Alle inzendingen over schellen

In het licht van deze volle maan luister ik niet meer naar de letters, leg de woorden als mijn kleren af en vind in hun schaduw mensen die met mij bewegen door de straten, maar niemand houdt echt mijn hand vast – enkel in de vorm. In dit licht geen kleur meer, maar nog wel de huizen, bevolkt, verdraaid, groeiringen van een stad, nooit…

Ik sloeg op de schellen, Luidde de bellen. Kunt u het zich voorstellen? Maar toch voelde ik me bedrogen, De schellen vielen van mijn ogen.…

vóór het schelle licht waar adem begon een plek van leven een plek van dood…

in gebroken licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, verbeelding beschijnen en zwoele zuchten nog verder bevruchten schaduw verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt van tederheid gewag schept vertraging die tot verwenning leidt…

Is vorst Breken scherp en helder de stenen rijen Wegen scheuren Schel schelt de schel Van de trem in de duizelruimte Hoge hoepel Staalhemel staalhelm Naar klare spanbanen strammen stappen Laarzen slaan de straat tot luide ruimte Is vorst Breken stenen scherp Slaan laarzen klaar Schellen de schellen schel helder helder helder…

Aan het einder dooft het licht In een halo van zachte stralen Brekers dempen het laatste zicht Een meeuw krijst met schelle uithalen Dieho…

jouw vijver is een modderpoel vissen kijken dood in je ogen aan de rand vangt nog net een straatgebonden kat de schellen van een kikkerwicht uit het blauw beneveld nat…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

De kleine schelle, schelle, schelle ging onverpoosd en blij. Nog maar sinds onlangs ken ik hem met zijn verrukte kleine stem, zijn lichte, luchte jubelkreet die van geen moeheid weet. De morgenzon, de zomernacht, de wind, de vrijheid zonder maat! de lust die nimmermeer vergaat, die heeft hij in zijn lied gebracht.…

Toen ik dit plaatje zag, Vielen de schellen van mijn ogen. Ik voelde mij teleurgesteld En voelde mij ook bedrogen. Beste Sinterklaas, Misschien gelooft u mij niet, Maar door te roken worden uw longen zo zwart als Zwarte Piet.…

Je bent er wel... en toch ben je er niet jouw stilte hoor 'k in 't ruisen van de bomen. Ik roep je naam, maar jij zult niet meer komen en ik weet mij alleen met dit verdriet. Wij vormen woorden maar wij spreken niet de diepe stilte is van ver te horen. Toch werd je eens als kind bij ons geboren terwijl je ons als vreemden achterliet. Wat…

`s Nachts kom ik mijn gestorven moeder tegen, ik spreek met haar en streel haar stil gelaat. Ik zeg haar dat ondanks ons zorgen, haar liefste kind nu sterven gaat. Dan wordt het stil zo om mij heen..... Tijd wordt voor eeuwigheid verruild. Ik vraag: wie zal dit leven missen? Dan zie ik dat mijn moeder huilt.…

de dans zo intrigerend ritmische bewegingen omarmen de muziek die opzwepender wordt naarmate de avond meer sterren telt plots vallen schellen hem van de ogen als de maan haar ware gezicht onthult…

in het schelle licht schreeuwt de dag de maat uit mijn hart hoe veranker ik mezelf als mijn kern de tel kwijtraakt mijn wezen schuift is van slag op deze onregelmatige dag vandaag blijf ik weg van mateloze vragen en tomeloze woorden…

Vallen onverwacht schellen, van onze verblinde ogen. Worden we gevonden. Door wie? Door wat? Luister! Proef! Zie!…

Stormt de schellen van onze ogen, zodat een verblinde weer kan zien.…

met mijn handen kneed ik jou geef je haren als korenaren schellen indigoblauw de mond naai ik dicht met stukjes henneptouw nog een sokkel van ongekuiste klei en als finishing touch rond ik je borsten licht zwijgend noem ik je vrouw…

Heeft een der leden van de club Zijn letterkundig ei gegeven, Dan wordt door ’t kakelen van de rest Op schelle toon zijn lof verheven; En, legt nu elk om beurt een ei, En kakelen beurt’lings al de vrinden, Dan is - dat voelt ge - in heel de club Geen enkel roemloos lid te vinden.…

traag en haperend spannen we het doek over een raamwerk het schelle licht van de werkelijkheid doet pijn aan onze ogen een amalgaam van van verwonding en verlies golven zijn te hoog soms springt op ons doek uit het niets een zacht schitterend licht dat de duisternis doorbreekt…

Wanneer de schellen vallen, van onze verblinde ogen. Wanneer de bunkers die ons omgeven, aftakelen en worden afgebroken. Wanneer ons logisch denken zwijgt, en zuivere gevoelens leren spreken. Zo worden nieuwe dichters, die diep in ons verborgen wachten, onverwacht geboren.…

Een optelsom van ronde streefgetallen in deze villa, Wannsee Konferenz waar mij de schellen van de ogen vallen, een optelsom van ronde streefgetallen met inbegrip van mij en van ons allen en déze: "Ecce homo", zie de mens in deze villa, Wannsee Konferenz, die optelsom van ronde streefgetallen.…

de schellen vielen haar van de ogen toen haar hart samen met woorden en klappen in het water viel komma's en punten alles viel versnipperd overboord niemand droeg haar gebroken woorden opnieuw naar zee onverbonden taal valt zelden in goede aarde…

Zwaar gegeseld, diep getormenteerd vliegt de daad de doden over grenzen van verbastering Niemand is die helleschreeuw van gelifte schellen ontgaan Legde die vloek, stom verbouwereerd de woorden in olie brandde de buitenste duisternis…

Het café verkruimeld het schelle licht der zon Geen blijven of gaan van maan Stam staan in kroeg Twijfel zaaien tussen benen De krijger, heraut, Aan hem ode-…

een lans doorsteekt mijn hoofd borst buik zo alles, het verwondt het splijt mij, mijn wereld; een vaste aarde het pint mij in de weke grond de storm schudt mij sterk als speelbal naar alle kanten warrig worden mijn gedachten wazig het zicht op gehavende restanten en jij jij stroopte de schellen van mijn…

De moeder zat appelen te schellen; Mien huushouwing, docht ze, wordt groot; Ik heb er genoeg mee te stellen, Al hêt ook mien man goed z'n brood. Zij zag ze um de taofel daor zitten Zes kienders - 'en aorige trop! - Die speulden heel zuut met de pitten, Went ielk had z'n appeltje al op.…

Trots en moedig wacht het oude volk in het schelle nimbuslicht op een nieuw verhaal; aandacht van hun stille fluistering.…

Als ik je ogen lachend in de lens van de liefde zie lonken vallen de schellen van mijn ogen die zich vullen met opwellende tranen. Het afscheid zal ondraaglijk zijn. Het zo eerlijk liegende beeld, gevangen door mijn roze bril, vernedert wreed mijn tere wereld. Gelaten heb ik je laten gaan. Je hebt me zoveel pijn gedaan.…

Wanneer we niet langer vluchten kunnen, vallen schellen van verblinde ogen, sterven illusies, nadert de dood, of gloort, o wonder, het dagend levenslicht.…

Neem de schellen van onze ogen. Laat ons zien, zo bidden wij, wie wij mensen werkelijk zijn.…