Alle inzendingen over passeren

wil jij mij treffen als mijn dorp aan jou voorbij schuift zie je dan mijn arm die haast schuw naar jouw ijzeren ros wuift of is de blik enkel voorwaarts gericht tussen wanden van geluid waartussen witte strepen voorwaarts flitsen en asfalt de toekomst duidt wil jij me treffen en de stoet van wielen voor even verlaten of eist de…

Mag ik je passeren, of er even bij. Mag ik je voorbijgaan of mag ik je in je hemd laten staan?…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

Want er valt weinig te verwachten van een vijver dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en…

vrijdag 14 december 2001 gedachtenis van san juan de la cruz 1 zonneleen 14 passer solitarius (een kleine eenzame vogel) hij zoekt mij om den brode en nu pas zie ik die grijze kap de vleugjes wit en hoe de veren mahonie glanzen na onze sobere communie hipt hij het schrijftafeltje af en vliegt naar de hoge boog van walvisbeen daar…

Je vindt hem zo leuk hij is zo aardig en lief hij praat over je je weet niet wat ie zegt maar hij kan niks fout doen Elke meter, elke stap is hij het of toch niet hij stelt je teleur maar je ziet niks je oogkleppen zitten nog op Je merkt nog steeds niets je zit op die heerlijke wolk totdat hij je keer op keer passeert jij ziet hem…

Wij zijn passanten in de tijd Waarbij ik jou passeer Ik luister naar jouw stappen welke ik waardeer Geluid in een lichte tred Helder klinken de keien De stappen worden gezet Jouw naaldhakken breien Een warme deken In een vriendelijke sfeer Zoals is gebleken Telkens, keer op keer Dank je wel…

De condensstrepen van reizigers passeren – nooit hun horizon.…

Als passerende schepen in de nacht, zwaaide ik je bij daglicht voorgoed uit.…

gespannen wachtend passeren witte jassen zwijgzaam af en aan…

al spinnend heb jij je weer laten zien op illustere plaatsen als schim of waaiend doek maar zeker nooit herkenbaar alleen als het echt moet een vage dwarreling die de ooghoek voor even vulde bij nader inzien alles weer snel verhulde zonder dat er vingers op werden gelegd je raasde vol geluid voorbij in tumultueus passeren…

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

Nooit kreeg je hem goed in het vizier. Hij volgde en ontweek. Als ik rustig wou gaan zitten, vloog hij op naar de boog van walvisbeen. Hij keek de straat uit, liet langs mij heen zijn ogen weiden over het lage en het hoge wad. Aan de wal zat hij steevast op de nok van mijn dak te zwijgen. In het morgenlicht verloor de kleine vogel alle…

een vrolijk vogeltje zat te zingen in de heg tussen violenbed en rozenstruiken nooit vergeet ik nog de klanken en het ruiken van die dagen dauwend langs de luiken zo dodelijk onthegt teert zij nu langzaam weg…

Ik heb een kleurloze metgezel. Meestal houdt hij op zijn schouwplaats het kopje in de wind. Vanaf de hoge boog van walvisbeen kan hij het wad zien en soms twittert hij iets onverstaanbaars. Hij zoekt mij om den brode als ik wat ga eten en verrast mij van nabij met die grijze kap, wat vleugjes wit en veren die mahonie glanzen. sober met het…

ze heb gelaten, de ruimte die ik schrijf zijn beloften die nimmer het echte leven raken tussen schemering en wolk is de balans onevenwichtig dragen kleine contragewichten het respijt en het ongrijpbare op weg naar weer een gemiste kans doch ook deze statige nevel trekt de rokken op en beëdigt de uitverkorenen die gelouterd deze tijd passeren…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…

jij bloeit seizoenloos in de border van het leven regen sneeuw en storm kunnen jou niet deren iedere bloem haalt vruchten uit licht en zon vaak zien mensen jou niet staan in hun vluchtige passeren pas als de anderen plat slaan door de wind gekneusd zijn door de elementen wordt jouw kracht en schoonheid eindelijk ontdekt…

een zelfbewust gezicht de blonde haren uitgelicht door voorjaarszon een lach die lente straalt ondeugend in passeren haar lange benen veren in een galant onthaaste tred zij is wat komen gaat die kou en winter achterlaat al spelend met de zomer…

Een huislijk musje zingend in de heg. Haar kleintjes hoedend achter rozenstruiken. Och, ooit vergeet ik nog haar klank en ‘t ruiken van die liguster dauwend langs de luiken want dodelijk ont-hegt teert het musje weg.…

ik wandelde mijn schaduw voorbij hij leek niet op mij ik voelde het passeren liep sneller om hem uit te proberen verstrooide het licht, hij rende vliegensvlug uit zicht ging hem achterna liep de diepste sporen dacht zo te kunnen scoren hij belde aan, een nummer zonder naam mij liet hij niet binnen ik bleef staan, het licht…

je verraste mij in blond passeren zelfs je paardestaart heb ik niet goed kunnen signaleren omdat er zoveel lege dagen in zaten zonder taal of teken met slechts de schaduw van liefde die er ooit was ik was beduusd onverwacht zoveel jou te ontmoeten terwijl mij negeren gangbaar was toch lijkt het rood van de loper weer zichtbaar…

zes eenden dommelend op de reling tot ik passeer als één man kijken ze me na ik voel me diep vereerd…

waar zij passeren blijven kruisen achter huizen leeg wie met granaten eren zal de eeuwige weren…

In mijn hoofd heb ik deze scène Al duizend keer laten passeren De pijn telkens getracht te voelen Zodat ik deze nu kan incasseren…

De rook is me aan het passeren al die keren dat ik jou zag met jouw lach en met jouw stem dan dacht ik stil: ik houd van hem.…

Een eeuwigheidsmoment het zomaar stil bewust worden van vrijheid als we de tijd passeren waar we zo vaak slaaf van zijn…

De rijke mensen passeren arme mensen, aan beide kanten van de evenaar. Zij zien alleen rijke mensen, wanneer zij elkaar passeren aan de evenaar. De arme mensen aan beide kanten van de evenaar, kunnen zich rijk wensen. En geen rijk mens, die arme mensen evenaar.…

en passeer met een schalkse glimlach zoals alleen de dood dat doet dat doet dat doet…

verhalen stokslagen worden niet gevoeld alleen in de ijzige huid opgenomen totdat passerende lentedagen alles vloeibaar vergeten laten.…