Alle inzendingen over publiek domein is af

ik sprak: ik heb publiekelijk... God onderbrak me wederom en sprak: en privé?…

in de grote stad gaat veel vergeten neem de toiletten in de bibliotheken vroeger kon je gerust als je geen straaltje had vele druppels plegen poepjes laten duiken wie nu echt nodig moet zoekt naar stille hoeken achter ongelezen boeken in zijn eigen bolle hoed gaat dan bij een stevige wind de bibliothecaar door het lint men staat…

het publiek domein loopt steeds meer ten ende loopt de trein niet geeft de school geen les in taal zijn er geen bedden missen we de zuster finaal de politieke vraag is alleen Bos of Balkenende de inkomens in het midden wordt die vraag gesteld inhoud en anderen zijn door experts al afbesteld…

De dichters worden steeds verhuld in de betamelijkheid van emoties als zij worden gekroond met de kale lauwerkrans van onwetendheid, wat afdaalt naar een onheilspellende niveau van een weerhaan, die maalt en keert, in een opkomende bries verteert, op een hoogte die is afgemeten, daar rust een embargo op. Het is helaas de weerschijn…

nieuw ontwerp, maar de realiteit slaat terug en de dichter verwerpt de last in schijn, een grotere context die niet in beeld te vatten is, het is de wereld die de realiteit toont, slaat terug en hangen we in de touwen van de buitengrens die niet bestaat, wat ons wordt verweten, diaspora van verwijtbaarheid in een overgecultiveerd domein…

Verdwaald in de wereld Zoek in mijn eigen domein Daag'lijks vraag ik me af Of ik hier überhaupt wel wil zijn ------------------------------------ Titel van dit gedicht ontleend aan Het Fregatschip Johanna Maria, van de Nederlandse schrijver Arthur van Schendel…

Blijf ervan af. Schaf schoenen aan, ga stevig stap voor stap. ------------------------------------------------------------- uit: 'De geur van kruizenmunt slaat over', 1998.…

domein steeds gestrikt voor de grote lol…

domein daar: Algemene Beschaafde Nederlanders en wat ik Nederland geef voor 2016 is een ont'niet'er want nee staat voor stilstand en niet veelal voor verdriet was getekend Jan Krediet!…

Dit is overmacht lief we gaan niet hard water tot aan de kade dauwdruppels in de mist het hart ontdooid ben je daar waar je wil zijn elke dag weer een laatste dans ik begin van voor af aan…

Je kan nog niet weggaan Ik heb nog niet voor je gedanst niet zacht zingend in slaap gesust ’s nachts stil voorgelezen oud verdriet van je gezicht gekust Je kan nog niet weggaan Ik wou de zon met jou zien opgaan de kans je te danken voor alles wat je gaf we hadden nooit woorden, het voelt zo goed je kan niet weggaan, het is nog niet af…

Met mijn rug naar de zee loop ik het lange pad af richting een plek waarover mij verteld is vreemde insecten en hagedissen houden mij nauwlettend in de gaten de receptie is leeg alleen het geluid van een brommende ventilator verstoord de stilte zo rustig had ik het niet verwacht u wordt verwacht wat?…

Wilgen in de mist standvastig in 't gelid stilte huist erin de wind ging liggen geknal men schiet de houtduif af…

En zij die zich al die jaren gaf zonder enige reserve met al haar vuur en al haar verve hun liefde was toch immers echt en af? Zij hoort hem dof en niet begrijpend aan en gaat slaat zich het stof van de gebutste veren schudt hem diep verdrietig van zich af. Weer heeft ze moeten leren maar één ding staat: Zij is niet laf.…

ik waan mij onbespied toch weet ik dat jij mij ziet want je bent mijn publiek als de gordijnen opengaan zie ik jou daar staan met de verwachtingsvolle blik op mij gericht met kushand en lach geef ik mijn binnenkomers weg nog zitten al mijn dromen in het hart verscholen in het ultieme va et vient raken wij aan opperste…

ik heb de rode loper al uitgelegd waarop je danst sjanst en kleur bekent lichtvoetig het nieuwe patroon van je leven verkent met geheven hoofd en stralende ogen eindelijk jezelf bent ik zie in gebaren en lach de tekens die wij elkaar hebben gegeven ook ik ben publiek maar ik heb je al zo lang hartstochtelijk lief…

domein met ringen met webcam volgen we nestelings alle bewegingen verhuiselijken op schermen is wat er overschiet…

Voor menig streber is de grootste wens Een vorstelijke titel na je naam Die staat voor kennis, klasse en voor faam In Vlaanderen geldt dat straks ieder mens Geen 'hooggeleerde heer' of 'excellentie' Maar voor iedereen zo'n fijne vla-extensie…

Hij wou een televisietoespraak geven Voor heel het internationaal publiek Maar dat stemt af vanwege de muziek De toestemming, helaas, is uitgebleven Het moet a-politiek zijn immers, maar Hoe won dan Oekraïne vorig jaar?…

Ze denken bij die ochtendkrant wat af! Men wil publieke televisie maken waardoor hun achterban zal gaan ontwaken. Maar…, hiermee delft de krant zijn eigen graf: Van uitgeslapen mensen moet men vrezen dat ze die Telegraaf écht niet meer lezen……

Welkom in mijn domein van schijn en hartepijn waar wijn en chagrijn een rooksein van mijn welzijn zijn…

enig maat van doen en laten van zwijgen, praten Van kindsbeen af zoeken zij te leven, de dood om elke straathoek Ze zijn zich zelve zoek op deze verdomde aardkloot.…

Dansend voor het publiek in de Regenbui dweilt ze af op het papier Als ze zich droog maakt van de show Buigt ze met haar kwast weer in de schilderdoos.…

heb het opgeschreven de stipjes op de notenbalk van het leven componeerde vaak een fraaie melodie die gevoelig raakte maar het groot publiek koos altijd naar eigen smaak er waren dissonanten waarop niet iedereen kon dansen zonder tussenpas nog is het niet af ik ben benieuwd wanneer het levenslied ook mij zal komen halen…

‘Volmaakte harmonie, het is een feest!’ Zo schrijven enthousiaste recensenten Alsof de zon gaat schijnen, ‘t lijkt wel lente Dus strakjes snel naar Amsterdam gesjeesd? Helaas, nog eventjes geduld betrachten Het is niet Ver meer, zes lange Nachten Wachten…

Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende water, ervaren dat tussen benauwenis en ruimtezucht een afgepaald maar onbeklemd domein kan liggen: dit met een dagmars af te ronden eiland. ------------------------------------------------------- Uit: 'Heden voelen mijn voeten zich goed', 2002.…

we zijn gekomen vlinders fladderen voor ons uit als wij het duin passeren de laatste kussen om het af te leren…

Liefdesgedichten klinken als goudgele wijn brandend houtvuur met woorden doorweven ons heerlijk domein leven, vrijende nachtmuziek als goudgele wijn.…

je toonde je opnieuw pronkte voor mij op het randje van de lente poseerde, dacht ik wachtte tot ik je ten afscheid nog kon zien mijn koninkje en wintervorst in mijn geliefd domein…

vanuit een tempel die verweert bezie ik veelheid om mij heen benader wezens ter herkenning en verken de grenzen van mijn kunnen om als mens compleet te zijn en al toont dit werk gelaten trekken van verkrijgen en vergunnen wankel tussen tegenwaarden zoek ik te aarden op mijn stek binnen onderkende perken groeit aanvaarding van gebrek…