Alle inzendingen over rustpunt

Het water in de rivier neigde tot deinen merels floten er hun hoogste tierelier geheimen hulden zich in bomen wilden enkel stilte vangen als klankbord voor een bede waar ik enkel van kon dromen doch het antwoord bleef tussen wiegende takken hangen wat mij zeer verdroot een lang verdriet raakte vlot en in serene stilte trok huivering…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

de vermoeide geest leunend tegen het leven zoekt daar een rustpunt…

Brieven geschreven met een persoonlijke toon voor de verleiding blijft de spatie een rustpunt met mediterend handschrift.…

In de geest met mij fluisterend met zijn lover troont de statige eik. Aaneen elk blad geeft hij zijn koele schaduw een zucht beroert hem. Zwoele zachte wind aan de rand van stilte een mystiek geluid.…

Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste tegen het zachte van m’n borst vergeet voor eventjes je zorgen voor ‘n moment ben je geborgen verlost van de lasten die je torst Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste mijn hart klopt in dezelfde maat gelijk het ritme van jouw pijn laat dit ’n gevoel van vrede zijn voor…

Daglicht achter mij, Schemerzon verlegt Dagdelen naar de avond. Vandaag krijgt een Twee, Krakeelt om ja of nee. Verwondering aanschouwt gevecht, Leuke film op RTL5, Pleit is snel beslecht. Ik ga naar bed, bestijg de trap, Poezenkind volgt, begrijpt de grap. Druk op sluimerknop, Muziekt mijn nacht egaal, Droom en land Gaan met mij…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

Om je heen geluiden van de wind die fluistert het ritselen van bladeren een vogel die fluit fladderen van een vlinder het zoemen van een bij een beekje dat ruist Allemaal geluiden die samen uiteindelijk tot stilte leiden terwijl het groene mos uitnodigt tot rusten, slapen, dromen en vergeten wil je hier niet meer weg…

Wat houd ik van deze rustpunten ook al zijn ze er maar even.…

gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet te veranderen is zoals het is geeft je de draagkracht om je klein zijn groots te dragen loslaten is een andere manier van vasthouden pas dán is het rustpunt…

Over het lijden heen staan we stil bij afsluiting van het verleden als rustpunt voor aandacht en (h)erkenning als eindpunt van het leven als opmaat voor een nieuw begin…

De zondag is een rustpunt in een mensenleven. Als een oase midden in de hectiek lijkt het de ideale dag om aan jezelf iets terug te geven. Van een geestelijk leven dat zich niet wenst in te laten met de doordeweekse dictaten.…

Zal ik je de hoeksteen tonen van een nieuwe grens Ik noem hem rustpunt van verlangen Naar een ander tijdsbegrip als het kan Weg van metingslaven het regelen en ordenen Uitgevonden maatstaven met de tijd als tiran…

ze vliegen nog de vogels die ik nooit met grote aandacht heb bekeken ze sprongen op toen gebouwen van hun aardse voeten losgescheurd bezweken de rustpunten zijn weg alleen het schreeuwen en de kreten zijn gebleven…

mij ontroert soms het vertrouwen in een gebaar zoals jouw hand een rustpunt in de mijne zoekt waar eerder zoveel leven stroomde of lang gekoesterd bleef in tijden van geslotenheid voel ik daarom tot in je vingertoppen nog het kloppen…

Ze staan leeg badder-en zwemseizoen nog niet begonnen Zon heeft de aarde met prille lentevingers aangeraakt Ze vragen om wielen wielen van fietsen Kijken uit naar fietsers die een rustpunt aan deze plas zoeken Binnensmonds even vloeken want ze staan er nu wel: onbewaakt.…

Als veertjes zweven we in een vlinderende eeuwigheid hemels en nachtblauw een rustpunt tussen onze horizonnen dag en nachtdromers. Het water neemt ons op sterrenlichtjes en waterelfjes in een pareldans van verbonden harten. De waterlelie opent zich en onze ogen schitteren als regenbogen.…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

De componist schrijft het fermate, her rustpunt voor maar de muziekuitvoerenden, de dirigenten beslissen de duur als het gaat om de genoteerde fermate's in muziek Een fermate maakt muziek zo bijzonder het fermateteken, die halve boog met punt een rustpunt voor een noot of stilte Wat, dat de compositie zo eigen maakt de uitvoerende muziek…

vlinderen gedachten switchen flitsend van knollen naar citroenen appels naar peren bergen naar dal de wakkere dirigent probeert wanhopig het weerspannig orkest in harmonie te krijgen terwijl hij alleen maar alles los moet laten om een rustpunt te zoeken tussen zoveel aandachtspunten: het geluid van stilte…

een blik in het gastenboek leert mij dat de noodzaak er is een rustpunt voor alle gezindten troostrijk gelegen op het hoogste puntje van de Zenderse Esch een plek zo verteld het boek mij die de mens sterkt en loutert en laten we dat nu juist zó nodig hebben in een wereld vol angst hectiek en onrust…

hij speelt sax met vingervlugge toets urenlang een rustpunt in de stadskakofonie verzamelt hij duiven en wat mensen om zich heen hij geeft ze brood en spelen en als het plein de eerste avondkleuren vangt glijden fluwelen klanken van melancholie van ver verdriet misschien om dood of een verloren liefde weg met de zomerwind…

Voor jou, steek ik altijd een kaarsje aan en ik bid dan intens met hart, geest en ziel voor jouw goede gezondheid en een menswaardig bestaan dat jouw wensen en dromen aan het einde van het leven zouden samenkomen tot het moment dat de laatste levensadem viel en je je via een vertrouwde weg naar het vredige rustpunt zal begeven.…

Wat zag ik toen ik bleef staan en bleef kijken naar hoe die boerderij daar stond wat vertelde mij dat ze daar langzaam stond weg te gaan dat ze voorgoed verlaten was ze stond daar in haar tuin met een oude vruchtboom die nog een beetje gebloeid had er was een grazig weiland er stroomde een vredige beek de wereld was nog als toen…

die gigantische reis die je gaat maken het is nogal wat heb vernomen het is een rustpunt vol intense kleurenpracht volop genieten lief ik sta nog even in de wacht je ogen schitteren ga nu maar met jouw laatste kracht knijp jij in mijn hand als laatste mooiste liefdesgebaar…

behoedzaam hebben wij rustpunten aangebracht in de opvoeding van kinderen bij toeval lopen deze parallel met hun ontwikkeling maatschappelijke setting en talent maar ook wij hebben in deze drukte rust nodig en niet alles mag en kan worden uitbesteed of afgekocht geld en macht kunnen verantwoordelijkheid niet ongedaan maken…

levenslang gevangen wanhoop in het hart onvervuld verlangen voortdurende smart heimwee naar de hemel naar geborgenheid hunkering naar liefde nu en voor altijd Jezus is gekomen keerpunt in ons lot oorsprong aller dromen veilig thuis bij God liefde zonder grenzen rustpunt voor de ziel hoop voor alle mensen kom en kijk en kniel…

Liefie Ik mis je zo Je lijf om mij heen Het geluid van je stem De aanraking van je handen Liefie Ik mis je zo Je moest heengaan Naar die andere wereld Niemand kon het stoppen Liefie Ik wil nog zoveel Met je doen Ik mis je oeverloze discussie's Over alles wat je bezig hield Liefie Ik mis je zo Je graf is mijn rustpunt Waar ik…

Ruimdenkend wenken de schitteringen in het heelal als rustpunt met reflectie zoals jij dat kon. Nu de nacht waakt als één vlam over herinneringen explosief als keerpunt na het aansteken van de lont.…