Netgedichten

netgedicht (nr. 16.952):

zwanen brengen opsteker

is je humeur
zo verschraald
dat je geen zwanen meer
kunt zien
dans je naar mijn uitweg

spring achter op mijn fiets
klem je vast aan mijn revers
kijk onderweg vooral in de natte kant
van de Nieuwe Waterweg
waar we vlak langs
in oeverlang in lengte passeren
er drijven er duizenden
op tal van rijtjes
allemaal kop onder water

ook prikken verloren zwanenveders
rechtop staand in dijkbekleders
treurig maar veeleer
als je d’r ééntje in jezelf steekt
ik zal wel zeggen waar
een opsteker van jewelste

waar het bij mij achterop om gaat
is dat je er voor open staat