende knipogende lach en pracht verkoelende rust kust mijn voorhoofd en dooft de gedachten die op de morgen kunnen wachten…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Het is genoeg ik laat de woorden los flarden van gedachten in de film van dit leven de wereld draait en draait wolken sluiten in jouw hoofd tot er geen morgen meer komt het is voorbij maar je bent niet onopgemerkt gebleven…

mijn ogen sluiten, voor heel even maar mijn naakte schouder die precies in in de kom van je hand past, iets waar jij je over kan verbazen elke morgen weer.…

Leg je hoofdje op je kussen sluit je ogen en denk aan mij Dan voel je mijn liefde voor jou en hoor je de woorden die ik zei Dan weet je als je gaat slapen dat ik er morgen wéér voor je ben Niet alleen omdat je het me vroeg maar omdat ik geen liever meisje ken…

geurend drijf ik in kringen rond open mijn bloemrijk gezicht straal aan de oppervlakte van mijn wezen voel en proef het leven in veelkleurig licht adem oeverloos zonder zorgen als mijn bloemen sluiten kijk ik alweer vooruit naar morgen…

Sluit alles af of berg het op dat is van later zorg en neem je toekomst bij de hand, vlug, onderweg naar morgen!…

Zalig wie de avond met een glimlach sluit: hij vergeet de zorgen dankt al voor de morgen vindt de vrede uit.…

ken haar al jaren iedere morgen kijkt zij tussen gordijnen als pilaren naar mijn open raam ziet ze mij staan of staart zij naar een verte met oude aarde in gedachten bij het vallen van de avond sluit ze buiten uit wellicht om pijn te verzachten…

balanceren op het randje van vandaag waar een V van vuurvliegjes langzaam danst bestrijken schaduwbeelden morgen met hun zacht trillende glans weggestopt in papieren droomgezichten sluit god de deur en donker bedekt de ramen wat als de wereld valt…

Jouw vingers spreken teder een wereldtaal vertolken een beeld van verbonden handen waar duistere landen thuisgrenzen sluiten en men vlucht op zoek naar morgen adem ik jouw adem vlecht verlangen voor vrede en kom thuis…

jouw woorden gevangen in het verlichte vlak verwarren mij jouw antwoorden brengen vragen mijn vingers sturen jou foute letters uit de chaos in mijn brein met een zachte klik sluit ik ons gesprek en het lampje dooft, morgen maar opnieuw opstarten...…