Alle inzendingen over rafels

Gedachtes spelen door mijn hoofd Over hoe het had moeten zijn Pijn nestelt zich in mijn lijf Het vecht om een weg uit Het glas wordt steeds leger licht speelt met de kleur troost komt er niet vandaan confrontatie met wat niet meer is alleen zwoeg ik de avond door morgen weer een dag het koord is doorgesneden maar rafels schuren langs…

als de waarde van het leven verdwijnt in grijze mist de eens stralende liefde walmt als een kaars zo ook de eens schitterende geest zijn waarde verliest herinnering slechts rest knipt de dood genadig de laatste rafels los…

Waerover gaet dit quasi mystieke surrealistische droompastiche, zo vraeg ik u in gemoede af Een raedselrafel waar de vogelen des velds hoegenaemd geen droge desem van lusten Ik zie, althans tracht met mijn derde oog te zien wat mij anders zou zijn ontgaen: een duister atelier waar veren botten en huid aan een pijnlijk nauwgezette…

hoe diep kan het graf van mijn adem zijn dat ik met duim en vingers graaf wanneer het zand likt en kijkt naar mijn wimpers als naderende nevel voorbij het ijzeren hek van doodse stilte wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt geluidloos, steeds dieper in de nacht tot de maan valt en niet verder mijn huid dunspijlig…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

ik streepte zwevend weg in straffend raken wist van mythische figuren bouwstenen te maken voor mijn komend rijk gegrondvest op de rede geen dwaze luchtkastelen versierselen en ornamenten maar transparante treden op de ladder naar omhoog zonder losbandigheden aan het einde van de regenboog toch zijn er rafels in de krochten beneden…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten op in hun hokken 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun beschadigde kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd en verscheurd bij rafelig…

kapotte dromen gerafeld stukgeslagen  in het diepste kermen schrijnende klanken van onverteerbaar verdriet  ondoordringbaar  verward in kluwens draden van uitzichtloosheid scherven verspreid in diepe duisternis  verloren in verlatenheid verbinding verbroken …

ik rafel niet meer aan mijn stukjes leven maar pluis uit waar ik na al die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

ook aan de randen van mijn naam beginnen rafels te ontstaan…

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

nu moest je eigen vrouw je vinden in het fietsenschuurtje die afscheidsbrief legde je op het kussen van het bed, waar je nacht na nacht zal willen komen spoken de rafels aan haar ziel blijven een leven lang…

Rafels mogen zich niet roeren Ruisen en wapperen in de wind en gelapte grenzen vervagen vinden wij Slierten vermaken beschaving creëren luchtig losbandigheid ontsieren het standaard streepjespak vinden wij Vezels die ooit strepen waren vervlochten zuidelijk vindingrijk democratie met kiesrechte vorm vinden wij Kunst en uitvinding…

daar de rust te vinden die jij op het wad genoot kom vriend voel de schepping weer in zijn groei naar eeuwigheid geniet want rafels blijven er altijd…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

enkel wat rafels gloeien nog ooit voelbaar toen het tastend woord een uitweg zocht tussen bevangen muren het zicht ontnomen het licht zo vroeg gedoofd…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

Een spinnenweb en rafels goud, de winden dansend langs de wegen, het fluisteren van de avondregen en staks weer dagen bitterkoud. Toch wil mijn ziel van vreugde zingen, ook om de herfst en al die dingen.…

zware rafels van het leven slepen door de koude nacht de zon ontdoet ze van hun vracht en kleurt ze helder als de morgen het leven als een duistere macht met in haar hart het licht verborgen…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

ik heb de rafels aan elkaar geknoopt maar kan hun golven niet langer volgen ze kleurden geel en groenden rood in een achtergrond die blauw als stilte koos ik wil de zee en met je mee omdat ik in het golvend blauw oneindig van je houd ja, ik wil jou…

warmte en liefde in een wereld die enkel kou en kilte tochtte nog hielden mooie herinneringen en intense belevenissen mij als een comfortabele jas op temperatuur ik had die opgelapt met gevonden stukjes geluk waarvan ik de waarde pas in tweede instantie eindelijk zag met passen en meten herstel ik de jas want scheurtjes rafels…

beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven en hun couleur locale meegeven nog staan zij te pronken met geheiligde mysterieuze kracht de tijd heeft schoonheid en pracht zijn mooiste rafels…

geweven en met kromme naald het patroon erin gedreven die combinatie van technieken baarde het tapijt waarop generaties hun voeten uitgebreid hebben gespreid het kleed heeft nu zijn functies neergelegd gedag gezegd aan vele levens met alle smetten die daar ooit aan kleefden wind en zon hebben de verbanden blootgelegd in rafels…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…