Netgedichten

netgedicht (nr. 61.246):

Vluchtig passeren

ik keek om me heen
raakte steen en cement
maar voelde op dat moment
geen enkele vibratie

zag wolken en zon
in hun herfstig gaan
de wereld vluchtig passeren
alleen ik bleef daar staan

tot een beweging mij riep
in het verstoren van stilte
door een paar ogen met
de soepele gang van geniep

een jagende kat
bracht mij godzijdank
terug naar verbondenheid
met het warme leven

weg was de pijn
van het existentiële
besef totaal verlaten
alleen op de wereld te zijn