Alle inzendingen over ontbrekende bloei

wel vaker slaan stille buien toe na urenlang rechtop te staan in de zon het gegons in mijn hoofd maalt de tijd, keert de richting en dat wat gehoord werd, tot twijfel gesneden wat moet ik het meest vrezen, regen of het onafgebroken sterven dat mij doof maakt wanneer ik vruchten wil plukken uit deze verwilderde muurverzen ik zie het wel…

op de top van de berg rivieren tranen een weg naar het dal andere bloemen bloeien weelderig ik zie ze overal weides groen geschilderd op een geknakt blad waar kleuren ontbreken langzaam bloei ik weer het échte leven heb ik nooit ontweken…

stenen het uitzicht lijken te versmallen; mijn leven tot jouw gedachte te kuisen en mijn gevoel buiten de wereld te stallen je hoort mij niet klagen, immers het is niet anders dan voorheen ik verlaat me op een verworven gelatenheid of tòch op de wezenlijke kracht in mijzelf waar rijkdom de bloem draagt van mijn bestaan altijd tot hoop en bloeien…

ik was een plant jij bracht me tot bloei jouw koestering en warmte gaven groei een nieuwe kans de aarde was volmaakt met norm en waarden toegedekt het water sijpelde maar heeft de echte wortel nooit gestrekt we kenden zon zagen de vruchten van ons leven een vroege herfst begon omdat het stukje lente ging ontbreken ik bloei in jouw…

terwijl zij in elkaar worden geslagen de kinderen naar wie ik buiten staar striemt de wind mij mijn wangen voel ik de woedende zweepslagen waarmee de mannen hen geselen die ik vol van schrik niet helpen kan omdat paniek mij in de angst opsluit harteloos koud en zonder geweten onbewogen en ongenadig zijn zij spijkerhard ook en niets ontziend…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

het fijnste porselein dat de lichtste aanraking niet verdragen kan in scherven uiteenvalt droef gemis blijft verplaatst zich niet het vouwt zich onhoorbaar op in een lege koffer de kalklijn rondom je lichaam voordat je wegging vervaagde op de muur ik zal je herkennen aan de kalkdeeltjes op je rafelige schouders je holle ogen…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres. Nooit in haar…

Laat 't hart Uw gunst ervaren, Tot het in bloei bezwijkt.…

zij ranken niet meer in de speelsheid van lente bloeien geen bloemen maar bladeren vormloos in het voorjaarsboek de spirit is weg en de flow aan kleuren en geuren verleden tijd de hemelbestormende power naar ruimte en licht is slechts een flits vergeleken met vroeger dat is wat ik mis in samen zijn en het ontbreken van meerwaarde…

ontbreken Maar ik maak de puzzel af voor het einde van mijn leven…

gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed gaan een relatie aan, maar zwijgen in de loop van een fossiele natuur herschikt het DNA zich labyrint van verwachtingsmozaïek in wegen nog niet betreden, vaak impulsief, vanuit het onbewuste blijft het een reden met een nog te ontdekken ontbrekend…

op de Grote Weegschaal wacht de serene Veer van de Waarheid op het mensenhart dat aan de andere kant slechts in hebzucht door kan slaan monsters verslinden harten die aan zware Cupiditas lijden dakloze zielen vullen de zakken met mineralen gedrenkt in bloed geen pijn is groter dan kijken en zwijgen het bloedige verhaal moet…

het was geen houterig bewegen zijn stem sprak aan soms liet hij de lijntjes gaan jij hebt in je leven nooit de ruimte gekregen die jij zo nodig had touwtjes werden kort gehouden in het ontbreken van vertrouwen kon jij de grenzen niet bereiken om jezelf te verrijken in ontwikkeling en groei de snoei voorkwam jouw latere bloei weer…

Eenzaamheid is veel meer dan het ontbreken van Iets of Iemand…

vergeet mij niet te plukken wil niet ontbreken in jouw boeket…

Door ontbrekend licht verbijten de winterblues een eenzaam gevoel…

De weidsman wil tegenhouden het teveel aan dieren, dat eet aan hout en gewas in bloei. Hij is immers steeds in gesprek met spel tussen dier en plant. De weidsman wil handhaven de harmonie in bos en veld; ja, versterken de harmonie in het planten- en dierenrijk alhier, vervangend de taak van het ontbrekende roofdier.…

kleren ontbreken waar naaktheid zichzelf schoffeert een hand voor het kruis…

En zelfs onwezenlijk Plots glijden ze weer naar De bruisende werkelijkheid En ademen nog net De laatste druppel euforie in Vele velden Vol ontbrekende dag Worden nu gekleurd Door hun blinkende Herinnering eraan…

En bovenaan, Staat waar het over zal gaan, En tussenin het ontbrekende. Maar een liefdesbrief Is een hartendief.…

Nee, het is niet Het onophoudelijk ruisen Van regen Niet het grijs Dat zijn deken Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren…

In mijn jonge jaren niet gekregen, Ze zijn altijd uitgebleven. Toen zag ik jou, Jij hebt mij laten weten wat ik in die tijd ben vergeten, Nu wist ik wat ik hebben zou. Jij gaf mij hetgeen wat ontbrak, mijn leven teruggegeven. Dit ene moment, gezien als gemist sentiment. De seconden die de knuffel duurde, de seconden waar ik mijn leven…

Leer mij mijne dagen tellen, Gij die hun getal bepaalt! Ieder dag, die mij bestraalt, Op zijn rechte waarde stellen! Ieder uur van mijn bestaan Zie ik als uw weldaad aan! Leer mij ieder stond beklagen Die mij nutteloos ontschiet! Leer mij blijdschap en verdriet Zedig en gemoedigd dragen, En met voor- en tegenspoên Als…

Soms ontbreken er stukjes aan een puzzel van een leven op succes gericht. Soms ontbreken er wegen aan een leven van wijsheid na de plicht. Soms beseft er één dat er in zijn leven meer is dan wat tot wijsheid verplicht. Soms schuilt er iets in de schaduw, de tegenvoeter van het licht.…

Broccoli mag niet ontbreken, appelboom in zoete rijpe bloei, geurende ladder in vanillestokje, struiken in weelderige wildgroei. Laten we het pad stil afwandelen, peper voldoende in lichtbruin, doorheen het zouten stokjes hek, komen we in onze zorgende moestuin.…

De zon streelt lichtjes tedere rozenknopjes, ik ruik het leven.…