Alle inzendingen over onvrij

Ik voel me klein en angstig verdwaald in deze wereld waar achter alle hoeken opnieuw gevaren zijn Een wereld veel te groot door camera's bekeken waar mensen onbenoemd jouw wereld overzien Wat willen ze van mij? ze hoeven niet te weten mijn laten en mijn doen mijn leven is van mij. Wie is die grote dwaas die alles wil beheersen wie…

Kasteelmuren heb ik Rond mijzelf opgetrokken Elke trans uitgerust Met zichtbaar zwaar Geschut - Zo wil ik me wapenen Tegen alles dat zich Vijand noemt in De ogen van het Onschuldige kind Zo leef ik, Zo overleef ik, In totale onvrijheid…

allen Eén dus is mijn vrijheid slechts een relatief begrip niets te verliezen alles te winnen daar waar mensen onvrij zijn nog geen vrede is…

de omloopsnelheid de onvrijheid van aanwezig en vluchtig verloren sporen ik doe niet luchtig krak.......... zoveel gekrakeel en weinig toneel bij zoveel water en wijn…

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft. De liefde leeft door haatdoordrenkte tijden rivieren stromen door een dijkdoorbroken land het werk gaat verder langs niet betaalde functies alleen de laster is iets dat blijvend…

Wantrouwen dat alles Bepaalt van vroeger Tot nu, angst die Me niet veel bracht Dan onvrij te zijn Vijandsbeeld van toen Dat opdoemt in de Morgen van elke nieuwe Dag, en me niet verder Brengt dan schermutselingen Met de mens van nu, Die zich van Geen kwaad bewust is…

vroeg hij blij nee zei zij haar ogen gericht op mij jij maakt van mijn levensgalerij één grote woestenij met middenin die grote kei en dat ben jij daar kom ik niet voorbij zo zit dat bij mij en daarom voel ik mij onvrij…

Geslagen merktekens van ’n onvrij voorgeslacht, erfenis van angsten in mijn ziel gebrand Diepe waters verken ik door stroming meegesleurd, op golven berijd ik mijn grillige levenszee Patronen geweven van draden van onmacht, in de stof van mijn leven strijk ik de kreukels glad…

En altijd weer verhuizen met pappa en mamma mee wat moet ik met plavuizen op een onbekende stee mijn vriendjes en vriendinnen denken dat ik hier leuk speel ik lees hun korte zinnen in de chatbox en mijn mail op school ben ik een vreemde voor de hele klas en mij ik voel mij een ontheemde ouders maken mij onvrij.…

languit en schijnbaar in kennelijke staat 's morgens vroeg zo tegen half zeven ziet men hoe de stad begint te leven uit een pui midden aan mokums' leidsestraat je ziet dat die dagopeners in spoed niet groeten niet naar beneden maar steeds recht vooruit kijken zodat ze geen ogenblik vrij hebben op lijken misschien met smoes dat ze zo hoog nodig…

weet je hoe het is om niet vrij te zijn weet je hoe het is hoe het voelt je zult het pas weten als je het zelf hebt meegemaakt dan weet je hoe het is om niet vrij te zijn dan pas kun je begrijpen hoe velen die in onvrijheid leven zich voelen dag in dag uit jaar in jaar uit het maakt me stil en dankbaar dat ik mag…

en hoorbaar lijdt aan onvrijheid.…

ik schreeuw mijn armen rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels…

In het wild voelt hij zich onvrij. In het theater voelt hij zich bespied. Nog nooit heeft iemand hem betrapt, op het leggen van een ei. Een dorrevogel maakt depressief geluid, dat sommige mensen praten noemen. Vogelaars noemen het somber kraaien, dat soms op vrolijk zingen lijkt.…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

