Alle inzendingen over sereen

sprokkelgedachten verstillen ijzig onder berijpte uren…

De hangklok viel stil met de schemer de regen geruisloos geen wind…

Sereen gevangen in het beeldbuisframe. Maar toch, waarom dan toch, was er het sterke vermoeden van onwelriekende oksels?…

Al weken lag ze in het bed, gewoon alleen maar ziek te wezen, al weken werd ze lief verzorgd, werd zelfs nog voorgelezen, want zitten, ging niet meer. Al weken stierf ze van de pijn, dokter geef me wat, geef me iets, doe iets! Geen formulier had ze gemaakt, terwijl iedereen toch wist, zodra er geen kans op normaal leven is, dan…

je bent nog steeds een droom in flarden lucht ik lig op mijn rug zie je soms vervagen kijk hoe kleuren botsen in rafelend scheuren door een vlagende wind als de bui echt begint je gezicht blijft wonderwel sereen als het spookt om je heen met ogen als kleine regenbogen plots klinkt je stem na de eerste donderslag ik droom alles…

In alle eenvoud is de natuur heel bijzonder. De reiger kijkt begerig voor zich uit. De stilte waar hij zich in begeeft is voortreffelijk, subliem in alle vrijheid der natuur. Mooi is het als de natuur in alle eenvoud zoveel moois mag geven.…

verlaten in landschap bijna vertrektijd voor dichtslibbend licht al achter namiddaglicht waar onbedoeld het Arctisch realisme is met eenzaam dromende berk in wintertooi niet betrapt op roddel of botte achterklap over het zelf als eenieder niemand hier…

Waar ben je nu als wat je bent Wat te zien is is niet gewend Vervaagd door het verdwijnen in de mist Misleid door je schaduw heb ik mij vergist Je contouren leken zo sereen En toch de wolf in schaapskleren als vroeger en voorheen…

na al die angst, on- rust en verwarring ben ik helder en sereen…

ik loop daar in het bos mijn lichaam alleen om de kern die ik ben onvergankelijk en sereen…

glijdend als een zwaan vaar ik sereen over zee genietend de rust…

De zomer van 2015 heeft puberale trekjes, zij weet ons te treffen met haar sereenheid maar ook met haar onstuimigheid.…

als ik doodga of iemand anders of jij maar als ik doodga zing me dan als het even kan sereen de hemel in in een goddelijke nacht ontvouwt zich de stilte in een dans van maan en sterren mijn sprakeloze ziel ademt muziek met de slinger van de tijd laat iemand me dan sereen als het even kan de hemel inzingen met de Missa Sancti Georgii…

Het vredige landschap zo rein is in 't heden sereen en fijn. Hoe alleen in 't graan of veen, hoe sereen de maan verscheen.…

Bleek en sereen. Hier en/of ginder. Alleen of alleen. ----------------------------------------- uit: 'Dag en nacht geopend', 1970.…

De kerst was rustig en sereen Dankzij de engel in ons midden Je kreeg de neiging te aanbidden Het alles dat vergeten scheen Uit een bokaal kwamen gedichten Ieder las hardop ‘t zijne voor Terwijl het buiten nog niet vroor Ontdooiden binnen de gezichten De Christus straalde door de ogen Van de allerjongste van vijf maanden Nog flarden hemel…

Bomen als gebouwen. Geen beweging van wind. 'Wij staan hier op vertrouwen, vertaald in groei - al jaren.' Geen vogel laat zich horen. Vertrokken naar akkerland. Geniet van zijn conditie vòòr de kou straks toeslaat. Roerloos ontvangen de bomen signalen uit een oorlog... Zenuwachtig gefluister. Ineens knapt er een tak... Toeristen op…

Als een vette vogel op een dunne tak Schreeuwerig, niet waardig zoals verdriet dat soms kan zijn -stil sereen en draaglijk Zo weegt het…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

Sereen zacht ademt het meer De koele dampen langs de oevers In het nachtlicht weven de sluiers Een mistgordijn van zilveren rook Langzaam versluieren de sterren Het nachtlicht wordt in vaalheid gedoofd De aarde is nu onderworpen Aan de adem van het koele meer Sereen in mystiek gehuld Laat het koele meer zich dragen Niets laat zich nu nog…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

Geniet eens van een Zen moment met alleen stilte om je heen Als je dan zo Zen bent heel sereen is er niets wat je nog stoort want een Zen-moment is een staat van "zijn" dat altijd bekoort…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

Gelaten hoort ze het slechte nieuws aan met sereen getoonde kracht een opwellende traan glinstert in haar oog en breekt haar gelaat in ongeloof en diepe onmacht…

Gisteren toen de maan nog gloeide als een lamp boven het land toen alles nog was zoals het water stil en sereen toen pas besefte ik dat alles tijd heeft en langer leeft als iedereen…

Een sereen landschap waarin twee schitterende meren, als ogen, mijn ziel trachten te doorgronden. De vreedzame reflectie van haar warme straling verzacht haar contouren tot een uitnodiging haar te betreden. Twijfelend neem ik het in me op. waar haar openheid me nood voel ik de broosheid van haar diepere leven.…

Héél sereen geen pijn en verdriet? Is het niet stil... waar je nu bent? Niet eenzaam... mis je mij daar niet? Ben je gelukkig... nu je daar bent? Heb je eind'lijk rust... in je malende hoofd? Ik zal je weer vinden als ik er ook ben! Begroet jij mij daar... zoals beloofd?…

mijn nek, mijn buik, zo warm ik voel je harder worden als ik je omarm Mijn verlangen wordt wild en sterk iets wat ik aan jou nu ook merk langzaam kom je bij me binnen niets liever wil ik dan jou nu beminnen Helemaal gaan we in elkaar op je brengt me vrijend naar mijn top lust en liefde smelt samen tot één met zn tweeën op de wereld.. zo sereen…

Als ze danst, wordt de beweging universeel, de aarde, sterren, bloemen, alle stromen alles wordt in haar wezen opgenomen, betreedt met beide voeten elk werelddeel, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, deelt met iedereen haar serene vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart…

Er trok een rilling door haar heen, of ze voor ’t eerst de woorden hoorde, hoe troostend was dit, hoe sereen. O Heer, verzuchtte ze, dat U mij stoorde in mijn verlatenheid, ik ben niet meer alleen. ---------------------------------------------- Voor dit gedicht mocht ik op 5 oktober 2009 de zilveren veer ontvangen.…