Alle inzendingen over naderende dood

ze blijven bij elkaar door het huis dat onverkoopbaar is ze slapen in twee kamers de kinderen hebben nu toch zelf een eigen thuis ze hopen allebei op het einde van de crisis dan zullen ze eindelijk vrij zijn de schok van kanker lost geschillen op door de naderende dood…

ik voel pijn zouden het de eerste stukjes naderende dood kunnen zijn in frontale aanval op de tempel van het leven altijd evenwicht ieder licht nam schaduw zelf bij de hand nog schijnt de zon maar de dagen korten en het donker wint terrein de balans is om ik beleef nog slechts de schaduw van wat mijn bestaan had moeten zijn…

Niets wist ik van ziekte of jouw naderende dood. Mijn hoofd wil het niet geloven. Ik sluit mijn ogen en mijn handen hou ik voor mijn oren. Het is helemaal niet waar en ik wil er niets van horen.…

Zij, dreigend met een zwakke poot blies naar de naderende dood en ging haar laatste brug boos, met een hoge rug. Gootkat, dievegge, tijgerin die nooit vergeefs iets vroeg had aan zichzelf genoeg. Haar snauw bevroor, haar oog besloeg, haar zijden pels werd hard en droog - een lieflijke vriendin keert tot de wormen in.…

Aan ons, de fluisterruisende in droesem gedrenkte bladeren tekenen van naderende dood, reeds afstervend bevangen in ademloze stilte - niet de stilte zelve, dat is immers de dood! - merkt men dat het meer is dan wachten, nimmer weerkerend wijken, alles woelt om verandering hier.…

dood…

er staan aardewerken vazen op ooghoogte verantwoord vormgegeven per definitie van vensterbank en zichtlocatie zonder levende have of goed de muren kraken hun rimpels zonder schaamte hun oren verloren mettertijd sommige kleuren verschieten andere weer niet van verwachting, loden last gevlogen vogels, wederkeren naderende dood met…

Nog houdt hij het landschap stevig vast, hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft van schaamte voor de naderende dood en voor al die stilte die erop volgt. Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras? Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit.…

De zon schemert bloedrood Het bloed van de schaamte Rood van naderende dood Machteloosheid en kalmte Koester ik in mijn schoot Vergeet alles in deze nacht Blijf hopen op een wonder Macht van mijn wilskracht Stuur ik nu in 't bijzonder Naar mijn schoot en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein…

De dominantie van oudere gezinsleden ervaar en ervoer ik vroeger nog veel meer vooral toen ik jong was, het jongere broertje  en zij ouder, zussen, broer veel ouder (10 jaar) als een enorme dooddoener voor mijn leven waarbij de oude God doorgaans in mee speelde nu met hun naderende dood; tachtigers, weer want zij gaan voor in wat mij nog…

je eeuwenoude trots kreunt statigheid ringen zullen mij het jaar vertellen seizoenen vol met bloei of matigheid machines zullen snel je bast gaan pellen generaties heb je al voorbij zien gaan van klein tot groot geschiedenis verhalend uit diepe eerbied lieten ze je staan zo werd jij voor dit bos gezichtsbepalend het blad ruiselt een naderende…

winterse akkers over de middag glipt soms de zon even door de wolken om plots weer te schuilen achter een regenbui alles in de natuur wordt stervensmoe en neemt afscheid van de laatste herfstdagen de bomen lijken op naakte skeletten in de schemerende avond waar de mist vroeg over de velden komt hangen spreekt de bange stilte van de naderende…

dood Je levensplek verschuift thans naar boven je lichaam blijft achter op deze aardkloot…

Straks komt het laatste seizoen dan worden de gedachten ijskoud sloffend schuifelt mijn schoen ja, ik voel mij nu zelfs erg oud wat loop ik nu toch te zeuren te jeremiëren. klagen en over de naderende dood te treuren het is echt nog lang niet zover.…

. - Waar zijt ge, Dood? - zo gij rondom op wieken van de schemering komt rijzen, nu doet uw nadering niet ijzen, - ik wacht u - kom!…

Bush heeft gewonnen ook al is het nipt, Maar mij valt het persoonlijk bitter tegen Dat Nader niet ging strijken met de zege, Want hem had ik als president getipt. Het Witte Huis werd dan het Groene Pand En heel Amerika werd Nader-land.…

Gij komt, in uw afwezigheid thans, dichter, naderbij, dan toen dit lijf zich nedervlijd’ aan uwer zachte zij. Geen lust maar louter liefde, schat, doorstroomt en warmt mijn ziel; sinds hunker deze diepte mat ‘wijl ik in armen viel.…

Hij was al jaren dood, de echte Reve Maar hij is opgestaan, en ziet: hij leve!…

waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid onweerlegbaar, tot nader…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Verklaar je vooral nader.... nader tot hen.... 'Laat jouw wil geschieden' Nader dan tot Hem!…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…

mijn waken ondiept zich in slapen verzandt in nodeloos herhalen er is een punt van inkeer, misschien wel nu of nooit. Ik weet het niet en kom weer boven water, ik stel me een vuurkorf voor, daarin een gloeiende massa, amorf, waarvan de sintels zich mengen met de fijne druppels van motregen, geknor in de lucht, een vliegend varken…

O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Zijn jeugd is dood zijn opgroeien is terreur zijn spelen is oorlog vrienden zijn levend dood altijd samen op straat tirannie der wraak bloedstollend zijn sirenes gekrijs der vrouwen het rennen en schreeuwen dagelijks gebeuren de gewenning is grotesk een deel van zijn leven de kraaien fladderen weg naderend onheil gesticht zie ik…

Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

we naderen de brug van duizend dromen we houden zowel pas als adem in stalen pijlers diep in dromen en aarde verankerd een schakeling tussen het gedroomde leven en de loerende dood zijn we een samenloop van omstandigheden…

Hier dan mijn nieuwste riedel, van Cuba`s dode Fidel. 's Werelds heersers en eigenwijzen, doen nu hun best om hem te prijzen. Zelfs paus Franciscus in ons midden, wil voor zijn zieleheil gaan bidden. De noodzaak hiervoor is wel groot, Fidel bracht duizenden ter dood. De Hel voor hem een goede plek, bij nader inzien niet zo gek.…

Maar als ik nader, ben jij het niet. De kille wereld vraagt om perfectie, zoals ik verlang naar straten en pleinen gevuld met jou. En ja, ik werd bang toen je eens zei: wie vandaag nog leeft, kan morgen al dood zijn. ***…