Alle inzendingen over overschreeuwen

Zij schreeuwen van geluk. Ze schreeuwen, vooral, om geluk! Zij schreeuwen van verdriet, pijn en ellende... Ze zijn enorm bang, om gek te worden van hun pijn. Woedend van verdriet. Wat te denken, van de tranen, te delen? Daarvan word je stil en liefdevol.…

blikken in ogen die wijken voor kijken in een cirkelend praten zonder gesprek nietszeggende stemmen die zichzelf verwennen overschreeuwen de harde muziek, wie kent ze niet hun toon is gewoner dan de ruis van de bomen een vogel fluit zijn bestaan hun lied is wel te verstaan een middag gedichten gevuld met gezichten die iedereen…

Leegte die ik ten tijde van licht zo graag overschreeuw wanneer ik verstoppertje speel achter maskers. Leegte die ik imponeer met tweedehands liefdesverzen en tevredenstel met overgebleven restjes troost. Leegte die ik vul met willekeurige B-films en boeken van De Slegte.…

Vooral pygmeeën ambiëren zeer De grote aandacht trekkende gebaren. Luidruchtig gaan ze, denken ze, tekeer: Maar uit hun mond komt ijl geruis gevaren. Ze zien zichzelf graag midden op de markt En slijten daar verschrompelde problemen (Met moeite hier en daar bijeengeharkt) Voor nieuwe passies. Roest voor diademen. Al 't minder kleine is…

De vorm van een hart is een leugen maar in haar tuin, het hart van een middag heeft ze op me gewacht, haar stralende gezicht door licht omkranst, ze krijgt goudinjecties om kalm te blijven Ze heeft onze afspraak afgezegd, opnieuw gemaakt Het gras woekert, bloemen overschreeuwen elkaar, ranken rond de tafel met blinkend bestek veldsla omzoomd…

' schreeuwt zij 'Niet' fluister ik, maar mijn woorden worden weggedragen door de wind Pijn die snijdt door merg en been Ze scheuren mijn hart aan stukken En voeren het aan de wolven Koude vingers raken mijn spiegelbeeld Ik haal uit met mijn vuist, sla mezelf aan stukken Maar de pijn is niet genoeg om de pijn te overschreeuwen…

sil ik slaen gjin wjerstan silst do biede en ungelokkichheit oerraze en dyn seftheit bleatlizze ik ha dyn lea leaf allinich de waarmte net de lukerichheit Vertaling: jouw licht bevroren hart versteend in stilte zal niet vaster vriezen ik zal je ontdooien een bijt zal ik slaan geen weerstand zal je bieden en ongelukkigheid overschreeuwen…

Wel is mijn schors schor en hees en ik overschreeuw mijzelf dagelijks met kinderen en bladeren. Traag en moeizaam is mijn ringen en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen, de taal die mensen spreken. Uit mijn hout worden geen goden gesneden, ook zonder hen wordt mijn hout ouder.…

de dichte sluier van 't omfloerst verstand zweeft tussen ons en de realiteit als 'n wolk van stof die zonder onderscheid de wereld overdekt met 'n laagje zand niet buiten, maar van binnen zit een wants die ons verveeld maakt, moe en tweedehands de chocoladekoppen van de krant die honderdduizend keer voor de klandizie gedrukt zijn, overschreeuwen…

Zo is mijn godsdienstleraar mij bijgebleven Ons begeleidend als een gebroken dwaallicht Jezus is heilig en een hemelse zoon Droeg het leed van heel ons wezen Gespietst als een dier met doornenkroon Moest hij ons van het kwade genezen Maar de geruchten gonsden al vele eeuwen Een romanschrijver roert vandaag het debat De kerk probeert te overschreeuwen…

en depressief blies ik mijn sterren naar de hemel nu is elk puntje licht mij stervenslief tweeslachtig worstelt mijn karakter met zwart en wit in schel contrast het zwart liegt dat het vreselijk barst en wit vult de scheuren dik met blaster toch is het zwart niet te oversneeuwen blijft immer nog zo pijnlijk dominant ik wil de spanning overschreeuwen…