Alle inzendingen over ontladen

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

Natte lippen Trillen vragen Heb mij lief Bemin mij Houdt van mij Slaaf mij Dring in mij Versmelt met mij Lustig gewild Hard gekromd Vol in staat van Beestachtige penetratie Ontladen schreeuwt zij…

Niet nadenkend over eventuele consequenties van zijn daden, gewoon ontladen. De rest komt later. Om na deze ontlading weer eens te meer te worden geschud. Niet lerend van eerder gemaakte misstappen, opvattingen of eigenwijsheid. Nog steeds niets geleerd…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…

zij zagen jouw blik keken mee ontdekten de magie van samen beleven een armzwaai je vinger wees ingehouden adem kwam ineens tot ontlading het was feest zij waren op pad gegaan maar kwamen niet aan het was of iedereen hun kleine bestaan zomaar vergat maar in jou herkenden zij stukjes leven waarvan zij dachten die zelf nog…

zwarte gedachten pakken zich dreigend samen donderbui op komst senryu…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

hij zag de cumulus jagen langs de hemel zwart van het water dat pas later een geweldige stortbui met hagel zou worden de spanning zat al dagen in zijn kop en eiste een snelle ontlading die in het rennen te weinig ruimte had gegeven in de snelste route die hij had gekozen en die hij eerder al met tal van obstakels had verzwaard…

Hoe bedrieglijk kalm de atmosfeer vóór de storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend…

Ik heb de graten gegeten Van de vissen uit ’t water In een schelp heb ik gehoord Wat de zee had te vertellen Het woud met vele geluiden Vertelde ‘t verhaal van de wind De waterval sprak van de stilte In storm liet donder zich horen En overstemde het water De zee en het woud Toen sprak stilte in vele vogelkoren Over het schoon van de…

je bliksemde zag je ogen dalen in vuur en vlam waar aarde je ontlading nam het gedonder kwam pas later met de tranen toen de bui zich hier in volle hevigheid ontlaadde dollend zijn we weggestroomd door putten en riolen de triviale dromen zijn meegenomen naar de zee in het eindloos open water ben ik weer de prater jij golft luisterend…

hopen dat jouw weg die van de zich ontladende wolk niet kruist haar hoosbui vermijdt en je naar een alledaags gelukje leidt…

als ik boos ben, mijn woede zich ontladen moet, stort ik mij op mijn krabpaal in het schuurtje van mijn achtererf alle ingehouden emotie alle opgekropte frustratie krab ik weg…

Een gevoel van ontlading, dat je de rust mee mag maken. Het blijft bijzonder voor de mens.…

Lachen is lichaam glimlachen is ziel Lachen is hebben glimlachen is zijn Lachen is ontlading glimlachen is sereniteit Lachen is vuurwerk glimlachen is blijvend licht Lachen.....de mooiste expressie van een gezicht!…

maar juist dat grootse moment van ontlading blijft je bij met een diepe zucht vanuit je innerlijk merk je de weemoed…

Je ogen zwaar beladen met tranenregen in het hoofd Het lukt je niet deze last te ontladen en je hele lichaam lijkt verdoofd Al wil je graag en voel je je kapot, soms zitten tranen gewoon op slot…

jij scheen licht dat om je heen geen schaduw gaf wel zachte kleuren van de regenboog had zonder spetters nat fluctuerend vielen de stromen zo door je heen met een harmonieuze cadans die je paste als natuurlijke dans in artistiek ontladen gaf jij ons alles wat je had aan liefde en genade…

er viel geen woord maar de stilte was geladen met onuitgesproken daden zonder bewegen zocht lichaamstaal een baan om de confrontatie aan te gaan tot ineens de spanning brak door een onverwachte lach de cirkel was doorbroken hysterie net op tijd geaard misverstanden zijn geen ruzie waard…

Een wandeling, eventjes eruit en ontladen in deze moeilijke tijd. Wandelen langs stille paden, gekleurd door vallende bladeren doet een mens goed. Een klaterende vijver met ganzen die heel veel lawaai maakten, waar ik even bij stilstond.…

heb jouw bliksem gepakt in het kraken van donder brandde mijn handen zo sloeg jij in nog statisch sta ik apathisch wacht op ontladen zie de flits in je ogen en weet de bui drijft snel over…

lange benen dansten warmte omhuld maar de passen muziek en het scenario klonken koel straalden een niet comfortabel gevoel van balans uit het onverwacht zomers ontladen viel niet bij iedereen in goede aarde voor een weers- omslag neemt ieder zijn tijd om 4 uur donderde bliksem voorzienigheid…

ik heb je gezien uitzinnig in beminnen het steeds maar weer opnieuw willen beginnen door de spanning van het spel we schilderden verleden op doeken die we kleedden met het prille groen dat eerste lentebloesems deed ontluiken in het tedere toen magisch waren de nachten die meer uren telden in het wachten op elkaar surrealistisch de ontlading…

zij zuchtte terwijl haar armen de bijna botsende luchten weerhielden in flitsend ontladen zij was er altijd als de spanningen hand over hand snel aan het toenemen waren zij kende de irrationele emoties die vrijkomen bij drama’s in chaotische situaties dan worden handen gepakt blikken kortgesloten in een pogen het hijgen…

met afkeurende blik keek ze op hem neer vers gebroken scherven stonden rechtop in het tapijt hoorbaar was het bonken van een hart, terwijl koud zweet langs zijn rug naar beneden gleed schichtig flikkerende kaarsen waren stille getuigen hij slikte toen het klikken van haar hakken wegstierf…

Verschrikkelijk, die herexamendagen! Je vrienden zijn al vrij en jij blijft na Níks onbekommerd kijken naar 't WK Wel nogmaals dat lokaal, de lijst met vragen... Maar na het extra werk dat je moet maken Zal de bevrijding jóu het zoetste smaken…

ik blijf aan je zij verwachtingsvol blij voel ik je vingers haken kijk opzij hoe onze blikken elkaar raken hemel maken zonder bed liefde in het net onze lach is de ontlading samen in aanvaarding…

woorden vol magie de lucht met schittertjes echo's luisteren niet stilte flitst in tover neem ogen mee steel gedachten open maar lach is een ontlading waard hemel wordt voor eventjes geaard…

Jij bent als muziek Warm, gevoelig en trouw Soms met wat wilde en ruwe ontlading Onvoorspelbaar maar achteraf toch begrijpelijk Geen egoïsme maar behulpzaam en bezorgd Een open boek zonder leugens Hoeveel van deze soorten zijn er nog? Ik ben trots op je en ik houd van je…