Mijn publiek
ik waan mij
onbespied toch
weet ik dat
jij mij ziet
want je bent
mijn publiek
als de gordijnen
opengaan
zie ik jou daar
staan met de
verwachtingsvolle
blik op mij gericht
met kushand en
lach geef ik mijn
binnenkomers weg
nog zitten al
mijn dromen in
het hart verscholen
in het ultieme
va et vient
raken wij aan
opperste extase
nadert snel de
climax van ons spel
tot diepe
stilte valt
door deelname
aan de schouw
van het eeuwige
ik houd van jou
Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl
Schrijver: wil melker, 9 juli 2020
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
toneel 4.0 met 24 stemmen 
61
61
Geef je reactie op deze inzending:
1. met kushand en een lach geef ik mijn binnenkomers weg:
Bedoel je dat de acteur in het gedicht iets weggeeft?
Aan wie en waarom wordt mij niet duidelijk.
En wat bedoel je met binnenkomers? Is dat misschien bedoeld als beeldspraak voor een intieme handeling?
2. in het ultieme va et vient:
is mooi bedacht - voor een pas-de-deux, maar 'le va et vient' betekent het komen gaan van voorbijgangers. Anonieme passanten, maar toch geen publiek?
Tot zover de constructieve wending in mijn kritiek.
à la vôtre!
ieder heeft recht op het publiek
dat de moeite neemt een gedicht
te schouwen..Jezelf een oordeel
aanmatigen over houding zonder enige
info is te kort door de bocht.
Voor morgen toch een andere toonzetting..
Dank en geniet...
Ga je er nog eens de beuk in gooien? Een beetje pit?
Daar zitten de liefhebbers van ware poëzie namelijk op te wachten.
Ze snakken ernaar!