(voor Harry) Mijn eiland onbewoond is vruchteloze woestenij, geen ander die mij loont, gevangen en onvrij bezie ik mijn planeet, verlang een reddend touw, na alles wat ik leed, geen God, geen vrouw die ik beminnen kan, zo diep is deze put, als leef ik in de ban, een kluizenaarshut gebouwen op de kust en zoveel wat mij griefde,…

de cirkel is rond les extrêmes se touchent zelfs twee rechten zonder beginpunt snijden elkaar minstens twee maal vrijheid van d’één begint bij d'onvrijheid van d’ander d’één z’n brood d’ander z’n dood wie wat bewaart heeft wat jong geleerd is oud gedaan wie schrijft die blijft…

Mijn verlangens maken me soms onvrij, emotioneel zwak en tot een innerlijk conflict. Maar als ik Je dan weer diep in mij zoek, Je zachtjes aan mijn hart druk en Je als mijn Geliefde streel, dan vind ik weer mijn kracht en focus om de wereld vrolijk in te wandelen op het pad van de grote levensstroom.…

Onvrije relaties verknellen ons, tussen kaden en schepen. Wie angstige kinderen blijven, bereiken kant noch wal. Vertrouwen verbindt ons mensen, zoals bruggen en schepen doen. Wanneer verlangen liefde wordt, gaan we weer op avontuur, door tegenwind en storm. Willen we met trouwe schepen, sterke waterbruggen bouwen.…

Een weg van steen of staal, die op vaste tijden wordt bereden toont vele malen onderweg zijn aard als vluchtig wezen en stopt alleen waar men 't voertuig kan betreden dan wel verlaten, om je boodschap te gaan doen of, slechts een glimp te zien van hem of haar met wie je o zo graag een afspraak wenst te maken. Een halte kan ook heel persoonlijk…

verlegen, verslagen en onvrij, zie jij in jezelf een gelijkenis? sta mij dan in alles bij.....…

warmte, vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon…

Daarom vermijd ik spiegels en analyserende, onvrije, opdringerige mensen, wiens lol in bankkluizen ligt opgesloten en die mij schaapachtig de les durven te lezen. Sufferds, ik ben een filmtitel: My name is nobody.…

waarom wandelt een bejaarde stoer vier dagen uit vrije wil voor de zeventiende keer al tussen massa’s anderen op een uitgestippeld parcours de drieëntachtig gepasseerd vlogen ze hem aan uit Tel Aviv hij treinde meteen weer terug dank u ja nog gezond en vief met na zijn pensioen weemoed naar het oude werelddeel waar hij mee was vergroeid…

In de Amsterdamse grachten ligt ook wel eens een lijk verborgen in een koffer als de karikatuur van Mozes in het biezenmandje zij vrezen het nat meer dan de dood een ander lotsbestel langs grauwe hemel ergens in een sloot bij de Haven – het regende lijk de zondvloed – duisterlijk anonymus driepoot ligt op het kerkhof kofferlijk…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

vlinders vrij Ik voelde mij bevrijd van al het gewicht Ik genoot van mijn nieuwe vrijheid Mijn nieuwe leven, mijn nieuwe jas Toen ineens die harde waarheid Ik besefte dat ik een eendags vlinder was Ik werd wakker verstijfd en verstard zonder enige beweging in mijn lijf Verdrietig, opstandig, boos en verward Een vlinder gevangen in een onvrij…

Als ik God was zou ik me onvrij voelen omdat niemand meer een geheim in mij wil ontdekken. Mijn liefde zal afkoelen, als het onverwachte niet meer mag worden Opgewekt! Als ik God was! Als ik God was! Liet ik me niet reduceren te pas en te onpas tot de ervaring van wie ik alleen maar was.…

Hoe onvrij honden zijn.…

soms is leven in onvrij dreigend men vlucht voor lieve vrede in het huis voelen achter kleine schermpjes waar men liefde zoekt vrede in mooie woorden in virtuele sporen soms doen die schermpjes aan zelfontbranding het knalt en rookt de mens slaat weer op de vlucht op straat komt hij tot stille stand wordt als gegrepen door het…