Alle inzendingen over satijn

Mijn kind kon niet snappen dat ik erger dan balen zo misselijk van haar uitspraak werd, ondanks de breedkatoenen sjaal en mijn vieux-rose lentejasje van Chinees satijn. Katrijn, zei ik, hou op!…

Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

om dit gebrek of overvloed van deze kleur op linnen te bewaren of op te slaan tot het moment wanneer de zon z'n luiken openslaat, om de grond te bekleden, ingedeeld naar elk gemoed, lijkt een gebrek aan schaarste als schijn, het diepste grijs zich in een emotie van bescheidenheid, in zachtheid zich laat draperen als onkreukbaar satijn…

Een melodie van liefdesakkoorden Gefluisterd tussen het koel satijn Weergaloos klinken jouw woorden Mocht het altijd maar zo zijn Doch glad was het satijn waarlangs zij gleden Begeleidden die woorden vervaagden die pracht Nu eenzaam verkrampt leef ik in verleden Met slechts een herinnering aan die nacht…

nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele leven, héél vrij mijzelf kon zijn die nacht, vermomd als vlinder, zijn vleugels waren wij, vleugels van satijn…

even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele leven, héél vrij mijzelf kon zijn die nacht, vermomd als vlinder, zijn vleugels waren wij, vleugels van satijn…

Geef mij je tranen in een zakdoek van satijn ik zal ze bewaren onder de maneschijn Tranen worden goud op het bed van een prinses in een kistje met juwelen opgesloten levensles Ik open het geheim van satijn en een juweel en huil ontroering zachte liefde maakt alles heel…

ontluikend lover koestert zich in ochtendlicht van teder satijn…

geen zoetgevooisde verte geen hemel van satijn bekoort mij meer dan elke keer weer veilig thuis te zijn…

waar satijn ons scheidt is de grens al open voor langere tijd verpakt in feest kleurt liefde muziek in talloze refreinen waarbij het zachtjes deinen stilaan gaat verdwijnen in spannend gaan en satijn de drijvende kracht blijkt te zijn in een frictievol bewegen zacht dekt zij ons toe als wij de bloem met een intieme zoen…

Hij schommelt mee in zijn satijnen bedje boven een affuit en hoort niet meer de hoeven ploffen dof en dof op straat.…

in het diepst van haar hart ligt ongrijpbaar verlangen verdriet van een leven tranen gehuild geluk ontglipt haar gesloten handen dat ene moment in liefde gekend waar zacht gefluister troostende woorden haar nachten kleurden in wit satijn…

zwart satijnen nachten met romig kanten broderie verweven puur en schoon warm en donzig lekker ineen gekruld met opgetrokken knieën ondergedompeld in het maanlicht van zoete slaap droomleven in de nacht zwevend stoeien in Morpheus armen…

Licht valt door kieren en verspreidt zich aan je voeten Door woorden verwond Middels veren gestreeld De wind slaakt een zucht warmt jouw blanke handen Treden vol levenslust Dalend en verend Wapperende lakens voelen als een deken van ijs Oh…..beste vriend, zing voor mij vanuit je hart van velours Ik zal je bedekken met gordijnen van satijn…

kleurtjes in mijn hart zweven op wolkjes van satijn op mijn hand streelzacht ik wacht…

ongesluierd op blauw satijn zo klein en puur wit vang je geslepen licht in ieder facet ik zoek je schaduw maar tref de schittering…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…

Men baadt in het zuiverste water en alles voelt zacht als satijn.…

Jullie, zilveren glitters en maneschijn Als paarlencollier op zwart satijn.…

een bloedmooie adonis uit Sittard haren glimmend als satijn en pikzwart reed in een groene porche ze noemde hem Georges speelde voor zijn liefjes op de piano Mozart…

je woorden klinken betoverend zijn zacht als satijn kleuren de hemel avondrood je ogen stralen van geluk verdronken tot in je ziel verwarm ik met liefde je hart…

Een bloempje blauw satijn en zacht Vol ermee een tak Groei een stamper en een steel Bloei een draadje met wat meel Wees met jou de kracht…

geloof in liefde gouden regen satijnen handen een veer die de zilveren zee kan strelen fluwelen wegen in harten van nu eeuwig zijn en blijven dwarrelen in hoofden die geliefden zijn.…

Mijn verdriet ligt tussen wit satijn ik blijf kijken, ademloos ze houdt zich stil, daar was ze altijd al goed in ik bedenk wat ze zou kunnen zeggen nu ik naast haar zit ach, ik had niet anders verwacht...…

ik lig te blozen in je hand bed van satijn heuvelland waarin je vingers gloeien oog in oog in spiegels van stilte en schroomvol verlangen drijft een tijdloze seconde tederheid…

De hamvraag bij die slipjes van satijn: “Of het misschien een beetje meer mag zijn?”…

droomprinses En omlijstte ’t gelaat, natuurgewoon van ‘t kleine meisje van al bijna zes Haar hemd bestond uit zacht satijn als het diepblauw van een zomerzee Nu zweeft ze eeuwig in zonneschijn in haar blauw hemd uit zacht plissé…

welkom in mijn wereld ben blij dat je er bent wonderen misschien moet je ze leren zien kom binnen in mijn hart laat je zorgen waar ze zijn welkom in mijn wereld gebouwd voor jou in zacht satijn klop... en de deur gaat open kijk... en je zult het zien vraag...…

je leek hier wel te rusten in een droom van zacht satijn tot straaltjes zon je kusten het moest weer ochtend zijn ontwakend zijn je ogen knipperend tegen 't licht ontwapenend hun vermogen te verleiden tot dit gedicht…

dan voel ik handen op het lichaam van mij, dan voel ik lippen zo zacht als satijn. maar alles is een droom en dat doet pijn.…