Alle inzendingen over rumoerige

Het leven is te hard van geluiden, De mensen doen te druk; - Om een ander wat doms te beduiden Verpraten ze hun eigen geluk! In plaats van de vruchten te smaken, Gooien ze elkaar met de schil, Ze praten om maar leven te maken - En de wereld is zelf toch zo stil!…

middenin de nacht hoor ik beneden ongeduldig tikken en schuiven van gerol over de tafel het wakkert me de spanning neemt toe door het geritsel van papier ik laat me hartkloppend van de trapleuning glijden knal de kamerdeur open en ja hoor… het is de ongeduldige pen die niet wachten kan op mijn dwangneurose en nimmer aflatende inspiratie…

Na een rumoerige dag. Is men daaraan toe.…

Ik was zo iemand Die de stilte Vulde met verbaal rumoer Echter Leidde het zo zelden Tot Een opgelegd pandoer…

rumoer van de toekomst bezit neemt van mijn ogen…

Zwijgzaam aanschouw ik een rumoerig kabaal En voel de stilte om mij heen Ik hoef er geen moeite voor te doen Het is er nu en zomaar ineens…

Zo leidde 't rumoer tot apart vervoer. Dus ook voor de paus en zijn bacchanten.…

hij is de steen in de vijver die het kind in hem wakker kust ver weg van het rumoer waait de stilte in hem aan hij is een beetje bang nog om te verdwijnen…

OUDJAAR 2012 Het helse kabaal Achter ons gelaten Pijlen die zinloos de Hemel hebben bestormd - Als uiteind'lijk al het Nutteloze rumoer verdwenen is, En het ogenblik van de Stilte aangebroken is, Die zo weldadig over ons Gevallen is - stilte, Vallende stilte die zwanger Is van tijd die open staat Voor een ieder die wacht…

Nu het lawaai is geweken, Het rumoer is verstomd, Ontwaar ik om mij heen Wat echt leven zijn kan - Een koerende en intevreden Tortel die met mij het aanbreken Van de nieuwe dag omarmt En gouden stralen van de Ochtendzon die op deze dag Mijn koud geworden hart verwarmt…

noodweer weerlicht de noodklep open het sluimerraam dicht dromen dromen zich dood dodekop tooit zich in het zwarte zwerk vlekken bleekmiddel het skelet kraakt een aangebrande wolk een blaar een sudderlap aan de slapen druif van droefenis de versteende vissen beitel die uit de bedding terwijl gier fluistert blaas op de holle blik…

De dikste kloostermuren zijn bezeten En spitsen de oren naar ons veil rumoer, Ik ben op u, gij zijt op mij gebeten. Ik ben de duivel, en gij zijt zijn moer! Mijn liefde heb ik aan uw val gemeten. Ik sla de maat voor een soldatenhoer. De dikste kloostermuren zijn bezeten En spuwen kruis en krans en kralensnoer.…

's morgens bij het ontwaken is er altijd wel ergens geraas van autowegen treinen in de verte het tumult van lawaaiige krantenjongens rumoer van schoolgaande kinderen en dan zijn er ook nog van die testen je weet wel de zogenaamde open (h)oordagen nou laat maar zitten denk ik dan...…

Wat zeg je Femke? Sta je in de tram meid? Praat harder joh! Ik kan je niet verstaan! Ik spreek toch wel met Femke, neem ik aan? Maar wat zeg je me nu? Je bent je stém kwijt? Ach meisje toch, dat wist ik toch al lang! Plus die van half jouw aanhang, ben ik bang...…

de dag weer op de avond licht gaat over naar de nacht rumoer gaat langzaam verstillen de nachtegaal zingt zacht.…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

Er was rumoer, ik kon alleen maar zwichten, Want het publiek begon massaal te dichten.…

Die avondklok was reden voor rumoer Bij rellen werd geplunderd en vernield Geen remming die die gasten tegenhield ‘Kijk mij eens, hier op Facebook, ik ben stoer’ Die filmpjes zijn niet stoer, maar helpen wel De eerste daders zitten in de cel…

rumoerig voor een treurig schilderij misschien voorzag hij steeds al zijn vertrek vol zorgen om het veiligheidsgebrek de dader deed verstommen zijn geschrei zijn trotse roep, verloren, eropuit en nu al missen we zijn stemgeluid…

rumoer, gebabbel, luidruchtig en plots... Boem, Knal! ogen wijdverspreid stof in de ogen nieuw tot schroot mist van donkere rook Verslagenheid, bitterheid zoveel leed Waarom? Het is nu even stil...…

Hoed u voor rumoer : ze gaan weer on tour ! Will this be the last time ? I don't know !…

Ik kijk vanavond geen College Tour De keuze van de gast vind ik niet deugen De vrome uitleg een aperte leugen Het gaat slechts om sensatie en rumoer Had nooit gedacht dat ik voor wat fatsoen Zo langzaamaan een moord zou willen doen.…

hoor, hoe in het stille bos een engel virtuoos snaren weet te strelen die licht verspreiden kom, sluit je ogen voor al het rumoer dat in deze drukke dagen dreigt te overspoelen een engel speelt ingetogen voor wie wil afstemmen .…

van een rokerig bruin cafe waaraan ikzelf bijdraag in het licht rumoer is het binnenin stil terwijl de rest spreekt of luistert en ik me minder thuisvoel.. de reflectie van de draaideur kondigt nieuwe klanten aan als ik vertrek laat ik niets achter…

Het dagelijkse rumoer kon daar niets aan veranderen. Het werd stil, oneindig stil om beter te kunnen luisteren. Overal op zoek naar die dierbare stem.…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…

Menselijk rumoer gaat hier teloor. Genietend sta ik zo versteld van de eindeloosheid en de rust. Ik heb er al velen over verteld en gezegd: ík heb God gekust.' Ik was alleen en toch ook weer niet.…

't Is stil in mij Nu even geen rumoer Zelfs niet in mijn gedachten Geen leeuwen op de loer 't Is wat ik precies Nu nodig heb - 'k hoef Me niet langer te verzetten Tegen boosaardige machten Die me het leven Daag'lijks willen beletten Vrij naar Daniel Lohues, Gunder (C) 2012…

gladde woorden schaatsen op het ijs stugge woorden klunen tegen de wallekant omhoog rumoerige woorden veroveren het land tóch of vooral hebben wij het land aan luidruchtige woorden geef mij maar het warme fluisteren van teder woorden als ik mag kiezen worden dat mijn laatste woorden…

Gewend aan het rumoer Van alle dag, dat het Vrije denken zo vaak Overstemt en me ongewild Meeneemt naar onbestemde Verten waar ik helemaal Niet wil zijn, Is daar opeens Een zacht geknisper Van blaadjes die hun verhaal vertellen Met een kracht Die in al zijn teerheid Deze trein, en het hele spoornet, Welhaast tot stilstand…