Alle inzendingen over onstoffelijk

Plots stond ik voor je toch bleek ik de vreemdeling onstoffelijk woord.…

Hoe prachtvol pieken bewegen de poetslappen properheid pusht ons, onstoffelijk blinkt het cleane Utopia hoe zalig het sop.…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

Al hetgeen in mij Onstoffelijk is Verzet zich tegen De gang van zaken, Kan niet meer tegen Dat pijnlijke gemis Waarmee ' k naar Het verleden blijf haken En schreeuw mijn verdriet Van de daken dat voor Niemand te horen is…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

De één denkt aan het onstoffelijke, de ander een stukje lievelingsbehang. Wat ik bewaren zal hier op aarde is juist het stof en die terugkerende aarde. Dan blijft het duister over. Kijk : boven op mij groeit reeds het lover…

Onstoffelijk schijnsel bestijgt vaal langs onberoerde gordijnen. Ruimte die naar leegte neigt, afgezonderd, in gesloten staat. Krapte van kruisende lijnen, belichaamt desolaat.…

vergankelijk zijn gedachten aan vroegste jaren van mijn vast bestaan ook vermoed onstoffelijk zijn tot moeders baren is gedacht tot niets vergaan geen zin laat ik mij geven daar alles is vergeten - een vogel mist zijn vleugelslagen niet - geen woord geen zin noch aai noch koos het leven maakte mij gewetenloos…

door jouw ogen kan ik je raken, aanraken en mogen of mijn blik kan dit ook verzaken, wegkijken van je ziel doch niets gaat boven het gewicht van de diepte als ik echt naar binnenkijk het doet al het andere doven, maakt het onstoffelijke zo rijk het kleedt je naakte lijf en maakt de zucht gering als ik meedrijf in wederkerigheid; en…

Onopgeloste dissonant, onstoffelijk. Mijn prinsenkind, door u, in u ben ik gebrand en weet niet of ik schrijven moet: mijn levenslicht, mijn woedend bloed, jij schrijnt in mij als eb en vloed en hebt in mij de dood gewoed.…

waar eens het donker lichaamswarmte schaduwde hangt nu de duisternis koud in de hoeken van de kamer onstoffelijke silhouetten besluipen intrinsieke wegen zuchtjes tocht kieren onzichtbaar infiltrerend door de schuiframen kaarsen verlichten nog zwak de opgebrande avonduren de dag glijdt als een geest in de schaduw van de nacht waar…

Toen de geest levendigheid gaf, herinnering vormbaar gebroken was, toen stilte onstoffelijk rondzwierf, liefhebbende scheppende levenskracht. Toen betekenis opgaf, zonder de gloed van jouw vergeving ruimtelijk gecreëerde gedachten, geen levensmoed meer vonden en buiten jouw liefde stonden toen je ogen mij in stilte vonden..…

Zij bestaan onstoffelijk Een bandopname repeteert de doden Als straatnamen van de stad En op schoot mijn brabbelende schat Die in een tram langs dit verleden scheert Mijn onbevangen dame Daar komt alweer een stop Reizigers rond de klaproos schieten op Slaan haar vertederd gade Zij zelf heeft helemaal niets in de gaten Sommigen denken…

Had ik keus gehad dan was ik liever wezen dwalen, onstoffelijk, met overgave in melancholie gevangen, tijdloos zwalkend door lege gebouwen zoals op foto's afgebeeld; plaatsen van verzameling, tempels voor mensen die, in het leven staand, slechts eindigheid beërven.…

Pas maanden later vindt men tussen deur en drempel, geplet, gedroogd, zijn bijna gewichtloos, haast onstoffelijk omhulsel. Gelukkige pad, nog steeds op pad, pelgrim zonder reisgoed. ---------------------------------------------------- uit: ' Een vlieg met gouden vleugels', 1997.…

Gedeeld door twee vluchtige zielen, die, in elkaar geraakt door aangestoken vuren, verstrengeld elkaars geesten binnenvielen, omringd door vier hoge onstoffelijke muren.…

zijn vaak sterker dan het koele verstand wilde acties van ons reptielenbrein maken relaties feilloos van kant de mens en intermenselijk verkeer zijn beslist voor verbetering vatbaar maar wij beleven dat zeker niet meer de conclusie lijkt onweerlegbaar we moeten met elkaar leren leven en met het menselijk tekort maal X later wacht ons onstoffelijk…

het snoert de mond en dooft vertrouwd geluid de cirkel lijkt haast rond ik kijk nog eens naar het beeld het hoofd gebogen, blik naar binnengericht het is de mens die daar staat in deemoedige gestalte op weg naar zichzelf alleen zonder eenzaamheid de weg is lang niet gekend tot het zicht uiteindelijk versterft tot onstoffelijke…