Alle inzendingen over reikende

Ik reik je mijn hand als het nodig mocht zijn en zal je troosten in je verdriet en pijn. Ik leen je mijn schouder leg je hoofd er tegenaan dan zal ik samen met jou de moeilijke wegen gaan. Neem dus mijn hand of pak de telefoon je weet dat ik er ben ik wacht wel gewoon. Ik wil je steun zijn in moeilijke dagen en zal een stuk…

Doezelend in de avondzon De kruinen warm beschenen Reikend naar de hemelboog Reikend.....hemelhoog Bruin oranje Zonder franje Ritselend groen en geel Statig.....in gareel Zachtjes wuivend Zachtjes wiegend Luierend in de zwoele lucht Zalig niksend....zucht.…

de bomen ze strekken hun armen naar boven oranten reikende nog naar ik weet niet wie…

Reikend naar jouw hand hangt de mijne in de lucht – als een afscheidsgroet.…

Stralende zon, reikende straal Kabbelend water, beschermende boom Ik, in het gras melancholisch en loom…

reikend naar het licht ranke vrouwelijkheid draagt voelbare zwaarte ik stijg op uit dit bestaan en laat mijn leven aarden…

schaarse woorden als hoge en dun gewortelde bomen reikend naar de zon het fragiele meebewegen in de wind stromend naar ongekende stormen…

ik heb nooit geleerd reikende handen met elkaar te vergelijken pas in het schudden kon ik voor even diep in de ogen kijken vaak maakte me dat niet veel wijzer omdat ik de ziel nauwelijks zag toen jij mij je hand gaf voelde ik intuïtief dat het voor eeuwig was met het paradijs in onze ogen zijn we samen naar buiten gelopen…

Rechte stenen, lange benen Een bloeiende roos achter de lach waarvoor ik koos Stengels rijzen in de lucht, reikend naar de vrucht Voor wie ik koos…

De danser wervelt om zijn as Maar blijft loodrecht Kromt de rug Geen pees scheurt Geen pijnscheut verzuurt de lippen Reikend naar een roes Scherend over parket of tegelvloer Rekt hij het kraakbeen tot moes…

Gekroonde torens met hopen Monumenten ketenen dromen Ertussen groeit elke wandelaar Reikend uit tot gedenkteken Voor de beelderige Karelsbrug De verrukte ziel klimt tot het Slot Van weelderig, prachtig Praag…

niet enkel woorden helpen armen van troost het stil beloven na smeken gehoord die beste bedoeling als reikende hand fluisterende daden raken niet dus toon een hart zonder woorden elke hulp laat zich horen…

In een bed vol veldbloemen vlijde jij je naast me je handen streelden wijl je ogen blootlegden wat verborgen was onder de oppervlakte van verlegenheid grassprietjes kriebelden terwijl onze passie opbloeide verder reikend tot over de horizon…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

ondergraaf niet langer een leven dat verwoesting haalt uit zichzelf aanvaard niet meer de betrachting van een reikende hand die vruchteloos blijkt breek niet verder de vervoering die ontegensprekelijk aanwezig is en niets onderschrijft de emotie wanneer getrokken zwaarden drenken in bloed…

Een vlot traag dobberend op de rivier Reikende handen helpend om de overkant te bereiken Grijpen angst, niet kunnen, halverwege loslaten Verder dobberend alleen niet vooruit niet achteruit gaan Dobberend een druppel water extra een traan.…

op een onbetreden eiland omringd door koppen met schuim in het stoom van de lavazee reikend naar consideratie je zou toch zeggen dat het hier ergens moet zijn dit lijkt op een eerdere aanbidding, op een omhelzing dichtbij het midden op een kruising van wegen ver weg van hier en de maan in het laatste kwartier…

hoe bekaaid staan ze daar ontmereld en ontkraaid ontroofd van hun bladerhoofd met hun vingerknoken afgebroken reikend naar boven hoe staan ze daar te hoesten in de hoven - de woeste knoesten van bomen - te dromen hoe staan ze daar lijk diepgevallen engelen te jengelen en te hengelen naar levensstromen de rouwende bomen.…

Sterke armen Reikend naar mij, Tillen mij op Halen me weg. Lieve woorden Vleiend voor mij, Dalen neer Geven mij kracht. Gevouwen handen Biddend voor mij, Bidden tot God Mijn Vader…

het gewicht van spijt gevuld met wit verdriet als dichte sneeuw dat reikend gras verstikt ruikt geen bloesem ziet zon noch maan het hangt daar maar lomp en zwaar onder het schaarse licht woekert een rauw verlies met het klimmen van de tijd…

Ik hoor je naam fluisteren in de wind ik voel de zon hem in mijn hart branden heel de wereld zal veranderen door de naam de naam van een kind Ik zie een paar reikende handen die de onze niet vindt Is het een schande nee als het maar – maakt niet uit door welke ouders dan ook – zal worden bemind…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

zozeer om mij te helpen maar als antwoord op mijn onuitgesproken vraag Het is vanzelfsprekend dat het kan verkeren en vanzelfsprekend dat ik toch geborgen ben hier, bij elkaar, hier in dit huis is mijn veilige vierkant, een bed hier zijn hun reikende…

waar jij spreekt in zachte kleuren dringen twijfels doorheen een zwijgend vereren omdat er meer is dan alleen stilte faal ik het blauw gestapeld en verweven in jouw teder reikende hemel betreed ik onzeker geruisloze schemer ik zoek jou in mij en beef…

het was zijn hand vragend in gespreide vingers reikend naar houvast en steun in onverwacht afhankelijk zijn de pijn van trots stil verborgen in ogen vol zorgen nog speelt de lichte humor in zijn woorden met de ernst van nu maar het besef van eindigheid klinkt donker in de stilte van ons samenzijn…

In de verte stijgt een berg op, om nader tot elkaar te komen overbruggen we ‘t hoogteverschil het toppunt van verademing met reikende handen bekeken doet beloven hemels geluk verbeelden wij maar al te graag, het uitzicht oogt onbegrensd zonder angst of tegenslag.…

door stramme handen ontglipt mij de jeugd waar een hart jong gebleven het testament maakt van zijn leven en in vermoeide ogen dromen vervagen speels verlangen naar vervlogen tijden dit doorleefd gezicht aanschouwen mag dat toekomstdromen liggen verborgen in reikende handen van een kind…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

de armen naar voren licht omhoog reikend de handen geduldig de voeten verzonken je reikt je reikt op, reikt uit je rekt je uit niet aflatend ver van stevigheid en de harde donkere straatstenen verhef je spring, zweef onpeilbare hoogte hoe kom je hier, zonder vleugels hoe blijf…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…