Alle inzendingen over plot

Als ik mijn ogen sluit, kijk ik de toekomst in Kinderen die opgroeien, mensen die ouder worden Als ik mijn ogen open, stromen mijn emoties Vreugde, pijn, geluk maar ook verdriet Als ik mijn armen open, sluit ik ze Om geliefden vast te nemen, een knuffel te delen Als ik mijn handen uitsteek, draai ik me Om dierbaren een hand te schudden…

en plots wil je meer meer dan je wil meer dan je kan je denkt keer op keer wat is het hier stil komt er nog iets van zo gaat je leven heel zachtjes voorbij je bent altijd te laat dan denk je even we keren het tij we komen op straat maar je bent wat moe leest liever de krant of kijkt naar tv je komt er niet aan toe je blijft aan de…

Het leven Werd jou ontnomen Heel bruusk Onverwacht Maar bij ons Laat je achter Een heel verhaal Vol herinneringen Nooit Zullen we je Vergeten Je bent In ons hart.…

kan zijn sluiten af om gedachten vast te pinnen op een lijn waar bij het gesproken woord intonatie zich nadrukkelijk manifesteert zijn de leestekens op schrift de leidraad voor interpretatie toch zijn zinnen ook nog gebonden aan de hiërarchie van alinea’s en hoofdstukken zij bepalen met proloog en epiloog de paden die het plot…

in de geschifte luwte zweefde de zeepbel vederhoog en in de kleuren van de regenboog spiegelden wij ons een lieflijk voorjaar jouw ogen waren het licht het zicht tot aan de horizon kleurde met het hoge gras in gouden gloed de lome toekomst gaf jij het sein of was toch al veel eerder het einde plots voorzien?…

't Is meie, 't is meie er jagen kikkers in de vijver kijk… ze vrije, ja ze vrije? bolle wangen: grote ijver.…

stopte mijn hart met kloppen tik tak tik tak de tijd verstreek zonder uit te glijden langzaam kleurde de grijze kamer, blauw vleugels werden vastgesnoerd bleek wat ik tot dan toe geleerd had voldoende om toegang te verkrijgen tot het witte licht opgenomen in een zee van liefde waar ik verder zal groeien tot daar waar sterren…

en dan zo maar uit het niets staat de wereld even stil even maar het verdriet van nooit meer biggelt over wangen van degenen die haar altijd een warm hart hebben toegedragen Nelleke rust zacht…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

de kleur van het behang gisteren goed voor discussie vandaag van geen belang…

Lief mij schat vertrouw mijn initiatief lief mij staand krom plat in bubbelbad op de kokosmat nauw achter in de mini tussen knalwit duizendblad en de laagstaande verblindende zon zoals prille liefde verblindt verwarmt ze streelt mee klaverblad een vier en plots klinkt onder spelende vingers zijn opgewonden stem ik lief je schat ondanks…

Een gezicht is als een gedicht met een eigen karakter en een plot Soms kijkt een gezicht als een kaars zonder licht soms als een vol passie, vol van genot…

Wij noemen ze dus Ploot en Fuit (zo zagen zij er namelijk uit)… Fuit was zestig angström groot maar magerder dan kromme Ploot.…

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

En plots bloeit de brem Elk jaar als nooit tevoren Knalgeel het talud…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

De taal vergaan, de stem gedoemd tot zwijgen, zo ver van hier gereisd, om niet meer weer te keren, geen afscheid ook, geen zonlicht vol erbarmen. Waar moeten zij die blijven zich nu warmen, waar troost gaan vinden, woorden die iets zeggen? Geen duisternis dekt warm hen toe die treuren. Zwart Afrika met bonte kleuren, zware geuren, het werd…

Bij de plotse dood van R.G., op 2 jan. 2014.…

een mooie aap uit de mouw wordt geschud dan bekijk je het spel met heel andere ogen blijkt het slot die dissonant een opstap naar een nieuw prachtig onverwacht leven vol mededogen dat misschien leidt tot een fabuleus verassend ingenieus plot…

Dan versombert plots je blik, je ogen staan plots vol met vragen, terwijl je ineenzakt op de grond, begint het in mij plots te dagen. Zachtjes loop ik naar je toe, kijk je in aanbidding aan, en zachtjes fluister ik de woorden, "Jij bént de schaduw van de maan."…

een boom die er plots het bijltje bij neerlegt…

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

herkent u dat waarde lezer dat u in bed plots bedenkt ‘ik heb geen zin meer’ of tijdens het avondmaal de aardappels prakt en dan plots het bord wegschuift of tijdens gezellig samen zijn liever de kurk op de fles laat herkent u dat ? waarde lezer…

En plots, zo stil en onverwacht, En niemand zag het komen, De hemel blauw, de wind zo zacht, Een dag om van te dromen. En plots, het weggespoelde strand, een golf zo hoog als bomen, en iedereen wordt overmand, door bruisende waterstromen.…

plots waren we mensen zoals mensen waren die door water waarden op weg naar een nieuw land zoals mensen zijn die eens hun huis moesten verlaten zoals mensen zijn die hun kind verloren en dan ineens werden we 'menschliche' mensen zoals een filosoof ooit eens zei…

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water waar zwem je veilig of juist niet ik hou wel van troost een regel van een huisarts 'n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente van zeker en onzeker…