Alle inzendingen over nachten

O vrouw, die ik beminde zonder zoet gevlei, die 'k minde om de nacht, en bij het dagen met handen die aanbaden heb geslagen, 'k ben ver van U en daarom medelij! En gij zijt zonder mij en door de straten doolt gij alleen, die nu de honger weet, en zo Uw ogen en Uw hart vergaten, zult gij mij kennen in uw duldloos leed.…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…

Wakker worden, terwijl iedereen slaapt denken aan een bed van vermiljoen, zijkanten van bloedrood kleurende sinaasappels, plafond van zwarte schapen, geen wonder, da'k niet kan slapen!…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken? Hebben we het voorrecht wel beseft…

Achter haar: een man, wiens hoofd op haar schouder zit -- zoals een havik.…

De storm rukt daken weg van zoldergeheimen -- verslindt verledens.…

Laat ons mensen samen, van donkere nachten, lichte dagen maken.…

Adam en Eva bedachten god en al gauw -- was die hen de baas.…

Mensen besmetten hun baby's meteen met de -- verhaalparasiet.…

De Parkinson kwam weer deze nacht, en wist mijn dromen te onderbreken... Die ziekte heeft toch best wel heel veel kracht, dat is vannacht wel weer gebleken... De nacht is nog niet voorbij nog niet bezweken, slapen wil weer eens niet vannacht...…

Staar in de stilte recht voor mij uit, geen sprankje van ook maar enig geluid. De leegte is zo voelbaar, de leegte is intens, aanraakbaar. Dit donker maakt mij bang, het duurt al een tijd, het duurt al zolang. Weinig wit, heel veel zwart, het maakt mij onzeker, het maakt mij verward. Wil je diep in de ogen kunnen kijken, het liefste…

Binnen elk verhaal een nieuw verhaal, zo lijkt het -- heelal te werken.…

De grote optocht is voorbij, en nooit voorbij: onvergetelijk.…

Vannacht dansten wij weer onder de sterren, lachten samen naar de maan. Ik hoor het jou nu nog zeggen, kom lekker dichter tegen mij aan. Wij sloten onze ogen, vertrouwend op elkaar. Onze hoofden iets gebogen, voorzichtig streelde ik door je haar. Mijn mond voelde je warme adem, jouw handen gleden over mijn rug. Woorden als zoete balsem…

In de vijand zie ik geen licht, wel voel ik iets -- donkers in mijzelf.…

Bed Bad Brood Strijd Bloed Rood Angst Vlucht Vloot Storm Wrak Boot Land Grens Sloot Bed Bad Brood Nacht Praat Quote Weg Pijn Groot Tent Vuil Nood Straat Kou Goot Zwak Ziek Dood…

De djinns: een wolk snijdt door de maan en door het oog -- dat naar de maan kijkt.…

De wiebelstoel heeft maar twee poten, en een touw -- naar de zoldering.…

Ik houd van de nacht, alles lijkt zo schitterend zo onverwacht. Lichten doemen op en lampen gaan speels aan, gedachtes aan wat ooit was, ik laat ze met me meegaan.…

ik sloot mijn ogen in een zware donkere nacht ik voelde me alleen maar heel onverwacht voelde ik een warmte in me het kwam ergens vandaan het voelde goed ik ben toen opgestaan hij was er in dit moment van eenzaamheid hij legde de warmte van een deken om me heen in die eenzame tijd hij was er niet en toch was hij bij mij ik voelde het…

Vannacht zag ik door de gordijnen de sterren flonkerend aan de hemel staan verstild dronk ik de schoonheid in voelde mijn geest opengaan een stap slechts bracht mij buiten om in dit schilderij op te gaan…

De tastende ontucht van uw teedre handen. Het duister...geur van rozen en van wijn. Morgen zal wroeging weder wreder branden. Maar heden: laat ons zalig zijn. ------------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Dan huilt mijn hart heel zacht, En zoek ik de weg naar het einde van die lange verdrietige nacht.…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

de nacht biedt amper uitstel. (1 juli 2003-6 juli 2004)…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…

talloos zijn in nachten mijn gewichtloze gedachten zwevend in het duister hoor ik het gefluister als het dan verstomt is er de slaap die komt dan droom ik weer van jou mijn bed is warm, maar ik voel kou tranen vloeien op het laken als ik probeer je aan te raken een lege plek, zo kil mijn hart dat bonkt, wordt stil…

korter en veranderen in mensen Die je groeten in het voorbijgaan De lange gangen zijn leeg maar worden langzaam weer lichter Je weet dat de rest van de wereld nog slaapt als je de eerste zonnestralen in je ogen vangt Glimmend en half gesloten van de slaap zien je ogen de wereld ontwaken Schaduwen vervagen in het zonlicht Het zit erop, de nacht…

overwin ik nu, in deze nacht, mezelf?…

Fijn is de nacht die de dag doet verdwijnen waar ik zonder dat men het ziet mij even ongezien voel…