Alle inzendingen over nieuwe waterweg

is je humeur zo verschraald dat je geen zwanen meer kunt zien dans je naar mijn uitweg spring achter op mijn fiets klem je vast aan mijn revers kijk onderweg vooral in de natte kant van de Nieuwe Waterweg waar we vlak langs in oeverlang in lengte passeren er drijven er duizenden op tal van rijtjes allemaal kop onder water ook prikken…

woestijnreiziger zonder kaarten en wolken zoekt waterwegen…

Het bloeiend koolzaad langs de stille waterweg maakt mijn dag zonnig…

Miss Morgan is weer stevig in conditie Maar mag niet weg – ze is nu dol op volk Straks smoort ze visserslui in golf en kolk Maar wacht u voor de Orka Coalitie Die gaven haar (het is een grote meid) Een echte shark die voor haar vrijheid pleit…

De rivier, teruggetrokken uit de waard, vleit zich neer in de bedding en vindt rust nu het woelen is bedaard. Het water glijdt geruisloos en gedwee, toegedekt door een kalme waas, naar een horizon van eeuwige zee. Het water is weg uit de uiterwaard. Zolang het duurt, uiteraard.…

Aan de muur hangt een waterval van indrukken. De zon schijnt er dwars doorheen. Een grote berg van vertrouwen kijkt uit over kleurige gezichten. Afscheid speelt niet met herinneringen, zij tellen de zegeningen van een leven vol avontuur. De muur is wit, daarachter grenst een wereld van gevoel.…

de vogels vlogen laag die dag ik liep naar zee droeg een zinken jas een paslood in mijn hand een tent stond op de dijk ik dacht een feest maar zij was leeg het was voorbij of nooit geweest met de vogels streek ik neer strekte mij uit over het water…

een rivier brengt een leven tot leven en enkel een stam verstopt de waterweg het is geen verplichting je over te geven maar tranen die niet stoppen het is erger dan een overstroming van land en akker…

Een waterweg van een dynamische fase naar de vrijheid over golven van de zee omarm je vertraagt kalm de deining en hef ik het glas andermaal met rosé.…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

Maar wat gebeurt daar op die waterwegen? Wie vaart er wel bij ruzie en misbaar? Assange, die wist wel raad met zulk theater: Hij haalde alle bagger boven water.…

Ik hoor de klanken niet, het zucht in mij, als wuivend riet langs diepe waterwegen. Ik zie de kleuren niet, grijs stroomt uit mijn ogen, als zacht vedriet in stil bewegen.…

Het nieuwe jaar werd knallend ons gemeld met glazen tot de rand gevuld en hoog geheven in stilte loopt de polder vol met 't nieuwe leven het eerste schaap met lam, in het ontdooide veld.…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

Grijze luchten, altijd maar die grijze luchten En slappe koude bomen met rillende vogels Die niets meer te zingen hebben met dit weer Boven de nog koudere waterwegen van mijn stad Heimwee heb ik naar blauwe luchten en wijn en zee en visgerechten in zuidelijke oorden.…

trillingen boven het asfalt links, de Waterweg schepen gaan aan mij voorbij naar Engeland of verder weg trillingen boven het asfalt rechts, een groene strook houten bankjes staan langszij uitnodigend kom toch ook trillingen boven het asfalt midden, het zwarte spoor zachter onder mijn banden maar ik fiets verder door…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

In het lichtmidden van de waterweg rugbuigingen der halende roeiers. Hof Vredelust zal zijn. Minikasteel. 17e-eeuws werk.…

vraag ik me af verborgen binnen prisma’s licht omgebogen kracht de macht van een illusie buigt daar mee tot onder zee en waterweg waar hun vorstkap smelt als stormvloed zwelt blaas ik zijn sprong tot grote hoogtes, zwaar en vingerloos –en ongekend herijkt…

Traag stroomt het water deze zomermorgen droogte hogerop heeft de rivier zijn kracht ontnomen en zoekt in het ondiepe, resten van verloren krachten. Laag vliegt een zwaluw over 't water wat duidt op regen een vis met lef, hapt naar de zelfde prooi wie zal het zijn die nipt de smaak van 't vliegje miste? Nu scherper aangevlogen over het rimpelloze…

Ook waterwegen zijn wegen, inderdaad. Naast wegen groeit gras (omtrent het wuiven der halmen? - later, misschien). ----------------------------- uit: 'Gegroet o...', 1998.…

schepen liggen geboeid te luisteren aan armdikke touwen naar de wind die fluisterend praat tegen het speelse water naar het roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

Het wringt zich tussen firmament en het bonte van de vroege akkers overdrijvende dreiging deert niet Het water is hier nooit ver weg het verleden sijpelt over nooit bestane dijken De wind wordt oud weet geen richting meer te vinden zwenkt tussen west en kracht acht De zeilen zoeken waterwegen laveren door winderige gewesten van dwaallicht…

Navigeren zonder zicht op de overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot…

Visvinnen fladderen door volle visgeulen en bruisende waterwegen, in volle vaart achter aarzelende azen aan. Toegeslagen! Een haak vlijmt ingewanden, au! Vloeiend bloed, omhoog gezogen vis. Pisces natare oportet! Dat is Latijn voor mij! En dan het kind, papa papa! vispijn vispijn!…

geen files op de Waterweg alleen de tijd staat stil de boulevard, net aangelegd de horizon, onzichtbaar kil een wereld drijft voorbij beladen met containers een stil gebed, geen averij maar winst voor ondernemers ze varen uit, in stalen huid met vracht, vakantiemensen op volle snelheid ligt de schuit een droom met al hun wensen we…

en de lucht En de straten vol zonnelicht goot Die de leeuwerik leidt tot zijn duizelende vlucht En de vlinder tot vlinderdood Een nieuw lied voor de Heer die een durend nieuw lied In de mond van mijn moedertje lei Die zijn licht in haar zuivere blik achterliet En haar zei wat zij zeide tot mij Een nieuw lied voor de Heer die van ieder nieuw…