Alle inzendingen over onmacht en verder ni

ik voel me vreemd een vreemdeling tussen bekende huizen die uiteen wijken, zo groot zijn als het leven zelf er is iets veranderd in mij, alsof ik iets verloren heb een uitgebeend woord of een zware sleutelbos waarvan de roest ouder is dan de waarheid overgeleverd aan een lijf zonder beeld en gebroken bestaansrecht het is niet goed om te…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ... enkel een stoffige leegte luide klanken, harde lansen, gekleurde doeken wentelen zich om Zoveel ongrijpbaars maakt dit onzinnig spel tot een schouwspel…

Une feuille tombe après l'orage et nous, qui cherchons dans l'ombrage abri et calme pour nos coeurs, restons ici, ni toît ni terre entre deux mondes.…

Tranen rolden vanmorgen: “Stel dat het Uw kinderen zijn.” Ja, stel dat het mijn kinderen zijn. Grote bruine ogen, die verbaasd de wereld in zien. In wat voor wereld worden ze geboren, heen en weer gesmeten. Hen wordt niets gevraagd. Beslissingen van mensen zonder honger. Gierig om elk stukje brood. Vondel beschreef het al: “Wat kan de…

Op British railways is het stevig lappen Een kaartje van iets meer dan duizend pond Daar kun je haast de wereldbol mee rond Wanneer je spaarzaam snackt bij overstappen Wie zuinig is kan voor dat geld al gauw De muis z’n nieuwste hangout zien (Ni hao!)…

Jouw tranen van verdriet en mijn tranen van onmacht ontmoeten elkaar op onze wangen Ze vermengen zich en rollen zachtjes verder naar zoekende lippen Is dit ware liefde?…

Ik denk aan gisteren. Ik denk aan vannacht. De hele dag heb ik aan dat moment van 12 uur en 43 minuten geleden gedacht. Het lukt niet meer om dit gevoel te negeren. Jij bent niet van mij. Ik mocht van je genieten voor heel even. In jouw armen liet je me wegzweven. We wisten het, binnen een paar uur is het voorbij. Ik ben niet van jou. Vanuit…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

Die in onmacht gevangen, Alle kracht geblust In ongebluste kalk Zich met het leven Meten wil maar niet Verder komt dan Maximale inzet van Tandeloze energie, Houdt zich vast Aan de zekerheid Dat Jij het bent Die bepaalt wie De laatste horizon Bereiken kan…

Ik vervloek het toevalsmoment dat ik op tv die beelden zie als ik begrijp waar ik naar kijk is 't te laat, 't verhaal bekend De naakte, nog jonge vrouw, loopt naar haar graf, haar handen bedekken haar intieme delen Ze is zichzelf al lang niet meer haar blik als uit steen gehouwen is slechts de echo van haar leven…

Vandaag zag ik mijn jeugd terug en aan de achterkant van een grand defilé in een onderbelichte zetting van vensters zonder ruiten liepen vreemde vogels zonder snavels mee. Ik bekeek mijzelf als een stapel oude kranten, waarop ik als redacteur zijn stem en z’n zegen rust, de tijd verslaat op het hete aanbeeld van de waan,…

Verder van de wereld weg elke dag een beetje dichter naar de hemel toe Elke dag een treetje…

opgaan in mijn pijn en mijn verdriet Als ik dit nu niet verwerk lukt het verder gaan zeker niet…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

licht verhalen vertellen reis van land tot land van dorp naar stad tot aan de magische zee kijk omhoog luister maar mee de zee vraag om verhalen die bestaan sprookjes land wandelen door de bladerlaan er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nog lang niet gekomen wij dromen tot hier en veel veel veel verder…

Help mij zodat ik verder kan.…

Gevangen in jouw web kreeg de stilte gewicht onmacht liet mij balanceren op de draden van het web ik leerde mezelf kennen zag nieuwe kleuren en ander licht de wind heeft mij los gewaaid gewichtloos vlieg ik verder zweef op de thermiek op geleide van de wind…

Of ik mezelf niet voor de gek houdt, Ik niet doe alsof Geen idee hoe ik ermee om moet gaan Het masker op en verder leven En soms boos op alles en iedereen, vooral op mij. Uit onmacht dat ik het niet begrijp. Ik ben zo moe Moe van mijn gevoelens. Moe van het leven…

Ongewoon (in "spiegelschrift") raar gaarg laroov laat tem eod kI <= .tfirhcslegeips ni leev gre fjirhcs ne ,raabegnevod kle anjib neK .thcideg tid ni tein tsap tad raam .lliM ‘O nhoJ, namsraM nav lums kI .lits jim tgjirk ne leevoz gtez laaT nereortno ne nekar jim nak laaT nereovtno jim tfjilb eizëop ,negroz rednoz dlerew nee raan negrobrev…

Onmacht is graag willen, maar helaas niet kunnen. Onmacht is wel kunnen, maar echt niet willen. Onmachtig zijn die mensen, die de vrede willen dienen. Die voor hun eigen gelijk, echt niet vechten willen. Hun eigenwijze ongelijk, moedig durven zien.…

de lente is heen in dit stilleven van woorden onmachtig weggegleden zoals een glinstering op het water veroverd door de nacht waar stemloze vogels, zwartgepluimd in leegte graven en uren tellen opnieuw en opnieuw tot elk geruis verdwenen is, zelfs in mijn diepste slaap of misschien wacht ik onbewogen op de wind, veel verder…

Nu ik afscheid van je ga nemen verdrietig ben omdat het moét wij samen niet meer verder mogen ontbreekt mij hiertoe alle moed Wat zeg ik wél Wat zeg ik niet Wat doet je teveel zeer Ik wil het zo graag voor jou verzachten maar hoe ik het ook wend of keer elk afscheidswoord doet pijn en daarom zou ik nu uit pure onmacht in jouw plaats…

, Altijd verder, verder Dan ik ooit gewild heb En is er niemand hier Die mij ooit gekend heeft…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…